Voleybol Aşkına...

12

Giray Tandoğan

Öğrendiğimiz gerçekle şaşkınlıkla Burak'a bakıyorduk. Yani şaşırmıştım ama Cansu kadar şaşkın da değildim. Kızlar geldiğinden beri Ceren'e bakışlarındaki farklılığı hissetmiştim. 

"Ne yani Burak bu zamandır Ceren'den mi hoşlanıyorsun sen?" Cansu'nun şaşkın sesi bunu cidden beklemediğini gösteriyordu. 

"Evet öyle Cansu."derken arkadaşımın sanki suç işlemiş gibi başını önüne eğmesini sevmemiştim.  O bir suçlu değildi ki, sadece sevmişti.

"Ee niye söylemedin ki peki?"diyen Cansu ile Burak başını kaldırıp ona baktı. 

"Biliyorsun öncesinde sizinle pek içli dışlı değildim. Gerçi yakın olsak bile o zaman Ceren ile yakın değildik. Sonra da şu Selim iti çıktı ortaya."

"Peki ne yapacaksın artık?"diye soran da bendim.

"Söyleyeceğim Ceren'e."dediğinde gülümsedim. Bu saatten sonra onu durdurabilecek hiçbir neden kalmamıştı. Selim iti diye bahsettiği kişinin yanında şansı bayağı bir artmıştı.

"Bence de söylemelisin ancak her sonuca hazırlıklı olmalısın Burak. Sonuçta Selim için her ne kadar değmezmiş dese de bir şey olabileceğini düşündü."

"Cansu haklı Burak. Söyle ama ısrarcı olma dostum. Yani ne senin üzülmeni ne de Ceren'in dolaylı yoldan Cansu'nun da üzülmesini istemem."dediğimde Burak az da olsa gülerken Cansu yine utanmıştı.

"Neyse ben gideceğim otele siz?"diyen Burak Cansu'nun daha fazla utanmasına engel olmak için konuyu değiştirmişti sanırım.

Cansu'ya sorarcasına baktığımda omzunu silkti.

"Fark etmez. Ama oraya tekrar giremeyiz."dediğinde aklımda farklı bir fikir vardı. 

"Sen git istersen Burak biz Cansu ile biraz daha oturacağız."

"Tamam gençler. Yarın görüşürüz Cansu. Ceren'i de ikna edersin yenge değil mi?"

"Görüşürüz Burak ve merak etme maça gelecektir."dediğinde Burak yavaş adımlarla sokaktan çıkmıştı. 

Burak'ın gitmesi ile tamamen yalnız kalmıştık artık Cansu ile.

"Arabada otursak bence gören olmaz."

Bir an kararsızca bana bakması ile gülümsedim. Neyden çekinmişti acaba yine?

"Bence daha sonrada konuşabiliriz ki Giray."

Gülümsemem hızlıca kaybolurken kaşlarım da kendiliğinden çatılmıştı. Ne olmuştu şimdi? Benden kaçmaya mı çalışıyordu?

"Cansu sence de artık birbirimizi iyice tanımamız gerekmiyor mu?"

"Şey tamam haklısın. Ve araba daha güvenli gibi duruyor." Ben bu kızı anlayamıyordum vallahi. Bir anı bir anına tutmuyordu ya da bana öyle geliyordu. Elimi omzuna atıp hafifçe kendime çekmiştim bile onu.

"Buyurunuz hanımefendi."derken arabamın yanına gelmiştik bile çoktan. Kapıyı açtığımda gülümsedi.

"Teşekkür ederim."

"Rica ederim ne demek."Kapısını kapatıp bende arabanın etrafından dolaşarak şoför koltuğuna oturmuştum bile.

"Arabayla gelmiştin buraya?"

"Aslında arabam İstanbul'daydı ama şu ilk maçtan sonra hocadan izin alıp Burak'la benim arabayı alıp onunla geldik."dediğimde başıyla onaylamıştı beni.