FADING

14×Heylor×14

- Καλά είμαι."

- Πας καλά παιδί μου? Ποιός σου το έκανε αυτό!?" Ρωτάω και ακουμπάω το ζυγωματικο του και αμέσως μορφαζει.

- Είπα καλά είμαι! Ειμαι καλά. Μια χαρά όλα καλά. Είμαι καλά." Λέει ξανά πιο δυνατά με κοφτες ανάσες.

- Σίγουρα? Γιατί το πρόσωπο σου είναι πιο πρισμένο και από ένα φουσκωτό μπρατσακι και είπες την λέξη καλά τουλάχιστον τέσσερις φορές μέσα σε πέντε κλάσματα του δευτερολέπτου."

- Ναι ίσως θέλεις να με πιάσεις..." Λέει και χάνει την ισορροπία του.

Αμέσως τον αρπάζω κάτω από τις μασχάλες του και τον στηρίζω πάνω μου.

Είναι παγωμένος.

Και πονάει. Το διαβάζω στην έκφραση του.

Κάθομαι κάτω έχοντας τον πάνω μου. Τρέμει.

- Cyrus... Τι έγινε?" Τον ρωτάω μα δεν μου απαντάει. Κοιτάζει ψηλά. Κοιτάζει τον ουρανό.

Κοιτάζω και εγώ.

Παρόλο αυτόν τον αέρα, ο ουρανός είναι καθαρός. Ξαστερος.

Όμορφος.

- Σου αξίζει ολόκληρο το σύμπαν και εγώ είμαι απλά ενα αστέρι..." Λέει και τώρα πια κοιτάζει εμένα.

- Τι?"

- Κρυώνω." Λέει απλά.

Πως μπορεί να πετάει κάτι τέτοιο και να με αφήνει με ένα 'κρυώνω'!?

Μπορεί?

Ξεκινάω να βγάλω το μπουφάν μου μα με σταματάει.

- Στον σα-σακο μου ε-εχω ένα μπου-μπουφαν" λέει τρέμοντας μαινκνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Τον σκεπάζω με το κλασικό μαύρο τζιν μπουφάν του και ηρεμεί κάπως.

Τον σφιγκω περισσότερο πάνω μου.

- Τι στο καλό έκανες στις 11 το βράδυ Cyrus??" Μονολογω κοιτάζοντας ακόμα τον ουρανό.

- Πρέπει να πάω σπίτι..." Λέει και ανασηκώνεται. Φοράει το μπουφάν του και με κοιτάζει περιμένοντας την απάντηση μου λογικά.

Δείχνει κάπως καλύτερα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσω να γυρίσει μόνος του.

- Δεν σε αφήνω να φύγεις." Λέω κάθετη και εκείνο το υπέροχο στραβό χαμόγελο του κάνει την εμφάνιση του.

- Δεν σε αφήνω μόνη εδώ."

- Χαίρομαι."

Τον βοηθάω να σηκωθεί και παίρνω και τους δύο σάκους στους ώμους μου.