Isang linggo na ang nagdaan mula nang maka-uwi kami ni Jed galing sa cruise trip namin. Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari. It seems hindi ako pwedeng maging masaya sa buong buhay ko.
Dapat kasi diba maging masaya ako dahil sa wakas engaged na ako sa pinakamabait na tao at sobrang mahal na mahal ako. Pero pagkatapos ng gabing iyon, di na ako nakakatulog ng maayo kakaisip ng mga bagay-bagay. Gaya ng, parang ayaw ng tadhana na maging masaya ako. Ang saklap ng tadhana sa'kin. I know life is not unfair. Pero sa mga nangyayari sa'kin parang gusto kong isipin na life is really unfair.
Nagpa music na lang ako sa loob ng kotse ko habang nagmamaneho ako papuntang office. Kailangan kong mag relax. Kailangan kong papahingahin ang utak ko. Nase-stress lang ako sa mga iniisip ko.
Sinubukan kong huwag mag isip ng kahit ano. Pero bigla ko na lang nakita si baby Chan sa gilid ng daan, umiiyak habang naglalakad. I thought it was only a product of my imagination kaya pinagpatuloy ko lang ang pag da-drive ko pero pagkatapos ng isang minuto, I pulled my car over saka ako lumabas ng kotse ko.
"baby Chan!" Sigaw ko sa kanya pero hindi siya lumingon.
"Chandrielle!" Sigaw ko pagkatapos kong maalala na hindi pala siya sanay tawaging baby Chan. Lumingon siya. Nakita niya ako pero wala siyang reaksyon.
"It's me. Tita Shane." Sigaw ko sa kanya saka ako tumakbo palapit sa kanya.
"Do you still remember me? We met at the mall. You were lost at that time. We went to a cafe with your Mom. I bought you a cake." I reminded her.
"Tita Shane. Please help me."
Bigla niya akong niyakap pagkatapos niya akong maalala. Iyak siya ng iyak. Hindi ko alam kung bakit na naman siya nawawala. Hinagod ko ang likod niya to calm her down.
"Shh.. Don't cry. I'm here."
Hinayaan ko muna siyang umiyak habang niyayakap ako hanggang sa napagod siya.
"What happened? Why are you alone?" Tanong ko sa kanya.
"I'm lost." Sagot niya habang pinipigilan niya ang pag-iyak ulit.
"I'll take you home." Hinawakan ko ang kamay niya para dalhin siya sa kotse pero bigla niyang binitawan ang kamay ko.
"I do not want to go home. Please Tita Shane don't take me home."
Bigla akong nalito sa sinabi niya kaya naupo ako sa harap niya at hinawakan ang magkabilang balikat niya.
"What's wrong? You can trust me."
"I do not wan to talk about it."
"Okay. But you really have to go home. I'm sure they are worried."
"I don't care. If you really want to take me home then I will not go with you."
Tumalikod na si baby Chan kaya agad ko siyang pinigilan sa pag-alis niya.
"I will not take you home." Sambit ko. Humarap siya sa'kin at tinignan ako sa mga mata ko as if examining me if I'm really telling the truth. "I promise." I continued.
"Okay."
Sinama ko si baby Chan sa kotse ko. Tinawagan ko muna si Jed na male-late ako sa pagpasok dahil nagka problema. Sinabi ko na rin sa kanya na nakita ko si baby Chan na nag-iisa.
Tatawagan ko sana si Queeny dahil sigurado akong nag-aalala na siya pero I decided na alamin muna ang totoong nangyari mula kay baby Chan bago ko sabihin sa kanya na kasama ko siya.
Dinala ko siya sa isang cafe to treat her cake. Pinakain ko siya ng lahat ng hiningi niyang pagkain bago ako nagtanong ulit sa kanya.
"Feeling better?" I asked her and she nodded.
"You know what? You're very lucky to have your parents. I grew without even one. I lost both my Mom and Dad. I couldn't picture them on my head anymore because it was so long ago when they died." Pagkukwento ko sa kanya.
"It was hard growing up without them. I don't know what happened between you and your parents but I'm sure.." Hindi ko pa natapos ang sasabihin ko sana ng bigla nalang nagsalita si baby Chan.
"They fought.." She started. "They fought. They shouted. I don't know why but I don't want to see them right now."
Nagulat ako sa sinabi ni baby Chan. Hindi kaya nag-away sila dahil sa'kin? I'm overestimating my importance to Uno and it will just make my head hurts more. Bakit ba ako nag iisip ng ganito? Mas lalo ko lang pinahirapan ang sarili ko.
"I'll call your Mom okay?"
Tinawagan ko si Queeny para ibalik na si baby Chan sa kanya. Gusto ko na ng peace of mind kaya di na dapat ako nakikisawsaw sa pamilya nila.
(Hello?)
Rinig na rinig ko ang pagkataranta sa boses ni Queeny. Umiiyak siya at dahil yun sa biglaang pagkawala ni baby Chan.
"Queeny. I called dahil nakita ko si Chandrielle kanina. Umiiyak."
(Oh my god! Shane! Nasan kayo? Pupuntahan ko kayo agad. Pupunta na sana kami ng police para magpatulong sa paghahanap sa kanya.)
"Same cafe na pinuntahan natin before. You want to talk to her?"
Ibinigay ko kay baby Chan ang cellphone ko saka sila nag-usap.
"I'm sorry for leaving our house. But I am not yet ready to go back. Can I stay with her today? I will go back tomorrow."
"Because I do not want to see you yet."
"Okay. Bye."
Binalik ni baby Chan ang cellphone ko.
"I will be with you today until tomorrow morning. It's okay with you right?" Tanong niya sa'kin.
I was left speechless. Hindi ko alam kung matutuwa ako o hindi. Gusto ko siyang makasama. Gusto ko siyang katabi sa pagtulog ko. Pero alam kong panandalian lang naman ang lahat. Bukas na bukas din babalik na siya sa mga magulang niya.
But how can I say no to an angel like her? Sa tuwing nagsasalita, parang natutunaw ang puso ko sa boses niya.
"You're cute." I told her. "But are you really sure you want to be with me for the rest of the day?"
Tumango naman siya kaya tumango din ako.
"Then we're okay."
-----------------
AN: Nahirapan ako sa pag update nosebleed ako kay baby Chan. Nahirapan akong mag english. huhuhu. Sorry sa mga wrong grammar, typo. Pagpasensyahan niyo na ang english ko. wahhahahahahaha. Salamat po sa supporta niyo. lagi na lang ito ang sinasabi ko pero thank you po talaga. mwa mwa mwa :*
