Runaway Princess

Final Chapter

8 YEARS LATER...
Year 1999

KARA

"Ella!"

I've been calling my daughter's name for the nth time pero hindi pa rin siya pumapasok sa opisina ko. I'm worried kaya naisipan kong hanapin na siya sa buong mansyon. Saan nanaman kaya sumuot ang anak kong yun. Mas okay pa nung baby pa siya eh, at least hindi siya pasaway tulad ngayon. As i am walking at the sala, napansin kong walang tao sa buong bahay. Where the hell did they go? Inisa isa kong buksan ang mga kwarto pero walang mga tao. Isang pinto nalang ang hindi ko nabubuksan, ang function room. Pero wala naman siguro papasok doon at this time. But i feel like i have to. Simula nung naging mortal ako, humina na ang pakiramdam at pandinig ko. Lahat ng senses ko ay naging normal. But its better this way. Naging tahimik ang buhay namin dito sa Paris for the past ten years. Ito ang klase ng buhay na pinangarap ko. Kung nandito lang sana si Ariel, mas masaya siguro kami.

When i reach the said room, kaagad kong binuksan ang pinto. And i'm shocked sa nakita ko.

"SURPRISE!!" they all shouted as they clap their hands.

Happy Birthday Karisma! Love, your Family.

Nakalagay sa banner with matching solo picture ko. Nakakatouch lang. I didnt control my tears to fall. Oo nga pala, birthday ko ngayon. I forgot my own birthday? Grabe ah. Isa na siguro ito sa effects ng aging process ko. Kaagad akong niyakap ng aking anak. May dala pa siyang maliit na box na nakabalot sa gift wrapper.

"Aww... you dont have to give me a gift, anak." i said.

"No, Mom. Its your birthday today. More gifts pa nga sa tabi ng cake. Look oh." she said as she points to the bigger gifts na nasa table.

"I love you Ella..." i whispered.

"I love you more Mommy......" she answers then kiss me on my cheeks.

Then, i joined them and greeted my friends and workmates na nandoon sa venue. I can finally say that my life here in Paris is perfect. Sa ngayon, hindi ko pa naiisip na bumalik ng pilipinas, siguro hindi ngayon.

NATE

Until now, hindi ko pa rin nababawi ang anak ko sa tatay ni Pamela. Napanood ko nalang sa TV na dinala ni Armando ang anak ko sa America. Damn! Walong taon na ang lumipas at wala pa rin sila dito. Ilang taon pa kaya ang hihintayin ko bago ko mabawi ang anak ko? But soon, i will.

Na adopt ko na rin ang ganitong buhay. Siguro nga ay dito nakaguhit ang tadhana ko. Nakalimutan ko na rin ang sakit na naramdaman ko nung iwanan ako ni Kara at ipagpalit sa mortal na yun. Hindi man lang niya ako binigyan ng pagkakataon para magpaliwanag man lang. Masyado na siyang naimpluwensyahan ng mga taong nasa paligid niya. Tama nga ang mga magulang ko, hindi dapat pinagkakatiwalaan ang mga tao, pagkain lang namin sila.

Sa oras na mabawi ko ang anak ko, gaganti kami sa pamilya Foronda at lalong lalo na sa mga tao na yan....

END.....

------

Thank you very much po sa lahat ng mga naging readers at soon-to-be readers ng story na ito. 👍❤️

Love Lots,

J.Alvaro™