FADING

23×Heylor×23

Παγωμένος αέρας προκαλεί ρίγος σε όλο μου το σώμα. Προσπαθώ να το αγνοήσω καθώς σκεπάζομαι μέχρι τον λαιμό με το πάπλωμα, αλλά έχω ήδη ξυπνήσει.

Σηκώνομαι αγανακτησμενη και κατεβάζω το παράθυρο.

Μισό λεπτό. Έχω το εκλεισα εχθές. Και μισό λεπτό ακόμα.

Που είναι ο Cyrus?

Βασικά σιγά μην τον έβρισκα εδώ το πρωί. Αλλά για κάποιο λόγο πίστευα και ήθελα να ξυπνήσω δίπλα του.

Κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο και διαπιστώνω πως έχει μεσημεριασει πλέον.

Ξεκλειδωνω την πόρτα μου και ξεκινάω να κατεβαίνω τις σκάλες περιμένοντας κυρυγμα επειδή άργησα να σηκωθώ.

Ανταφτου αντικρίζω ένα άδειο σαλόνι και μια άδεια κουζίνα.

Ωραία σκέφτομαι, πάλι έφυγαν και δεν μου είπαν τίποτα...

Προσέχω πως πάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα χαρτί.

Θα γυρίσουμε Κυριακή απόγευμα. Λεφτά έχει στο συρτάρι. Να προσέχεις.

Οκ...

Πεινάω.

Και εφόσον είναι ήδη μεσημέρι θα φάω ότι έχει στο ψυγείο. Μακαρόνια...

Γειιιιι

Σε ένα βαθύ πιάτο βάζω όσα περισσότερα μακαρονια μπορώ και πηγαίνω στο σαλόνι. Κάθομαι στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση.

Κάνω για λίγο ζαπινγκ στα κανάλια μέχρι που φτάνω στο History channel.

Ακριβώς πάνω στην ώρα για την αγαπημένη μου αμερικανια.

Αφού τελείωσω με το φαγητό μου, πηγαίνω το πιάτο πίσω στην κουζίνα και το αφήνω στον νεροχύτη.

Κοιτάω το μεγάλο ρολόι πάνω από τον απορροφητήρα.

Χμ..

Έχω ακόμα πέντε ώρες για να αρχίσω να ετοιμάζομαι...

Επειδή βαριέμαι λέω να συμαζεψω το δωμάτιο μου. Πάντα οπότε βαριέμαι σιγυριζω.

Ανεβαίνω τις σκάλες και αντικρίζω από μακριά την ακαταστασία που επικρατεί εκεί μέσα.

Και ο άλλος τον είδε αυτόν τον χαμό.

Ντροπή μου.

Ξεκινάω από το γραφείο μου. Μαζεύω τα βιβλία μου και τα βάζω στην θέση τους με χρωματική σειρά.

Μαζεύω από το πάτωμα και την καρέκλα μου τα τσαλακωμενα μου ρούχα και τα πάω στο καλάθι των απολύτων.

Το δωμάτιο φαίνεται ήδη πιο συμαζεμενο όταν επιστρέφω.

Κοιτάζω το κρεβάτι μου και σκέφτομαι εκείνον.

Τινάζω το πάπλωμα στον αέρα και αυτό απλώνεται ομοιόμορφα πάνω στο στρώμα.

Είχα χαρτί πέφτει στο πάτωμα ακριβώς δίπλα από τα πόδια μου. Σκύβω και με το που ξεκινάω να το διαβάζω δαγκώνω τα χείλη μου.

Μετά από μερικές στιγμές νιώθω μικρά τσιμπήματα μέσα μου που όλο και εξελίσσονται σε μαχαιριές.

Η αλήθεια πονάει. Και πονάει βαθιά.

Σφίγγω το βρεγμένο πλέον από τα δάκρυα μου χαρτί και μετά από λίγο σηκώνω ψηλά το κεφάλι μου και προσπαθώ να αναπνεύσω.

Είναι άδικο.

Τόσο άδικο να πονάει ένα τόσο υπέροχο πλάσμα.

Και επειδή δεν μπορώ να τον βλέπω να υποφέρει δεν έχω σκοπό να τον αφήσω μόνο του όπως μου ζητάει.

Θα τον στοιχειώνω. Θα είμαι πάντα εκεί, σε κάθε του λέξη και κάθε του βλέμμα.

Δεν θα τον αφήσω μόνο του.

Ακόμα και αν χρειαστεί να τον ακολουθήσω ως την άκρη του κόσμου.

Βάζω το γράμμα κάτω από το μαξιλάρι μου και αφού βάλω μουσική να ηχεί στον χώρο, πέφτω πάνω στο κρεβάτι μου.

Νιώθω εξαντλημένη μιας και κοιμήθηκα ελάχιστα εχθές. Ήταν κάπως δύσκολο ξέροντας πως δίπλα μου κοιμόνταν εκείνος, μα τα κατάφερα.

Ακόμα τα σεντόνια έχουν την μυρωδιά του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αναπνέω εκείνον.

Δεν θα τα αλλάξω ποτέ...

Σκέφτομαι και χαμογελάω.

Έχουν μείνει λίγες ώρες ακόμα για το πάρτι. Το κινητό μου δονείται και η μουσική σταματάει.

Αγανακτησμενη που δεν το πήρα μαζί μου στο κρεβάτι σηκώνομαι για να το πάρω.

Περιμένω μύνημα δικό του μα ανταφτου απογοητεύομαι γιατί είναι απλά η May.

Με ρωτάει τι θα βάλω, μα δεν ξέρω τι να της απαντήσω και έτσι το αφήνω στο αδιάβατο μέχρι να σκεφτώ κάτι.

Ανοίγω την ντουλάπα μου και μερικές κούτες. Βγάζω ρούχα και τα επεξεργάζομαι. Τίποτα δεν φαντάζει άνετο ή κατάλληλο.

Η απλά η όρεξη μου καταστράφηκε...

Αλλά θα πάω.

Να δείξω στον Scalison ότι δεν τον φοβάμαι.

Και ποιος ξέρει.

Ίσως κάτι αναπάντεχο συμβεί...