DNA twisted

[21] wacht wat kunnen we?

Dat was ik!

Het meisje dat voor me stond was precies het evenbeeld van mij, het enige verschil met mij op het moment was dat ze sereen was. Ze had geen enkele uitdrukking en stond er zeer ontspannen bij. Ik fronste een diep 'kan jij praten?' Was het eerste wat er uit floepte. Het meisje volgde me met haar ogen. Wacht het meisje was ik. Ben ik dood? Hadden ze me dan toch afgeschoten, nee wacht als ik dood zou zijn zou mijn lichaam me niet volgen en al helemaal niet overeind staan.

'Wat ben jij?' Stamelde ik. Het meisje haalde haar schouders op. Hè zij wist het ook niet dus. 'Kan je praten?' Vroeg ik nog eens. Het meisje haalde weer haar schouders op. Ooh lekker duidelijk is ze dus niet. 'Praat tegen me!' Zei ik nu duidelijk. Er kwam een zucht van het meisje vandaan. En ze deed haar mond open, een piepje kwam uit haar moment en toen kwam er een stem. 'Ik weet niet wie ik ben of wat ik ben. Ik weet alleen dat ik jou ben.' Shit ze klonk net zo als mij!

'Dus je weet niet waar je vandaan komt en hoe je hier bent geraakt?' Ze haalde haar schouders op 'ik was er plots.' Zei ze alleen maar. Eeeuuh.... Wat moest ik hier mee. 'Kun je me helpen mijn vriendin te bevrijden?' Vroeg ik maar. 'Tuurlijk, waarom niet.' Zei ze argeloos, alsof ze niet besefte wat ik eigenlijk aan haar vroeg. 'Oke volg me, met een beetje geluk is ze nog hier achter die twee treinen.' Het meisje knikte naar me en ik liep haar voor.

'Moet je een wapen hebben?' Vroeg ik haar. Ik merkte dat ze iets uit haar riem greep en liet me haar pistool zien. 'Hee ik heb de zelfde.' Mompelde ik nog steeds verbijsterd. Het meisje keek me even emotieloos aan en ik vervolgde mijn pas weer. Ik zelf greep mijn pistool uit mijn riem. 'Weet je wat, ik ga die kant uit en jij de andere kant dan kunnen we ze verassen.' Mompelde ik ze knikte en we splitste ons op. Ik liep de gehele trein af tot dat ik eindelijk aan de voorkant kwam. Mijn evenbeeld was ook aan haar einde geraakt en keek me even kort aan. Ik stak mijn hand uit en zij die van haar. Ze stak haar duim op en ik deed het ook en toen rende we in het zicht van de andere.

Het eerste wat is zag was dat Edris en Fawna vast gebonden aan elkaar midden in een ruime cirkel van die enge mannen zaten. Ben zag ik niet. Waar was die kerel! Ze hadden ons nog niet direct door maar toen ik de eerste af knalde en nog een knal van een andere kant hoorde draaide ze zich verward om. Bij mij viel er eentje neer maar mijn evenbeeld had niemand geraakt. Hè je zou toch denken dat ze wist hoe ze moest schieten.

Ook de blikken van Fawna en Edris gingen van mij naar het meisje en ik zag verbijstering op Fawna's gezicht. Edris keek me alleen koel aan alsof ze wist dat dit zou gebeuren.

Ik schoot de volgende af, deze keer miste ik. Maar ook de mannen hadden me onder vuur genomen, ook schoten ze op haar maar blijkbaar moest zij ze niet ontwijken. Ze liep loodrecht verder op Edris en Fawna af. Ik keek er even fronsend naar.

Ik schrok daarom ook enorm toen ik plots nog 5 meisjes zag af komen achter andere treinstellen, shit die leken ook op mij! Nee wacht ze waren net mij! Ook zij loste schoten en de mannen wisten nu duidelijk niet meer waar ze op moesten richten. Steeds meer Nora meisjes kwamen achter treinstellen vandaan. En ik viel zelf stil om ze aan te gapen. Wat was dit nu! De mannen begonnen in het niets te schieten maar geen van de meisjes werd geraakt. Heel vreemd dit. Ook op mij werd geschoten maar deze keren miste ze enorm omdat ze mannen zo afgeleid waren.

Steeds meer meisjes voegde zich in de cirkel en uiteindelijk waren het meer Nora's dan mannen en vrouwen in het zwart. Ik liep snel naar Fawna en Edris. En haalde snel een werp mes uit mijn riem. De mannen waren zo afgeleid door mijn dubbelgangers dat ze niet eens doorhadden dat ik Edris en Fawn los maakte.

'Weet één van jullie waarom er allemaal kopies van mij rondlopen?' Vroeg ik droog terwijl ik de touwen door sneed. Edris grijnsde even breed. Ze wreef kort over haar polsen terwijl ik de touwen van Fawna los maakte. 'En waar is Ben?' Voegde ik er terloops aan toe. Fawna staarde me nog steeds bizar aan. 'Fawna staar niet zo.' Mompelde ik. Fawna knipperde even kort met haar ogen en herstelde zich.