Chapter 58

1.9K 121 9
                                    

***Edward's POV***

Where am I? I'm seeing white rays of light... Wait, am I dead?

The light vanished immediately as I seemed to return to another world...

What place is this?

I took my gaze around the room... it's all in white....

I can see Uncle resting on a couch nearby. I also notice Tita Lorena on my left side...

This is the same exact scene several months ago... It's just that Uncle is the one lying on the bed... and not.........ME??? I see a lot of different tubes that are connected to my body and from a machine...

What am I doing here?

I saw my downself covered in cast. Almost my whole body to be exact.. I tried to move my hands but I couldn't... my legs... I also couldn't... The only thing I can move is probably .....my head?

Fear suddenly filled me... I'm trying to remember what had happened. The last thing was.... yeah I hit that truck!

I tried speaking but my throat seemed to be very dry...

"T-ita...." I could barely speak...

"Tita... Un-cle... Tita..."

I find it so hard to speak... I wish that they could hear me... My tears began to fall...

"Tita..." I repeated. She finally heard me as she looked up on me..

"Ay Diyos ko! Conrad! Mahal, gising na siya! Gising na si Edward!"
as she began calling my uncle's attention.

Uncle woke up and rushed himself towards the bed.

"Son, how are you? How do you feel right now? God! we thought we've lost you.. This is a miracle, son.... Thanks God!" I can see tears in his eyes.

"Anak, you've been in a comma for three days now... You've been brought here almost lifeless... But now you're back... We're so happy..." and I can see her holding my hand... But I couldn't feel it.

"Uncle.... Tita... why can't I..." I was interrupted when a doctor came in the room...

"Hello, Mr. Smith... You're finally awake... I never thought that you're gonna make it... The accident has caused a severe damage on your body, physically. It's still complete though.... I'm afraid that you won't be able to use it yourself for the rest of your life.... I mean...you will be disabled... I'm sorry..." My brain is having a hard time processing her statements...

I see Uncle sighed heavily and couldn't stare at me....

"I'm gonna be disabled?" I tried to clarify the things she said...

"I'm afraid so... Yes.." she said frankly...

"Therapy might be an option but it's not a guarantee... We've done everything we can... from surgeries and all... but... the damage was really that severe..."

'What now, Edward Smith? I guess this is your fate!..... probably your karma?'

I couldn't hold back my tears...

The doctor left the room... and I'm here with Tita Lorena and Uncle...

"Son, don't think too much about it.. We'll get you back to your old self... I promise you that...I'll do everything I can, alright?"

"Uncle, this might be my fate..."

"No, son... you shouldn't give up... Look at me... I didn't give up from that deadly cancer.... and now I'm here alive and kicking..."

Tita Lorena is caressing my hand but still I couldn't feel anything...

"You're Uncle is right, anak. You shouldn't give up. We'll fight for this together. You have us... there's a lot of people who loves you... just don't give up... Everything will be fine... Just trust your Uncle..." she's teary-eyed while looking at me.

"Tita, can I ask you a big favor?............ Can you try not to tell this to.....Maya? Please Tita.... I don't want her to know about this, please.... Can you promise me Tita?"

She's quite surprised but she nodded.

***Maya's POV***

Kakalapag lang ng eroplano galing Cebu... Nag-iisip ako kung tatawagan ko si Mama para makipagkita sa akin. Sigurado naman na papayagan siya ni Tito Conrad... Ayoko sanang mag-abala pa siya kasi pu-pwede ko naman siyang puntahan doon sa mansyon... Iyon nga lang baka magtagpo na naman ang landas namin ni Edward...

---
Bukas na ang flight ko papuntang Japan. Mag-isa na lang ako since si Beshy ay nag-extend daw ng kanyang bakasyon, iyon ang sabi ni Mamang. Si Mamang naman ay susunod na lang din daw. Hindi ko pa nakakausap si Beshy pagkatapos noong paparty sa mansyon. Ang sabi kay Mamang ay magha-honeymoon daw silang mag-asawa. Loko talaga ang babaeng iyon. Pero masaya ako para sa kanila ni Niel, sa wakas ay nagkabalikan na rin sila....

I tried calling Mama pero ring lang ng ring ang phone nito... Baka busy lang.

Nakailang ulit pa ako ng dial pero walang sagot galing kay Mama. I decided to text her instead... mababasa niya naman iyon for sure..

Sinabi kong umuwi na ako sa condo and will be preparing for my flight tomorrow.

Pagod na pagod akong humiga sa kama pagdating ko sa condo... I'm waiting for her text pero wala yatang balak sumagot si Mama.

Nakatulog ako at madaling araw na nagising... I went to the kitchen to drink some water nang bigla na lang dumulas ang baso sa kamay ko... Basag ang baso!!

Pangalawang beses na itong nangyari sa loob ng lingong ito... Iyong una ay noong nasa resort ako ni Mamang.

Kulang lang siguro ako sa vitamin B. Namamanhid na rin minsan ang mga kamay ko....

Pagkatapos kong maligpit ang mga basag na parte ng baso ay nagsimula na akong mag-empake ng dadalhin ko para bukas... Isinama ko rin ang picture frame na naglalaman ng larawan naming tatlo, si Papa, ako at si Mama... kuha ito noong college ako pagkatapos kong mapanalunan ang modelling contest. Pinili kong dalhin ito para kahit saan man ako mapunta ay mapifeel kong nariyan lang sila parati sa tabi ko...

Pagkatapos kasi ng bakasyon, nakapag-isip isip na ako. I decided na ayusin na ang papel ko for migration... Buo na ang loob kong lisanin ang bansang ito.... I'll just have to find my luck in another country.....
to find my heart...

***Lorena's POV***

Ngayon lang ako nakauwi ng mansyon galing hospital. Pinagpahinga muna ako ni Conrad pagkatapos maayos ang nangyari kay Edward. Nagkaroon kasi ito ng sunod-sunod na seizures simula noong magising ito mula sa comma. Akala nga namin ay matutuluyan na ito.

Pagpasok ko sa aming kwarto ay agad kong namataan ang cellphone ko... Biglang bumundol ang kaba sa aking dibdib. Di ko nga pala natawagan si Dale... ngayon dapat ang alis nila papuntang Japan... Bakit ko ito nakalimutan? Pagbukas ko ng cellphone ay nakita ko ang mahigit 20 missed calls at mga messages...

Binasa ko ang pinakabago....

Dale: Mama, hindi ko po alam kung bakit hindi niyo sinasagot ang tawag at messages ko. Sana po ay nasa mabuting kalagayan kayo.. Sana din po hindi kayo galit sa akin kung hindi ko man kayo nadalaw diyan... I have my own reasons Ma, intindihin ninyo na lang po ako... Flight ko po ngayon, nandito na din ako sa airport... Malungkot akong di kita mayayakap bago ako umalis... Mag-isa lang po ako kasi naka-extend pa raw ang bakasyon ni Krishia. Ma, mamimiss kita. Alagaan mo po ang sarili mo.... Lagi mo pong iisipin na mahal na mahal kita... Di na po kita hihintayin dito... Naiintindihan ko naman... Bye for now, Mama. I love you!

Naluha ako sa aking nabasa... dyosko ang anak ko di ko man lang nakita... Three hours ago pa ang message na iyon at malamang nasa himpapawid na siya sa mga oras na ito...

"I love you, Nak!" di ko mapigilang umiyak... Hindi man lang kami nagkasama ng matagal sa kanyang bakasyon.

Fall In Love With Me (COMPLETED)--currently on editingTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon