Kocasına hamile olduğunu söylediğinde beklediği tepki onun verdiği tepkiden çok farklıydı. Havalara uçacağını zannetmişti.
Sakin hareketlerle gelip karısına sarıldığında havalara uçmak bir yana yürümekte bile zorlanan adam kadının içine düşürdüğü...
"İyi ki doğdun Özlem, mutlu yıllar sana." Kızımız iki yaşına geldi.
İki yıl önce küvezde geçen bir buçuk ay sonunda hem Gonca'nın dik duruşu ve ümidi hem de Özlem'in hayata tutunma hırsı bugünleri görmemizin en büyük sebebi. Ben de destek olmaya çalıştım elim yettiğince dilim döndüğünce; ama kalbimin yangını bambaşka bir kadın ve iyi ki benim karım. On iki yaşında gözlerimle mühürlediğim kızın kaderim olması için çok dua ettim. Dualarımın karşılığı Gonca.
Düğün günümüzde aniden gelen kanama ile yine hastane maceramız başlamış oldu. Bizi daha da sıkı kenetleyen, hayatta artık ne olursa olsun biz ayrılamayız ayarında olaylar geldi hep başımıza. Şimdi güzel turuncu zeytinimiz iki yaşına geldi ve yaşıtlarını yakaladı.
"Baba üf yapalım." Baba demesine kurban olurdum.
"Hadi bakalım kızım, bir iki üç üfff."
"Hediyem nerede peki?"
"Kızım vereceğiz hediyelerini ne bu acele?" Gonca'ya gülümsedim. Onu şımartmak Gonca ile biraz zordu, yine de çabalıyordum.
"Benim güzel kızım ne zaman isterse o zaman açabilir hediyesini. Ne istemiştin sen benden?"
"Barbie bebek evi." Annesi gibi turuncu saçlı; ama çilsizdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Peki o zaman hediyen işte, aç bakalım." Üzerini örtmüştüm sadece. Sırf örtüyü çektiğindeki heyecanını görmek için bile yaşanırdı. Gonca'dan habersiz almıştım.
"Ah! Özgür. Gerçekten almışsın." Gidip sarıldım hemen. Dudaklarına küçük bir öpücük kondurdum.
"Kızım istedi. Almak zorundaydım." Kafasını salladı.
Annem ve babam da hediyelerini verdiler. Babam çok düşkündü Özlem'e. Doğum gününü de özellikle onların evindeki bahçede yapmamızda ısrar etmişti. Annem de seviyordu, biraz uzaktan da olsa güzel davranıyordu. Hastaneye doğum için babam götürmüş, annem de oteldeki işleri halledip hemen gelmişti. Gözüm kimseyi görmemişti o an.
Hatırlamak istemeyeceğimiz zamanlarımız olmuştur hepimizin. Gonca için yaşadığı iki düşük tehlikesi de bu zamanlarımızdan değildi. O hep her şeyin bir sebebi olduğunu düşünenlerdendi ve daha mutlu daha umutluydu şimdi. Benden de bir çocuk isteyecek kadar umutlu hem de. Sanki bebeğini neredeyse kaybeden o değilmiş gibi. Tekrar hamile kalıp aynı süreçleri yaşamaktan asla pişman olmayacak kadar cesaret timsali.
Ben Gonca'yı altı yıl bekledim. Bir altı yıl daha beklerdim. Daha da fazla belki. Yine de kızımızın erken doğması bizim vuslatımızı öne çekmiş de oldu. Beklemeyecek olmak iyiydi. Ben istemeyen taraftım, korktum ilk kez kanamasından sonra. Sonra da yasak geldi zaten. Doğum olup da kızımızın hastaneden çıkmasıyla Gonca'nın da lohusalık denen dönemi bitmişti. O söylediği için biliyordum. Özlem'le eve ilk kez geldiğimiz gece uzun süredir tam anlamıyla huzurla uyuduğum da ilk geceydi.
