HEZEYAN

5.Bölüm

(Şarkıyı açıp okumanızı öneririm.)

Keyifli okumalar...

Saat 03.45

"Ağabey sen iyice delirdin!" dedi genç kız ağabeyinin koca cüssesi önünde durmaya çalışırken.

"Delirdim ulan delirdim! Gözlerimin önünde bir başka adamı öptü."

Korkuyordu genç kız. İnsanların arasında sakin davranarak öfkesini saklayan, büyük bir ustalıkla oynayan ağabeyinden artık korkuyordu. Nasıl bu kadar iyi rol yapabiliyordu?

"Senden haberi bile yok."

Kızın sözleri üzerine öfkeyle kardeşine dönerken "Çünkü bir an olsun gözlerini o piç kurusundan çekip etrafına bakmadı. Çünkü ben onun etrafında pervane olurken bir kez bile beni görmedi. Bin defa gördüğü yüzümü bir defa hatırlamadı! "dedi.

Haksız sayılmazdı. Kafede, barda ve okulda defalarca aynı ortamda bulunmalarına rağmen bir kez olsun ona değen gözleri onu fark etmemişti.

" O zaman karşısına çıkıp konuşsaydın sende! "

Artık kızda öfkelenmeye başlamıştı. Bir korkak gibi sinip izleyeceğine gidip konuşsaymış diye düşünmeden edemiyordu. Kardeşinin sözleri onu daha çok deliye çevirirken yumruklarını sıktı.

"Öyle bir şey yapacağım ki... "dedi öfkeyle elini saçları arasından geçirerek" Kendi ayaklarıyla gelecek bu fark etmediği adama. "

& & &

Saat 03.20

Gecenin ayazından nasibini alan soğuk kahvemi dudaklarıma götürdüm.

Düşünmemek için verdiğim mücadeleyi her seferinde kaybederken yine kendimi soruların koynunda buluyordum.

Kim, neden böyle bir şey yapmıştı?

Atımı zehirlemekle eline ne geçmişti?

Her bir düşünce beni aynı sorulara itiyor ve cevapsızlığın içinde kaybolmamı sinsice izliyordu. Bu hayatta her şeye geç kalmıştım. Aşka, sevgiye, yaşama ve hayatın ta kendisine... Ben ne kadar karşı koyuyorsam hayat o kadar alt üst ediyordu beni.

"Kuzum, nasıl oldun?"

Bakışlarımı denizin görkemli görüntüsünden çekerek halama baktım. Ağlamaktan şiş gözlerim yanarken dudaklarımda yalancı bir tebessüm belirdi.

"Daha iyiyim."

Yalancı diye haykıran benliğim yumruklarını kalbimin duvarlarına indiriyordu. Halamla aramızda derin bir sessizlik oluşurken sırtımı sıvazladı. Babam yine ortalarda yoktu. Üstelik ona ihtiyacım olduğunu bildiği halde!

"Bu gece burada kalacağım. Birlikte uyumak ister misin?"

Benim üzerime kurulu bir hayat yaşaması canımı sıkarken "Olur." dedim.