Aşk Tanecikleri | PJM

2.3

Selam 🙋🏻‍♀️

💃🏻💃🏻 3k olmuşuz 💃🏻💃🏻

Artık bölümleri çok uzun tutmamaya karar verdim sanırım bu şekilde daha kolay bağlayabilirim ve sizlerde bitmeyen uzun bölümlerde sıkılmamış olursunuz. 😊

Bu arada yazdığımı geçenlerde eşimle paylaştım ve oda kitabımı okuyarak bana destek oluyor. 🙈
Sanırım oda beğendi, belki oda buraya bir yorum bırakır 😂🙈

Keyifli okumalar ☕️🍪

_________________

Elimdeki 'Kedi gibi düşünmek ve davranmak' adlı kitabı kolilediğim diğer kitaplarımın yanına koyarken içeriden bağıran annemin sesi ile yerimden sıçradım.

"Salang!"

"Efendim anne? Sorun ne?" Taşınma hazırlıkları beni o kadar yormuştu ki, yerimden kalkarken yaşlı bir nine edası ile ağzımdan mırıltılar çıkartarak ve koliden destek alarak doğruldum.

"Bunlar ne?" Annem elinde tuttuğu dergileri sallayarak bana kötü,kötü baktığında tüm dikkatimi elindeki dergilere yoğunlaştırdım. Ama uzağı göremediğim için haraketlenmem gerekiyordu.

"Annecim ben uzağı göremiyorum" Yanına doğru ilerlerken elimi uzatarak devam ettim. "Bakayım neymiş onlar?" Elindeki dergileri bana verdiğinde gözlerime inanamayarak annemin yüzüne baktım.

"Anne bunlar ne?"

"Bende sana soruyorum, edepsiz!"

Dergilerin içerisine dahi bakmadan yüzüm kızarmıştı ancak bana ait olmayan dergiler yüzünden annemin gözünde garip bir yer ediniyordum.

"Anne bunlar benim değil yemin ederim."

"Sus terbiyesiz. Ben sana boşuna evlen artık demiyorum!" Annemin söylediği şeyle iyice yerin dibine girsemde kendimi ifade etmeliydim. Zaten sürekli konuyu evlilik muhabbetine getirmek için yer arıyordu.

"Annecim gerçekten benim değiller. Can pislik yapmak için koymuştur." Gerçekten sapık biri değildim. Tamam belki okuduğum bir kaç kitap vardı ama ben onların aşkını hissediyordum, sapkınlıklarını değil. Yani evime yetişkin içerikli dergiler alabilecek biri değildim ve bunları evime koyacak tek insan vardı. Oda Can.

"Bak onu severim ama bu şaka değil kızım. Bu dergideki adamlar ne böyle?"

"Anne yalvarırım içini açmadığını söyle?"

"Kahretsin ki açtım." Kadının yüzünde garip bir ifade oluşunca istemsizce gülmeye başladım.

"Gülme zilli. Hayatımın şokunu yaşadım bu dergiler yüzünden!" Gülmek ve kızmak arasında kalarak bana bakan anneme gülmemek için kendimi zorlarken elimdekileri kıvırarak köşede açtığımız çöp poşetine atarak, yaptığım işe geri döndüm.

Ev eşyalarının hiç birini yanımızda götürmeyecektik, sadece kitaplarım ve eşyalarımızı alıcaktık. Yani anısı olan şeyler bizimle gelecekti kore'ye.

Asi okulundaki geçiş işlemlerini halledebilmek için taşınma işlerimize yardım edemiyordu. O yüzdenden annemle bana biraz fazla iş kaldığından yoruluyorduk. Gerçi Can, Beril ile birlikte geliyordu işten sonra ama onlara yük olmak istemediğimden günlük işlerimin büyük kısmını bitirmiş oluyordum onlar gelene kadar.