DNA twisted

[41] tot dan... Hoop ik

Ik rekte me goed uit en opende mijn ogen, Fawna hing boven me en keek me glimlachend aan. 'Oooh Nora je bent wakker geworden! Ik was zo bang dat je zou sterven!' Riep ze verrukt en even later voelde ik haar armen om me heen die me net iets te stevig omhelsde.

'Ja ik leef nog, wat is er gebeurd dan?' Vroeg ik haar en haakte me van haar los, Fawna glimlachte met tranen in haar ogen. 'Je had weer een DNA aanval Nora, ik was zo bang dat je zou stikken en dat je dood zou gaan. Ik wil je echt niet kwijt zusje.' Piepte Ze, ik greep haar schouders vast en keek haar doordringend aan 'ik ga je niet alleen laten Fawna, nooit niet! We gaan dit overleven, dat hebben sinds we elkaar kennen alleen maar gedaan! Dit gaan we ook overleven, dat zweer ik je!' Zei ik hard tegen haar, Fawna knikte huilerig en hikte even.

'Hoe lang ben ik buiten westen geweest?' Vroeg ik haar, Fawna keek even twijfelend 'je bent twee dagen weg geweest.' Zei ze zachtjes, ik verslikte me in mijn speeksel toen ik dat hoorde en hoestte weer. 'Nee! Niet weer beginnen Nora, je hebt het me gezworen!' Gilde Fawna alweer.

Ik slikte het speeksel weer door en keek haar droog aan 'twee dagen?' Vroeg ik haar hoog, Fawna zag dat het niets was en keek me moeilijk aan. 'Ja sorry Nora, ik was echt bang dat je nu echt niet meer wakker werd, maar Morgan heeft er alles aan gedaan om je hartslag aan de gang te houden, het is hem gelukt maar ik was wel bang dat je niet meer wakker zou worden.' Zei ze zachtjes.

'Wacht wat! Jullie hebben mijn hart aan de praat moeten houden?!' Riep ik verbaasd uit, Fawna kromp in van hoe hard ik het uit riep en knikte snel. 'Och jeetje, het was dus echt de bedoeling dat ik dood ging.' Fluisterde ik tegen mezelf. 'Hoe moet ik ooit Morgan daar voor bedanken?' Fluisterde ik tegen Fawna, ze haalde haar schouders op.

'Daar hoef je me niet voor te bedanken Nora, ik besef nu eigelijk wat die reis voor jullie heeft ingehouden.' Zei Morgan plots uit deuropening, hij liep op ons af en glimlachte vriendelijk 'ik ben blij dat je weer wakker bent.' Vervolgde hij. Ik glimlachte lichtjes naar hem en ik hoorde opeens dat mijn maag begon te knorren.

'Ha nu begint die pas de knorren!' Riep Fawna uit, ik keek haar scheef aan 'ik vroeg me al af wanneer hij tekeer zou gaan.' Verklaarde ze, ik schudde grijnzend mijn hoofd. 'Dan zal ik naar eens wat te eten voor dit meisje maken.' Lachte Morgan en liep de kamer uit. Ik nam nu pas de tijd om eens de kamer te bekijken, ik zag direct dat dit de slaapkamer van Morgan was. Het bed lag redelijk laag bij de grond en had crème kleurige lakens.

De kamer was in lichte kleuren gekleed zodat deze ruimer leek. Naast me stond een nachtkastje met daarop een kandelaar met een kaars er in en een bakje waar water in stond en een doekje dat er naast lag.

'Heb ik soms koorts gehad?' Vroeg ik aan Fawna en keek haar aan, Fawna zuchtte even 'je hebt een nacht gehad dat je een behoorlijke verhoging had, het was alsof je lichaam echt dood wilde gaan. Maar Morgan had een wonder middel liggen wat snel korte mette met die koorts maakte.' Legde ze uit, ik was geschokt! Mijn lichaam had blijkbaar echt zijn best gedaan om dood te willen gaan '...we hadden geluk dat je geen orgaan uit val had.' Hoorde ik Fawna nog net zeggen. 'Euh, dat eerste heb ik niet verstaan.' Mompelde ik tegen haar.

Fawna keek me aan 'ik had het er over dat je echt echt een grote verzorging nodig had en dat je geluk had dat er niet meer mis is gegaan. Het was voor ons ook maar de vraag hoe erg je lichaam wilde sterven. Ik ben echt blij dat het maar bij verhoging en een traag hart is gebleven.' Zei ze nu, ik was er echt niet goed van! Het klonk echt dat ik hier in leven werd gehouden door allerlei dingen om maar toch in leven te blijven.

Op dat moment kwam Morgan binnen lopen met een bord en een glas water waar ik de koude condens nog op zag zitten. Ik reikte naar het glas want ik besefte nu pas hoe een dorst ik eigelijk had. 'Niet te snel hoor, je lichaam is aardig uit gedroogd geweest en ik wil niet dat jij je weer verslikt.' Lachte Morgan toen hij mijn gezicht zag.