DNA twisted

[19] containers

Ik staarde een beetje wezenloos naar buiten terwijl ik Ben en Edris hoorde discussiëren 'had je echt niets groters kunnen regelen.' Hoorde ik Edris sarcastisch zeggen. Ben zuchtte diep 'ik moest snel handelen toch? Dit was de snelste optie.' Verdedigde hij zich zelf. Fawna mengde zich er in 'dus nu kunnen die arme kinderen straks niet meer naar huis als hun school gedaan is.' Mompelde ze een beetje onzeker. Edris kreunde 'ja ocharme die kinderen.' Kaatste ze sarcastisch terug.

Ik zat zelf met iets heel anders in mijn hoofd dan het meest opvallende voertuig die we tot nu toe hadden gepikt. Ik had gewoon een man gedood en aan eentje was ik zeker mede schuldig. En het erge was, toen ik het deed voelde ik niet eens wroeging. En nu ik weer van alles voelde kwam het besef weer. Ik had echt een man gedood, eigelijk anderhalve als je die tweede voor een halve moord mee telt.

Ik had niet eens door dat Fawna naast me kwam zitten. Ik schrok daarom ook enorm op toen een arm om mijn schouder voelde. Ik keek haar met grote ogen aan en ik merkte dat ze me troostend aan keek. Ik zuchtte diep en legde mijn hoofd op haar schouder. 'Het is goed Nora, ik weet hoe erg dit voor je is.' Mompelde Fawna in mijn oor. 'Ik neem het je niet kwalijk, echt niet. Je wilde me beschermen.' Voegde ze daar nog aan toe.

'We moeten deze bus zo snel mogelijk dumpen hoor! We vallen te hard op!' Hoorde ik Edris bijna roepen. Ik keek even naar voor en zag dat ze dreigend over Ben heen hing terwijl hij zich concentreerde op de weg. Hij keek haar fronsend aan maar negeerde haar voor de rest. Alsof hij niet besefte dat we zo snel mogelijk ander vervoer moesten regelen.

Ik keek weer naar buiten en zag de passerende huizen, landerijen, bossen en boerderijen passeren. Zo nu en dan moesten we door een gehucht. Maar de echte dorpen konden we zo goed mogelijk vermijden.

Ik zag de zon steeds verder naar beneden zakken en ik begon me stil aan af te vragen of we van de nacht door zouden rijden of dat we nu s'nachts zouden slapen? 'We moeten hier echt even stoppen.' Hoorde ik Ben plots zeggen.

'Waarom?' Vroeg Edris kort. Ze zat met haar benen omhoog en keek Ben chagrijnig aan. Hun gediscussieer was een twee uur terug al gestopt omdat het toch vergeefse moeite was.

Ben zette de bus op zij bij een apotheker. 'Omdat mijn vollemaanspilletjes op zijn, zegt dat genoeg puntoor.' Kaatste Ben terug. 'Ooh.' Kwam er alleen uit de mond van Edris. 'Oke, maar snel zijn. De kans dat ze ons vinden als we stil staan is groter.' Voegde ze er aan toe. Ben knikte en stapte de bus uit. Fawna sprong op 'wacht Ben, ik ga mee. Ik moet nodig mijn benen strekken.' Riep Fawna uit het niets en liep met Ben mee naar de apotheker.

'Waarom hebben weerwolven eigelijk vollemaanspilletjes nodig?' Vroeg ik aan Edris. Ze keek me aan alsof ik een domme vraag stelde. Misschien was dat ook wel, maar komop ik wist echt weinig over deze mysterieuze wereld. In een paar weken tijd kun je echt niet alles weten over die hele onzichtbare wereld.

Edris zuchtte 'weerwolven moeten die pilletjes s'nachts in nemen zodat ze hun instinctieve wolf gedrag onder controle kunnen houden, sommige kunnen dat zonder pilletje en moeten dat alleen met volle maan nemen maar andere moeten dat iedere nacht in nemen omdat ze geen sterk karakter hebben.' Legde Edris uit. Ik knikte 'en Ben neemt die iedere dag in of alleen bij volle maan?'

Edris grijnsde even gemeen 'iedere nacht, hij lijkt een sterker karakter te hebben dan dat werkelijk is. Er kan aan gewerkt worden maar tot een bepaalde leeftijd, hij is die al gepasseerd. Bij Ybra kan nog aan gewerkt worden.' Ik knikte even naar haar. Ik begreep het wel. En ik geloofde best dat het best moeilijk was om daar op te trainen. Dan moest je vast een enorme doorzettingsvermogen hebben.

Edris grinnikte even en draaide zich toen weer naar voren. Ik sloot even mijn ogen, de vermoeidheid begon me weer in te halen. 'Je hebt goed en snel gehandeld. Gehandeld zoals een echte elf doet in noodgevallen.' Hoorde ik haar plots zeggen. Mijn ogen schoten open en ik merkte dat ze me weer observeerde. 'Maar ik voel me er echt niet goed bij nu.' Mompelde ik.