- Η αστυνομία ήρθε μερικά λεπτά αργότερα. Άργησα Heylor. Το καταλαβαίνεις? Άργησα να σώσω τον αδερφό μου. Και φταίω εγώ που πέθανε. Δεν είδα τα σημάδια. Και τώρα είναι νεκρός." Ήταν τόσο περίεργο. Μετά από όλα αυτά που μου είχε πει η έκφραση του ήταν κενή.
Τα μάτια του όμως έκλαιγαν ποτάμια από την ώρα που ξεκίνησε.
Και εγώ απλά κρατούσα το χέρι του και τον άκουγα. Και σκεφτόμουν.
Ο Kenneth αξίζε περισσότερα.
Ο Cyrus αξίζει περισσότερα.
Μα τα έχασαν όλα.
Και το πιο γοητευτικό άτομο που γνώρισα ποτέ μου, με την πιο ευγενική ψυχή και το πιο απαλό άγγιγμα στον κόσμο, κατηγορεί τον εαυτό του.
- Cyrus. Κοίτα με. Κοίταξε με!" Τον διατάζω και φέρνω το χέρι μου στο σαγόνι του για να τον αναγκάσω να με κοιτάξει.
- Πρόσεξε πολύ καλά αυτό που θα σου πω, ωραία?" Νευει.
- Δεν φταίς εσύ σε καμία την περιπτώσεων. Απλά μερικές φορές πρέπει να φεύγεις. Ακόμα και εγώ το σκέφτομαι μερικές φορές." Λέω και γουρλωνει τα μάτια του.
- Τι? Θέλεις να αυτοκτονήσεις? Έχεις όλη την ζωή μπροστά σου και μια οικογένεια που σε αγαπάει και θέλεις να πεθάνεις ενώ ξέρεις τι επρόκειτο να συμβεί μετά!?" Με ρωτάει και μπορώ να διακρίνω τον θυμό να συσορεύεται στα μάτια του.
- Είπα ότι το σκέφτομαι όχι ότι θα το κάνω. Και στο κάτω κάτω και εσύ στο σκέφτεσαι! Χαρακωθηκες σήμερα που να πάρει η ευχή!!" Λέω λίγο πιο δυνατά από ότι πρίν.
- Ο αδερφός σου θα πέσει σε κατάθλιψη. Θα θέλει να αυτοκτονήσει και εκείνος γιατί θα νιώθει υπεύθυνος όπως νιώθω εγώ. Και η μητέρα θα ξεκινήσει τα χάπια και θα κλειστεί στον εαυτό της ενώ ο μπαμπάς σου απλά θα σταματήσει να νοιάζεται για οτιδήποτε και θα τους έχεις καταστρέψει όλους. Και εσύ είσαι τόσο εγωηστρια που θέλεις να τα ισοπεδώσεις όλα! Είσαι-''
- Δεν έχεις ακούσει καν την δική μου ιστορία Cyrus! Δεν ξέρεις γιατί μετακόμισα!"
- Θα μάθω όταν μου το πεις!" Φωνάζει και ακούω βήματα έξω από τις σκάλες.
Κλείνω γρήγορα το μπουκάλι και το πετάω βάζω στην τσάντα του. Μπαίνουμε και οι δύο κάτω από την κουβέρτα μα εγώ αφήνω το κεφάλι μου έξω από αυτήν ενώ εκείνος καλιβεται ολόκληρος.
- Heylor, γλυκιά μου, όλα καλά?" Με ρωτάει η μαμά μου πίσω από την πόρτα του δωματίου μου.
- Ναι μαμά. Απλά είχα μια κρίση. Όλα καλά." Φωνάζω και το παίζω κάπως νυσταγμενη μα εγώ είμαι γεμάτη από ενέργεια.
- Μήπως να ερχόμουν μέσα?''
- Όχι καλά είμαι. Έχω μαζί μου το σωληνάκι μου.'' αποκρίνομαι και νιώθω το σώμα δίπλα μου να ξεπροβάλει από τα σκεπάσματα.
- Καλά μωρό μου αν χρειαστείς οτιδήποτε φώναξε με." Λέει και ακούω τα βήματα της να απομακρύνονται από την πόρτα μου.
- Κρίση?" Ρωτάει και σηκώνει το φρύδι του.
- Δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Απλά μερικές φορές έχω ταχυπαλμιες και δεν μπορώ να αναπνέυσω. Έχει να μου συμβεί εδώ και δύο χρόνια μα το ελενχω.'' λέω και πετάω την κουβέρτα από πάνω μου.
Παραμένει σιωπηλός και πάλι το βλέμμα του είναι θολό. Τεντονεται και παίρνει το μπουκάλι. Πίνει μια μεγάλη γουλια και παρατηρώ πως σχεδόν έχει αδειάσει.
- Ήθελα να σου ζητήσω κάτι, αλλα από ότι φαίνεται θα το απορρίψω." Λέω θέλοντας να αλλάξω θέμα συζήτησης.
- Μπορείς να μου πεις ότι θες. Για αυτό είναι οι φίλοι." Απαντάει ξερά.
- Καλά λοιπόν. Αλλα ξέρω ήδη την απάντηση σου."
- Απλά πες μου!" Με πιέζει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
- Ο Scalison εχει πάρτι αύριο και με καλεσε να πάω μαζί του. Αλλά δεν ήθελα να είμαι μαζί του οπότε του είπα καταλάθος πως είσαι το αγόρι μου και πως θα πάμε μαζί..." Λέω όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα μπορώ καθώς σφιγκω κλειστά τα μάτια μου.
- Όχι όχι όχι όχι. Για κανέναν πουστη λόγο δεν θα πάω ξανά σε πάρτι του Scalison! Και γιατί στον διάολο του είπες πως τα έχουμε?"
- Απλά μου κολλούσε και ήθελα να τον αποφύγω. Συγνώμη. Δεν ήξερα ότι θα σε πείραζε τόσο πολύ..." Απολογούμμαι και τώρα πια κοιτάζω τις μπιτζαμες μου.
Ότι πιο σέξυ είχα... #νοτ
- Σε ενοχλεί ο Scalison?"μου πιάνει το χέρι και νιώθω την απαίτηση του να τον κοιτάξω.
- Όχι ακριβώς..."
- Πες μου μια κουβέντα μόνο και θα του σπάσω τα μούτρα.." λέει και με σφίγγει.
Ε μετά πως να του αντισταθείς?
__________________________________
Αφιερωμένο στην adavls και στην _itsvivi γιατί ξέρω πως το περίμεναν πολύ καιρό.(Σόρρυ αν βγήκε μαλακία το παρτ...)
YOU ARE READING
FADING
Teen FictionΚάθε χρώμα στην μίζερη ζωή του είχε ξεθωριάσει εδώ και καιρό. Τίποτα δεν είχε νόημα. Η ζωή του ήταν απαίσια. Μα ποτέ δεν παραπονιόταν για αυτό. Γιατί ήξερε πως είχε κάνει κάτι κακό. Κάτι ανεπίτρεπτο. Τα κρατούσε όλα μέσα του και τα έθαβε βαθιά, για...