DNA twisted

[14] het begin van de vloek

Marcus zwaaide ons uit toen we weer verder trokken. De jongen was eigelijk een ontzettend intressante jongen. Zo had ik via Fawna te horen gekregen dat hij al langere tijd leefde en hij meerdere dingen had meegemaakt dat wij als jonkies alleen maar over hoefde dromen. De jongen had alleen niet willen zeggen wat voor soort wezen hij was. Wat best vreemd was. Achja we kende hem ook niet en hij ons niet. Ik hoopte hem in ieder geval nog een keer te zien.

De Duitse rebellen hadden voor ons een nieuwe auto kunnen regelen en dat was voor ons een grote gerust stelling om zo weer te reizen. Natuurlijk werd ik achter het stuur gezet omdat ik zogenaamd een rijbewijs had, ja had, nu ik niet meer te vinden ben in het systeem was mijn rijbewijs ook gewoon onwettig. Maar hun excuus, meer ervaring. Tja dat kon ik dus niet ontkennen.

Dus terwijl ik achter het stuur zat en zo snel mogelijk uit het dorp probeerde te geraken, zonder dat het opviel dat we enorme haast hadden zaten Ben en Edris zoals gewoonlijk in een discussie waar onze volgende stop zou zijn. Ik had gedacht dat we daarnet er toch echt waren uitgekomen. Ik zuchtte diep en hoorde Fawna achter me ook zuchten uit frustratie.

'Ik dacht dat we er over uit waren dat we vanaf nu direct naar de grens van Denemarken reden!' Maakte Edris luid duidelijk 'en ik denk dat we echt eerst nog een tussenstop moeten doen voordat we daar naartoe gaan! Je vergeet wel dat die twee meiden eigenlijk zwakker zijn dan gemiddelde mens en elfen!' Weerde Ben terug.

Fawna probeerde er tussen te komen 'Mag ik wa-' 'NEE!' Riepen Edris en Ben in koor. 'Dan niet hè!' Kaatste Fawna terug. Ik had er genoeg van en trapte hard op de rem waardoor de rest in mijn nek vloog. 'Wat doe je!' Riep Edris naar me.

'Eruit.' Mompelde ik. 'Nee, helema-' 'IK ZEI ERUIT!' Riep ik nu. Ik zag Edris achteruit schrikken van mijn toon en ook Ben sperde zijn ogen wijd open. Maar toen ik me woest omdraaide opende ze toch de deuren en gingen ze naar buiten. Het interesseerde me geen enkele fuck dat ik midden op de weg stond, mijn hoofd moest nu leeg. Het voelde alsof mijn hoofd ieder moment uit elkaar kon springen. Dit had ik nog niet eerder gevoelt, dit voelde zo onnatuurlijk aan. Aaaarrg!

Ik greep naar mijn hoofd en trok mijn knieën op. 'Nora, wat is er? Waarom doe je zo raar?' Hoorde ik opeens de zachte stem van Fawna achter me. Ze was niet weg gegaan. Buiten hoorde ik die twee verder ruzie maken en ik raakte helemaal over mijn toeren.

'Nora! Waarom adem je zo haastig!? Wacht hier!' Riep Fawna in paniek. Huh ademde ik gehaast dan? Ik hoorde de deur open slaan en de koele lucht sloeg even in mijn nek.

Even later werd mijn deur open getrokken en voor ik het wist werd ik naar buiten getrokken en op het koele asfalt gelegd. Mijn blik werd wazig en ik kreeg hem ook niet direct bijgesteld. Een zware piep vulde mijn oren waar ik van moest gillen. Wat was dit! Wat is dit! Ik voelde wel dat iemand aan mijn schouders schudde maar ik wist niet dat die persoon ook mijn naam riep, ik hoorde het niet en ik zag alleen maar heel wazig.

Een angst over viel me, ik wist niet waarom ik bang was. Maar ik was bang. Ik begon om me heen te slaan. Alles was zo donker, ik hoorde niets ik zag niets. Mijn angst werd steeds groter. Ik was bang om alleen te zijn, ik voelde me zo alleen. Was ik alleen? Ik wist het niet meer. Ik gilde en huilde, de angst dat het hier zo donker was en de angst dat ik alleen was zo groot. Ik wilde dit niet! Wat gebeurde er toch! Ik was toch niet alleen?

Nee dat was ik niet. Ik voelde weer dat iemand aan mijn schouders schudde en ik begon me weer dingen te herinneren. Ik zag nog steeds niets maar ik voelde warme handen die aan me schudde. Het was vreemd genoeg geruststellend. Ik voelde dat er weer iets van rust over me heen kwam. Maar wat gebeurde er met me? Ik wist het niet.

Nu ik wat rustiger werd begon ik stemmen te horen ze waren nog zwoel en ik verstond het niet maar de klanken begon ik wel te herkennen. Ik hoorde de zachte stem van Fawna dicht bij mijn oren. Ze probeerde me gerust te stellen ik hoorde het aan de klank.