FADING

9×Cyrus×9

Οι ξάγρυπνες νύχτες είναι οι αγαπημένες μου.

Μόνος στο σκοτάδι αγκαλιά με την κιθάρα μου. Μα πάντα επικρατεί ησυχία.

Όλοι κοιμούνται και εγώ μπορώ να κάνω ουσιαστικά ότι θέλω να παραμένω στο δωμάτιο μου παρέα με την σιωπή.

Και όλα είναι εντάξει μεχρι που το φως χαράζει.

Πέντε το πρωί και τα χρώματα έχουν κιόλας χαθεί μέσα στο γκρίζο του ουρανού.

Φθινόπωρο.

Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω την μυρωδιά της βρεγμένης ασφάλτου να εισχωρήσει στο δωμάτιο μου και κάθομαι εκεί για λίγο.

Λατρεύω την βροχή, μα το αποτέλεσμα της πάντα μου προκαλούσε ναυτία.

Δεν μου αρέσει ο κόσμος μουσκεμένος αν δεν κλαίει ο ουρανός.

Φαντάζει άδικο για όλους εμάς που κλαίμε μαζί τους και τα δάκρυα μας απορροφούν τα μαξιλάρια.

Γαμωτο.

Της έστειλα μύνημα αλλά λογικά θα κοιμόνταν.

Μακάρι να κοιμόταν.

Μακάρι να κοιμόμουν.

Βγάζω την μπλούζα και το παντελόνι μου.

Ζεχνω.

Μπαίνω αθόρυβα στο μπάνιο και κλείνω την πόρτα πίσω μου ενώ αμέσως μετά ανοίγω την βρύση στο ζεστό.

Αφού ζεσταθεί όσο θέλω το νερό μπαίνω στην ντουζιέρα.

Είναι μήπως σήμερα μια καλή μέρα για να πεθάνεις?

Είναι μήπως σήμερα η μέρα?

Αν όχι σήμερα, τότε πότε?

Καθώς το καυτό νερό κυλάει στο σώμα μου, νιώθω μερικές από τις ανασφάλειες μου να εξατμίζονται με τους υδρατμούς.

Και είναι όμορφο να νιώθεις πιο ελαφρύς μια στο τόσο.

Απότομα γυρανω το νερό στο κρύο.

Ένα ρίγος διαπερνά όλο το κορμί μου μα είναι ευχάριστο.

Με ξυπνάει για τα καλά.

Βγαίνω από το ντουζ αφού πρώτα έχω κλείσει την βρύση και δένω μια λευκή πετσέτα γύρω από την μέση μου.

Περνάω το χέρι μου πάνω από τον καθρέφτη και το είδωλο μου εμφανίζεται αμέσως.

Μαύροι κύκλοι έχουν πάρει την θέση τους κατω από τα μάτια μου με αποτέλεσμα να δείχνω ακόμα πιο κουρασμένος από όσο είμαι στην πραγματικότητα.