Yeni Bir Hayat: İnsanüstü Kraliçe

Katil

      Oturduğum yerden bir şeyler yapamaya çalışıyordum ama bunu yapamazdım, bir şeyler yapmak zorundaydım. Jhon elini omzuma koydu ve endişeli bir şekilde sordu:
- Siana, iyi misin?
O an onda başka birini gördüm. Çocukluğumda gördüğüm ve sevdiğim birini, abi dediğim birini gördüm ve duydum. Geçmişe doğru yolculuğa çıkmış gibi anılar teker teker gözlerimin önünden geçiyordu. Sanki bir rüyadan, sahte bir gerçeklikten çıkıyormuş gibiydim. Bu sefer hatırladıklarım sahte değildi. Bunlar gerçek anılarımdı. Jhon beni sarsmaya başladı. Kendime geldim ve ona baktım, ellerini omzumdan çektim ve "İyiyim, hem de hiç olmadığım kadar çok" dedim. Buna inanmamış gibi bir hali vardı. Ayağa kalktım, Jhon'a baktım. Bütün bunları diğerlerine anlatmak zorunda hissediyordum. Jhon tekrar sordu:
- Siana, gerçekten iyi misin?
- Gerçekten çok iyiyim abicim. Şimdi lütfen diğerlerini de çağır. Size anlatmam gereken önemli şeyler var.
- Nasıl yani? Herkesi mi? Dünyanın dört bir yanından.
- Dünyanın dört bir yanından derken?
- Sen kaçırıldığından beri dünyada büyücülerin çoğunlukta bulunduğu yerlerde seni aramaya başladık.
- Beni bulduğunu onlara haber verdin değil mi?
- Elbette.
- O zaman geri dönmüş olmalılar ve herkesi çağır. Olabildiğince çabuk gelsinler.
- Yani Antonie, Emily, Zambak, Emir, Victor, Ahenk ve Mira'yı mı çağırayım. Hepsini birden, hem de bugün.
- Hayır hayır, Mira'yı çağırma. Onunla özel olarak konuşmam gerek.
- Siana emin misin? Önce titremeye başladın sonra iyi olduğunu söyledin ama sanki bir şeyler olmuş gibi bir halin var. Dinlenmek ister misin? Onlarala sonra da görüşebilirsin ufaklık.
- Hemen şimdi.
Sözlerim öylesine sertti ki ben bile bunu kendimden beklemezdim. John "Peki" dedi ve herkesi arayıp çağırdı.

      Herkes geldiğine oturmalarını söyledim. Hepsi teker teker iyi olup olmadığımı soruyor, benimle ilgileniyorlardı. Sonunda dayanamadım çünkü hepsi birden geliyordu. "Yeter! Ben gayet iyiyim, sizi buraya benim nasıl olduğumu sormanız için çağırmadım. Size söylemem gereken önemli şeyler var. Önce hangisini duymak istediğinizi siz seçin: Size olan öfkemi mi yoksa başka şeyleri mi?" Antonie o sırada somurtarak konuşmaya başladı:
- Biz seni bulmak için dünyayı gezip hayatımızı tehlikeye atalım sen burada bizi azarla. Ne güzel!
- Sorun bu Antonie! Siz beni ne diye aradınız?! Aklınızı mı kaybettiniz siz! Eğer öyleyse hemen aklınızı başınıza alın! Hayatınızı tehlikeye atmak nedir!? Ben orada siz öldünüz diye acı çektim! Benim yüzümden sizi yakalayıp öldürdüklerini söylediler, bana sizi nasıl öldürdüklerini izlettiler, ben siz öldünüz diye orada onların önünde ağladım! Sonra Jhon beni kurtarınca hepinizin yaşadığını öğrendim. Siz bana burada kalkmış diyorsunuz ki dünyada büyücülerin çoğunlukta olduğu yerlerde hayatımızı riske atarak seni aradık!
Antonie başını öne eğdi "Özür dilerim" dedi. Ben tekrar oturdum ve konuşmaya şöyle devam ettim:
- Bunun şimdi bir önemi yok, şu anda önemli olan şey benim neden Mira'ya ulaşamadığım. Bunu bilen var mı?
Hepsi birden bir adım geri çekildi. Jhon öfkeyle Victor'a baktı "Bunu sen açıkla Victor" dedi. Victor yutkundu. Ahenk bana bakıp şöyle dedi:
- Siana izin ver ben anlatmaya başlayayım. Benim de hatam var bu işte.
- Anlat.
- O gün Mira bize kurtları dışarı çıkarmamızı emredince bunu yapmak zorunda kaldık. Sonra biz su ararken Mira içeri girdi ama geri döndü çünkü seni bulamamıştı. Biz o arada kurtlar için su bulmuştuk ve hepsi daha iyiydi. O sırada kavga çıktı.
Tam burada Ahenk'in sözünü kesip Antonie'ye bakarak şöyle dedim:
- Niye bağırdın kıza!
- Ben olduğumu nereden biliyorsun?
- Senin gibi biri için onu suçlamak zor olmamıştır.
- Evet ben yaptım ama haklı olarak.
- Size oradaki gerçek suçluyu ben söyleyeyim, o suçlu bendim. Mira sadece hipnoz altında kalmıştı.
- Özür dilerim.
Ahenk devam etti:
- Sonra Mira bu kavganın bir yararı olmadığını söyledi. O sırada hepimiz birden seni aramaya karar verdik. Biz Mira ile ikimiz ekip olduk. Herkes de bizim gibi ikili gruplar kurdu. Biz seni ararken Mira'nın çok halsiz olduğunu fark edip ona avlanmayı teklif ettim. O reddedip aramaya devam etti. Birkaç gün sonra tek bir adım bile atamayacak hale geldi. Sonra biz de onu Victor'a emanet ettik.
- Sen devam et Ahenk.
Jhon huzursuzca konuştu:
- Ama Siana, bundan Victor sorumlu.
- Abi, bir bildiğim var.
- İyi o zaman ufaklık.
Ahenk devam etti:
- Sonra bir gün Victor bizi aradı,  Mira'nın telefonu çalmış ve o açınca Mira'ya ne olduğunu sormuş. Victor buna şüphelenmiş ama önemsememiş. Sonra biri gelmiş, Victor'a Mira'yı sormuş, Victor 'sana ne' diye cevap verince girip Mira'yı kaçırmış.
Victor'a dönüp sordum:
- Bu bir vampir miydi yoksa bir avcı mı?
Victor "Dikkat etmedim efendim" diyince şüphelendim.

