DNA twisted

[43] nog een hoofdstuk!

Epiloog 1.2
Pov Edris.
1 jaar later.

Ik had eindelijk na die belachelijk lange wandeltocht in de bergen toch het elfen dorp bereikt. Verdorie waarom moest onze soort toch steeds het hogerop zoeken? Ik ademde even de frisse berg lucht op. Waarom was ik ook al weer hier? Oh ja, ik zou gaan horen hoe het met Fawna was.

Het was voor mij lang geleden dat ik in een elfen gemeenschap had geleefd. Ooit was ik daar gelukkig geweest, maar ik had daar niet mijn roeping gevonden. Mijn roeping lag ergens anders. Maar dat wist iedereen wel.

Ik keek even rond toen ik iemand zocht waar ik naar de weg kon vragen. Ik zag een bruin harig meisje passeren, ze ging berg op. Haar knielang rok danste vrolijk in de wind en ze bewoog als een ballerina met een verleden, aan haar houding kon je zien dat ze best wat had mee gemaakt maar toch een tweede energie had gevonden. 'He wacht eens even!' Riep ik haar in de onzichtbare taal toe.

Ze draaide zich om en keek me met grote groene ogen aan. Ik liep naar haar toe. Haar gezicht stond emotieloos alsof ze een masker had op geplakt. Toen ik voor haar stond kantelde ze haar hoofd.

'Ik heb een vraag voor je.' Antwoordde ik op haar lichaamstaal. Het meisje glimlachte en knikte. 'Weet je waar ik Fawna kan vinden? Ze zou in hier bij het dicht bijzijnde dorp moeten wonen.' Vroeg ik haar snel. Het meisje begon onnozel te grinniken. Hè wat irritant.

'Je herkent me echt niet hè?' Antwoordde ze speels terug in de onzichtbare taal. Ik fronste even 'waar moet ik je dan van kennen?' Zei ik bruusk. 'Je bent nog geen steek verandert, nog steeds zo bot als een jaar geleden.' Lachte ze. Haar stem kwam me bekent voor maar ik kon mijn vinger er niet op leggen.

Ze keek me met stralende ogen aan. 'Ik breng je wel even. Volg me maar, ik was toch op weg naar haar.' Lachte ze. Ik knikte en ze ging me voor. Ik zag dat ze haar hoofd schudde, waar moest ik haar dan van kennen. Haar haar zat in een slordige vlecht, hij reikte tot halverwege haar rug en ik zag dat het lichtelijk krulde.

Ze keek even achterom, alsof ze wilde na kijken of ik haar volgde. 'Zo Edris. Hoe is je reis geweest.' Mompelde ze ineens. Wacht wat! ze kende mijn naam! 'Hoe ken jij mijn naam!?' Spatte ik er uit. Weer lachte ze, het was een hoge lach die gevuld was met plezier. Blijkbaar genoot ze er echt van.

'Het verbaast me dat je me nog niet herkent hebt, of zelfs je koosnaampje voor mij nog niet hebt gebruikt blijkt werkelijk dat je echt geen flauw idee hebt wie ik ben.' Grijnsde ze. We waren ondertussen al aardig door gelopen en ik keek haar met grote ogen aan. 'Sluit je mond puntoor, je vangt vliegen en deze uitdrukking staat je echt niet.' Grapte ze. Ik viel direct stil en staarde haar nu ongeneerd aan.

'Nora!' Riep ik uit. Het meisje draaide zich helemaal om zette haar handen in haar zij en grijnsde van oor tot oor. 'De enige echte ja!' Ik wist me geen houding aan te geven, van mijn stoere zekere uitstraling was niets meer over. Ik geloofde niet wat ik zag! Ik wist dat ze liever hier wilde blijven maar ik had nooit gedacht dat ze hier nog zou zijn als ik langst zou komen. Ik staarde haar aan en mijn blik ging over haar lichaam. Ik herkende haar echt niet!

Wat is ze verandert! Mijn blik schoot over haar gezicht en bleven hangen bij haar oren. 'Wacht! Je bent geen mens!' Riep ik uit. Ze schudde haar hoofd 'al een jaar niet meer, en voor je het vraagt Fawna is ook geen mens hoor.' 'Maar hoe?' Riep ik uit. Het was duidelijk dat mijn verbazing van mijn lichaam te lezen was. Ze lachte 'tja, hoe het kan is ook een wonder. Maar ik heb het te danken aan de liefde van Fawna en de hulp van Morgan. Ze hebben dit voor me waar kunnen maken. Komop we lopen verder.' Legde ze uit.

Ze draaide zich om en begon weer verder te klimmen. Ik moest er meer van weten, ik zette even een tandje bij en ging naast haar lopen.
Nu pas viel me op dat ze niet meer een kop kleiner dan mij was. 'Heel je lichaam is verandert hè?' Vroeg ik haar. Ze knikte 'ja dat is het. Maar niet alleen mijn lichaam, ook mijn denkwijze en snelheid, ik spreek eindelijk die geheimzinnige taal van jullie nu ook. Eigenlijk is er weinig menselijks overgebleven op mijn haren en huidskleur na dan.' Mompelde ze.