FADING

1×CYRUS×1

Είναι σήμερα μια καλη μέρα για να πεθάνεις?

Είναι σήμερα η μέρα?

Κι αν όχι σήμερα, τότε πότε?

Αυτές είναι οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό μου καθώς στριφογυρίζω στα δάχτυλα μου ένα μικρό μαχαίρι 25cm με δερμάτινη λαβή και κοφτερή καμπύλη ικανή να τεμαχίσει τα δάχτυλα μου, απλά και μόνο ακουμπώντας τα.

Ο καιρός ήταν ο αγαπημένος μου.

Γκρίζος ουρανός με πολλά σκούρα σύννεφα και η μυρωδιά της βροχής πρόδιδε τον ερχομό της.

Το ρολόι μου θυμίζει πως για άλλη μια φορά έχω σηκωθεί πριν την ώρα μου και ακριβώς σε τρία δευτέρα θα-

Ω ναι.

Ξεκινάμε.

Ανοίγω το μπαούλο στο οποίο καθόμουν και βγάζω τις πρώτες δύο βάσεις για να φτάσω στον πάτο.

Ακουμπάω το μαχαίρι στην θέση του και ξαναβάζω μέσα τις βάσεις. Κλείνω το καπάκι και το κλειδώνω με το κλειδί μου έχω πάντα κρεμασμένο στον λαιμό μου.

Σμπρωχνω το μπαούλο κάτω από το κρεβάτι και στρώνω καλύτερα τα σεντόνια, όπως μου είχε μάθει η μητέρα μου.

Δεν πρέπει να υπάρχει τσακιση και τα σεντόνια είναι τεντομενα τέλεια επάνω στο στρώμα.

Το δωμάτιο δείχνει καθαρό, μα είναι ελαφρά σκονισμένο.

Ένα λεπτό στρώμα σκόνης καλύπτει τις βιβλιοθήκες και το γραφείο μου και διαγράφεται τέλεια πάνω στο μαύρο ξύλο.

Και όλα μαζί φαίνονταν πολύ αρμονικά μέσα στο μικρό μου δωμάτιο.

Η κιθάρα μου έστεκε στην άκρη του γραφείου μου πάντα εκτός της θήκης της.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει έμπνευση.

Άνοιξα την πόρτα της δίφυλλης ντουλάπας και έβγαλα από μέσα το μπουφάν μου.

Έκανε κρύο παρόλο που ήταν ακόμη Νοέμβριος.

Κοιμήθηκα με τα ρούχα μου ξανά, αλλά ήταν καθαρά για να βάλω αλλά.

Οικονομία.

Είχα πλυθεί εδώ και ώρες, εφόσον αν δεν ρίξω νερό στο πρόσωπο μου φαίνομαι απαίσιος.

Άρπαξα το κράνος από το γραφείο μου και βγήκα από το δωμάτιο.

Ησυχία παντού στον χώρο.