      Bir süre sustum. Mira'yı kaçıranın kim olduğunu anlamaya çalışıyordum. Eğer bu kişi Uzay ise ona Victor'dan daha iyi baktığı kesindi. Bir an beynimde çakan şimşeklerle emir verdim:
- Herkes Victor ve Antonie'den uzak dursun.
Birden bir uğultu yükseldi. Ben "Hemen" diyince herkes birkaç adım geri çekildi. Ben ikisinin üzerine yürüdüm ve kendimden emin bir şekilde sorudum:
- Çocuklar bana sizin gerçek olduğunuzu kanıtlayabilir misiniz?
İkisi de "Elbette" diye yanıtladı. Ben "Kanıtlayın o zaman" dediğimde ikisi de nasıl diye sordu. Telaşla bir emir daha verdim:
- Herkes başka bir yere geçsin, onlar gerçek değil.
John konuştu:
- Bunu nereden çıkardın? Kokuları aynı.
- Büyücüler koku taklit edebilir. Onlar gerçek değil.
- Ufaklık sen iyi misin?
- Ben gayet iyiyim! Delirmedim daha! Hemen başka bir yere gidin!
Herkes durup boş boş bakmaya başlayınca "Hemen!" diye bağırdım. Hepsi birden diğer odaya gittiler. Ben Antonie'ye yöneldim, bana bakıp kendinden emin bir şekilde "Sen delirmişsin Siana, benim gerçekliğimden şüphe mi ediyorsun? Bu vampiri ilk tanıştığımız günden beri sevmemiştim zaten, onda bir sorun olabilir ama ben gayet gerçeğim." Yanına gittim, telekinezi yaparak tenine temas etmesi gereken tılsımı kaldırıp görünür hale getirmeye çalıştım ama başaramadım. Aynısını Victor için de yaptım ama tılsımı görmedim. Eğer ben konuşmuş olsaydım şimdi buradan çıkıp her şeyi büyücülere anlatacaklardı. Arkamı dönüp sordum:
- Gerçek Antonie ve Victor nerede?
Antonie cevap verdi:
- Gerçek Antonie burada.
- Değil. Eğer onları nereye sakladığınızı söylerseniz acı çekmezsiniz.
- Dedim ya buradayız.
- Son bir şans, neredeler?
Cevap vermediler. Hızla onlara döndüm. Elimi havaya kaldırdım, ikisi birden havalandı. Bu sefer Victor'a döndüm:
- Sen ne dersin çakma Victor? Gerçek Victor'u nereye sakladığını söylersen seni bırakabilirim.
Bunu söylememdeki amaç aslında yerini öğrenmek falan değildi. Sadece gerçekliklerinden emin olmak istiyordum. Bunun için ikisinin de aklını okudum. Victor "söylersem yaşarım ama kraliçenin sözüne güvenilmez demişlerdi" diye düşünürken Antonie "Gerçekten zeki bir kraliçe. Yardımcılarını iyi tanıyor ama ben de iyi ve zeki bir oyuncuyum. Eğer yanımdaki ötmezse kesin kurtulurum" diye düşünüyordu. Ben de Victor'a yüklenmeye karar verdim. Uzunca bir süre üzerine gittim. Yavaş yavaş işkenceye başlamıştım ki Victor öttü. İkisini birden öldürdüm.

      Jhon sanırım onları öldürdüğümü fark edince hemen odaya daldı. Onları öldürdüğümü görünce şok oldu. Diğerleri de geldi, hepsi şoktaydı. Emir bu şoku ilk atlatan oldu ve hızlıca sordu:
- Majesteleri işinize karışmak gibi olmasın ama size sahte olduklarını söylediler ve gerçek Antonie ile Victor'u nerede sakladıklarını da söylediler. Buna rağmen onları niye öldürdünüz?
- Onların yakalandığını anlayan büyücüler onlar geri döner dönmez onları zaten öldürecekti. Bunu yapmak için de güçlerini alacaklardı ve o güçleri kendilerine enjekte edeceklerdi. Bu onları daha güçlü yapacaktı.
- Peki efendim.

      Onları gerçek Victor ve Antonie'yi almaları için gönderip Alex'i aradım. Bana yardımcı olacağını biliyordum. Yardıma ihtiyacım vardı, tavsiyeye ihtiyacım vardı. Hafızam yerine gelmişti ve bu iyi bir şeydi ama geçmişin karanlık anıları ile baş etmek için yardıma muhtaçtım ve bir katile ancak başka bir katil yardımcı olabilirdi.