DNA twisted

[10] (On)aangename verassing

Chris stond voor me en ik zag dat hij doodsbang was. Hij herkende me niet, hij herkende me gewoonweg niet! 'Chris ik ben het, Nora echt waar! Geloof me!' Ik stapte naar voren maar zag dat Chris nog meer naar achteren deinsde hij begon harder te roepen 'mama! Papa! Kom snel!' Ik schrok echt. Ik had veel verwacht maar dit niet! Echt helemaal niet!

Fawna kneep in mijn hand en ik keek haar aan, ik merkte dat zij ook van slag was. Boven ons hoorde ik gestommel en al snel hoorde ik rennende voeten op de trap. Ik wilde de benen nemen maar ik deed het niet, ik moest dit doen. Ik moest ze overtuigen!

Mam en pap rende naar de deur en het eerste wat ik wilde doen was in hun armen vallen en huilen, zeggen hoeveel ik ze gemist had en hoeveel ik van ze hield. Maar het ging niet. Hun blikken hielden me tegen. Pap trok Chris achter zich en mam staarde me wezenloos aan.

Ik voelde tranen over mijn wangen lopen, ze herkende me gewoon niet. Mam liep dichter naar me toe 'Nora ben jij dat?' Fluisterde ze. Ik snikte even hard en knikte overdreven. Mam haar ogen verwijdde zich en ze trok me in een harde omhelzing. Nu was het hek van de dam en volgde een grote tranen waterval. 'We dachten dat je dood was, hoe....? Hoe kan dit? Ze zeiden dat je overleden was!' Ik keek haar aan. En ik schudde mijn hoofd 'ik ben nooit dood geweest mam, ze wilde dit alleen dat je dacht.' Snikte ik met een volle stem.

Mam trok me naar binnen en Fawna volgde stilletjes, de deur werd achter ons gesloten en ik werd zonder pardon de woonkamer in gesleurd waarvan ik niet had gedacht die nog eens te zien.

Mam had me nog steeds vast toen we in de bank gingen zitten, haar ogen traande veel en ik wist dat ze de volgende dag rode ogen zou hebben. Ze keek me ongelovig aan. 'Wat is er gebeurt?' Vroeg ze met een lichte wanhopige stem 'en wie is dat meisje?' Voegde ze er aan toe.

Ik zuchtte diep en nam wat afstand om haar aan te kijken. Ze keek me aan in mijn ogen en ik zag dat ze er niets van snapte. 'Mam en pap.' Hierbij keek ik ook mijn vader aan. 'Dit is Fawna en ze is een vriendin, in het onderzoekscentra waren wij samen een onderzoek. Een DNA wisselingsproject. Ze is een elf.' Mam en pap staarde nu naar het meisje dat nog in de opening van de woonkamer stond. Fawna sloeg verlegen haar armen over elkaar.

'Nou ja dat was ze tot dat ze ons DNA gewisseld hadden.' Voegde ik daar nog aan toe. Mam keek me geschrokken aan vroeg met een klein stemmetje 'dus, nu ben je een elf?' Ik haalde mijn schouders op en veegde het haar van mijn oren weg. 'Een soort van, eigelijk niet helemaal. Het onderzoek leek geslaagd maar ze hebben maar half werk geleverd en dit gaat ons leven kosten.' Mam staarde naar mijn oren en daarna staarde ze ongelovig naar mij 'hoe bedoel je, dit gaat jullie je leven kosten!?' Ook pap hoorde ik even geschokt adem halen. Chris zat stilletjes over me en staarde alsof ik een spook was. Ik keek mam weer aan.

'Ja dit gaat ons leven kosten als we niet op tijd ons DNA gewisseld krijgen, en daarbij komen we bij het volgende stuk aan.' Ik zuchtte even en kwam even op adem. 'Weet je wat, vervolg zo jullie verhaal, maar zal ik anders eerst wat te drinken voor jullie halen?' Vroeg pap. Ik keek hem dankbaar aan en keek toen naar Fawna. Ze knikte lichtjes naar me 'doe maar twee glazen water alsjeblieft.' Vroeg ik zachtjes. Pap knikte en liep de woonkamer uit.

Ik draaide me naar mam terug om en zag dat ze pap na keek. Er ging een snelle blik over haar gezicht heen waarvan ik twijfelde of ik die werkelijk had gezien. Maar toen ze me weer aankeek was die blik gevuld met moederliefde. 'We waren echt zo verdrietig toen we hoorde dat je het niet overleefd had, maar hoe heb je het overleefd en hoe ben je daar dan weg geraakt?' Vroeg ze bezorgd.

Ik zuchtte diep 'het was kort nadat ze ons DNA hadden gewisseld. Een stel rebbelen hebben toen het onderzoekscentra overvallen en ons mee genomen, ze vertelde dat die mensen ons nooit levend het gebouw wilde uit sturen. Dat we het nooit overleefd zouden hebben, vluchten was op dat moment onze enige keus. Maar nu kunnen we niet terug, ze zouden ons doden. Die mensen deden enkel experimenten op mensen en andere wezens waarvan ze wisten dat we het toch niet zouden overleven, en als we dat toch deden zouden ze ons toch doden. We mochten niet levend uit het gebouw geraken omdat we dan het staatsgeheim konden door vertellen. Wat er daar binnen gebeurt is echt verschrikkelijk mam!' Naar mate ik dit vertelde werd ik steeds hysterischer. Mam legde geruststellend een hand op mijn schouder en probeerde me te sussen.