FADING

5×Cyrus×5

Μετα από τέσσερα χτυπήματα του κουδουνιού και αρκετά γουργουριτα ήρθε η ώρα του μεσημεριανού.

Η καλύτερη και εξίσου η χειρότερη ώρα της ημέρας.

Καλύτερη γιατί θα φάω το τέλειο σάντουιτς μου με τόνο και μαγιονέζα και η χειρότερη γιατί ο πατέρας μου απαιτεί να τρώω με τους υπόλοιπους μαθητές για να μην γίνω ' αντικοινωνικός '.

Ναι...

Λες και δεν είμαι ήδη.

Η βροχή επιτέλους σταμάτησε και εγώ αρπάζω το σαντουιτσακι μου και τον χυμό μήλου και τρέχω στην τραπεζαρία.

Κάθομαι στο πιο απομακρυσμένο τραπέζι και απλώνω το φαγητό μου πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.

Ανοίγω τον χυμό και κάνει εκείνο τον υπέροχο θόρυβο...

Πσσσσσσ.

Αχχ...

Για κάτι τέτοιες στιγμές ζω.

Πίνω μια γουλια και μετά δαγκώνω το σάντουιτς μου.

Παντού βλέπω τους μαθητές να κάθονται σε παρέες.

Γελάνε και τρώνε,μα κυρίως σχολιάζουν τους άλλους γύρω τους.

Και φυσικά υπάρχουν οι κλικες.

Οι αθλητές μαζί με τις μαζορέτες.

Ο ένας πηδάει τον άλλον.

Αλλά είναι ο καλύτερος συνδυασμός.

Οι μαλακες και οι πουτανες.

Αλλά δεν είναι όλοι τους έτσι.

Ο Farion είναι καλο παιδί μα θέλει να αρέσει στον κόσμο και έτσι τους ακολουθεί παντού.

Και εμένα με ξέχασε.

Δεν λέω πως και εγώ δεν έχω πηδήξει όλες τις μαζορέτες, αλλά με εμένα είναι διαφορετικό.

Προσπαθούσα να αποδείξω πως δεν γίνεται να είναι τόσο πουτανες που να θέλουν να πάνε μαζί μου.

Τελικά ήταν.

Μετά έχουμε τους ήσυχους μαθητές. Δεν είναι ούτε καλοί αλλά ούτε και κακοί στα μαθήματα απλά το σχολείο τους είναι αδιάφορο.

Τα φυτά πλέον έχουν αφομοιωθεί μαζί τους και κανείς δεν τα πειράζει.

Τα δύο τραπέζια στα δεξιά μου έχουν πιάσει οι μουσικοί και τα φρικια.

Οι παλιές μου κλικες, πριν γίνουν όλα σε αυτό το σχολείο μπουρδέλο.

Οι μουσικοί κρατάνε τα όργανα τους στην ώρα του φαγητού και σημειώνουν συνχωρδιες ενώ τα φρικια η όπως τα λέω εγω οι διαφορετικοί, είναι απλά οι εαυτοι τους.