FADING

18×Heylor×18

Ο θεέ μου!

Η αδελφή του κολλητού μου είναι  αξιολατρευτη. Έχει τα μάτια του και τα μαλλιά της είναι επίσης μαύρα και μπερδεμένα.

- Heylor κοίτα! Αυτή είναι η κολλητή μου, η Selene!" Λεει ενθουσιασμένος ο Sams και έχω μείνει λίγο.

Ο αδερφος μου και η αδερφή του είναι κολλητοί? Αχου τα μωρέ τα γλυκούλια.

Τελικά αυτή η μέρα δεν εξελίχθηκε και τόσο χάλια όσο πίστευα.

Ο Cyrus είναι καλά και τα αδέρφια μας είναι φίλοι.

Δηλαδή τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί?

- Cyrus γιατί φοράς το κράνος σου μέσα στο σχολείο?" Τον ρωτάει η μικρή και εκείνος δεν μιλάει.

Και τι να πει?

Το καταλαβαίνω πως δεν θέλει να τον δει η μικρή σε αυτά τα χάλια μα τι θα κάνει?

Είμαι πολύ περίεργη να μάθω.

- Εμ ξέχασα να το βγάλω φαίνεται... Πάω να υπογράψω και έρχομαι. Περίμενε με εδώ."λέει και φεύγει βιαστικά.

- Ναι και εγώ. Μείνετε εδώ και ερχόμαστε." Τους λέω και τον ακολουθώ.

Έξω από την πόρτα της διευθύντριας σταματάει και βγάζει στο κράνος. Το κοιτάζει για λίγο με νοσταλγία και αφού ξεφυσιξει χτυπάει την πόρτα.

Πριν μπει ακουμπάω τον ώμο του μα δεν με κοιτάζει. Απλά μπαίνει μέσα σιωπηλός.

- Γειά σας τι θα θελα- θεέ μου Cyrus! Τι έπαθε το πρόσωπο σου παιδί μου?" Τον ρωτάει ανήσυχη και φέρνει τα χερθα της στο στόμα της.

Εκείνος σκύβει το κεφάλι του ακόμα περισσότερο και δεν μιλάει.

- Εμ έπεσε από την σκάλα χθες στο σχολείο και χτύπησε άσχημα όπως βλέπετε!" Λέω βιαστικά και γυρνάει ελάχιστα το κεφάλι του προς το μέρος μου και με τα χείλη του σχιματιζει την λέξη «Ευχαριστώ».

Ω μην με ευχαριστείς αγαπημένε μου φίλε. Μου χρωστάς εξηγήσεις. Και μάλιστα πολλές.

Νευω και γυραναω προς την κυρία πίσω από την έδρα.

- Ο λυπάμαι πολύ παιδί μου. Περαστικά. Και εσείς ποια είστε δεσποινίς?" Με ρωτάει και ετοιμάζει κάτι χαρτιά.

- Είμαι η αδερφή του Samson Heil και ήρθα να τον παραλάβω γιατί κάτι έτυχε στους γονείς μας." Λέω και πλησιάζω τον Cyrus μιας και φαίνεται πως ξέρει τι κάνει.

- Πολύ καλά λοιπόν. Υπογράψτε και οι δύο εδώ και μπορείτε να τους πάρετε." Λέει η μεσήλικη γυναίκα και μας δίνει από ένα στυλό.

Βάζεις την υπογραφή τους το χαρτί και το ίδιο κάνω και εγώ κάτω από την δική του.

Φεύγουμε από το γραφείο σιωπηλοί και φτάνουμε πάλι στον διάδρομο.

Πριν προλάβω να κάνω βήμα, ρίχνεται πάνω μου και με κρατάει γερά.

- Cyrus?"

- Απλά κράτα με λίγο. Για λίγο μόνο. Ζαλίζομαι." Λέει και τον κρατάω και εγώ.

Είναι λίγο βαρύς μα έχω μαζέψει όλη μου την δύναμη καί τόν στηρίζω. Δεν θα τον αφήσω να πέσει. Ποτέ.

Μετά από μερικές στιγμές νιώθω πιο ελεύθερη. Απομακρύνεται και στέκεται για λίγο μπροστά μου με κλειστά τα μάτια.

- Cyrus? Είσαι καλά?" Τον ρωτάω και ανοίγει διάπλατα τα μάτια του καρφώνοντας με.

- Μην με λες έτσι Foxie. Όχι ακόμα." Λέει και φοράει το κράνος ξανά στο κεφάλι του.

Δεν λέω τίποτα. Μονάχα τον ακολουθώ.

Ξαφνικά σταματάει και πέφτω πάνω του. Γυρίζει να με κοιτάξει και σκύβει στο αυτί μου.

- Ευχαριστώ για την στήριξη. Ευχαριστώ." Λέει και συνεχίζει να προχωράει.

Θεέ μου είναι τόσο περίεργος.

Τον λατρεύω και τον ξέρω μονάχα τρεις μέρες.

Γίνετε αυτό? Στα περισσότερα βιβλία γίνεται... Μα όχι στην πραγματικότητα. Συνήθως.

Και όμως έγινε.

Τον παρατειρουσα καθώς σηκώνει στον ώμο του την τσάντα της αδερφής του και την κρατάει με το άλλο του χέρι.

Του χαμογελάει και λογικά της χαμογελά και εκείνος μα δεν μπορώ να δω το χαμόγελο του πίσω από το κράνος.

Πλάκα πλάκα ποτέ δεν τον έχω δει να χαμογελάει πλατιά, αληθινά.

Ίσως κάποια μέρα. Ίσως.

Φτάνω στον αδερφό μου και πάω να πάρω την τσάντα του. Αλλά όχι. Θέλει να την κουβαλήσει εκείνος.

Είναι εφτά. Είναι αρκετά μεγάλος για να κουβαλήσει την τσάντα του.

Βγαίνουμε από το σχολείο και σταματάμε μπροστά από την μηχανή του.

Αφήνει το χέρι της αδερφής του μαινεμ πλησιάζει. Με τραβάει λίγο μακριά από τα παιδιά.

- Θπρω μια χάρη." Λέει και φσιγκει το χέρι μου.

- Πες μου."

- Θέλω να πας την αδερφή μου μέχρι το σπίτι. Δεν θέλω να με δει έτσι. Δεν δεν θέλω να -"

- Morgan. Καταλαβαίνω. Θα στην φερω ζώα και αβλαβή. Μην ανησυχείς." Τον διαβεβαιώνω και με σφιγκει λίγο λίγο δυνατά από ότι πρίν.

- Είσαι η καλύτερη." Λέει και φεύγει για να καβαλήσει την μηχανή του.

Γίνεται καπνός στην γωνία και η αδερφή του με κοιτάζει με ένα απορημένο-τρομαγμένο βλέμμα.

Την πλησιάζω και της πιάνω το χέρι.

- Έλα. Θα σε περιμένει σπίτι." Της λέω και ξεκινάμε και οι τρείς να περπατάμε προς το σπίτι.