FADING

13×Cyrus×13

Ο τύπος είναι πολύ αργός μα αρκετά δυνατός. Νιώθω εξαντλημένος μετα τον δεύτερο γύρο.

Νιώθω τα αίματα να κυλάνε στο πρόσωπο μου. Το νιώθω πρισμένο.

Μια δυνατή μπουνιά με ρίχνει στο έδαφος.

- Πάμε μικρέ! Σήκω πάνω!!" Μου φωνάζει ο Nuka και το κάνω.

Σηκώνομαι και επιτίθομαι. Πολύ αργός και να με αποφύγει.

Μια κλοτσιά στο καλάμι και δύο αριστερά κροσε τον ρίχνουν κάτω και φτύνει αίμα.

Το αντίστροφο μέτρημα ξεκινάει.

Προσπαθώ να μείνω όρθιος παρόλο που ζαλίζομαι.

Ακουμπάω το φρύδι μου, από το οποίο ένα ποτάμι αίματος καταλήγει στο στόμα μου.

Μισώ αυτήν την γεύση.

Μένει κάτω. Μένει κάτω και δεν σηκώνεται.

Νίκησα...

- Και ο νικητής είναι ο Stein!!! Για άλλη μια φορά αυτό το παιδί μας απέδειξε πως δεν πρέπει να τα βάζει κάνεις μαζί του!!" Φωνάζει ο εκφωνητής και σηκώνει το χέρι μου στον αέρα.

Όλοι φωνάζουν και χειροκροτούν.

Γιατί πρέπει να κάνουν τόση φασαρία.

Κοιτάζω τα χέρια μου. Η γάζες είναι ποτισμένες με το αίμα εκείνου και το δικό μου.

Ο Nuka με τραβάει στην άκρη και με βάζει να κάτσω στο παγκάκι.

- Μπράβο μικρέ. Πάντα πρωταθλητής σαν εκείνον. Εχεις ταλέντο. Τίποτα σπασμένο?" Ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

- Τα πας περίφημα αλλά όλο αυτό πρέπει να σταματήσει δεν νομίζεις? Τι δικαιολογία θα πεις πάλι ε? Ότι έπεσες από τις σκάλες?"

- Nuka. Χρειάζομαι... τα... λεφτά...." Λέω μέσα από τις κόφτες ανάσες μου.

Μου πασάρει το νερό και πίνω όσο έχει απομείνει. Ο φίλος μου σκουπίζει το πρόσωπο μου από το κόκκινο υγρό με την πετσέτα μου.

Κάθε άγγιγμα με κάνει να μορφασω από πόνο. Όταν επιτέλους είμαι 'καθαρός' σηκώνεται και φέρνει το κουτί μου μπροστά μου.

Το ξεκλειδώνει και ξεκινάει το μέτρημα. Είναι πολλά.

- Μικρέ... Είναι-ειναι πολλά."

- Πόσα πολλά?"

- Γύρω στα χίλια δολάρια." Λέει και χαμογελά πλατιά.

- Χαίρομαι που τουλάχιστον άξιζε το ξύλο που έφαγα." Λέω χαριτολογώντας και αφήνω μια πνιχτη ανάσα να φύγει από τους πνεύμονες μου.

- Δεν θέλω μερίδιο."

- Τι? Μα συμφωνήσαμε 60-40..." Λέω μα φαίνεται κάθετος.

- Το ξέρω. Αλλά τα αξίζεις. Εγώ δεν τα χρειάζομαι τόσο όσο εσύ άλλωστε." Λέει και ανασηκώνει τους ώμους του.

- Σε ευχαριστώ." Ψελιζω και τον αγκαλιάζω σφιχτά.

- Τα αξίζεις. Θα είσαι εντάξει αν πάρεις το λεωφορείο? Έχω μια άλλη δουλειά να κανονίσω..."

Δεν θα είμαι εντάξει. Το κεφάλι μου με πεθαίνει. Πονάω παντού. Ο άλλος μπορεί να ήταν πιο αργός και από χελώνα μα μου έκανε χοντρή ζημιά.

Μα αντί για όλα αυτά απλά χαμογελάω ψεύτικα.

- Ναι. Φυσικά. Θα είμαι καλά." Λέω και σκύβω για να μην καταλάβει πως ψεύδομαι.

- Ωραία. Πάρε με μόλις γυρίσεις σπίτι και να μου φιλήσεις την αδερφή σου." Λέει καθώς απομακρύνεται.

Δεν απαντάω. Απλά μαζεύω τα πράγματα που έχω απλομενα και τα πετάω στον σάκο μου.

Κανείς δεν έχει μείνει στην αποβάθρα 56 εκτός από εμένα. Όλοι έφυγαν μόλις τελείωσε το σόου.

Σηκώνομαι και προσπαθώ πιάνοντας τον τοίχο να κάνω μερικά βήματα προς τα μπροστά.

Με την παραμικρή κίνηση θέλω να ουρλιάξω. Μα δεν το κάνω. Τα πνιγώ όλα όπως κάνω πάντα.

Μπροστά μου απλώνεται η θάλασσα. Ο αέρας φυσάει τα μπράτσα μου και καταριέμαι τον εαυτό μου που πέταξα το μπουφάν μου μέσα στον σάκο.

Μονάχα να μην βρέξει. Κάνε να μην βρέξει. Παρακαλάω.

Προς το παρόν μονάχα από αέρας προσπαθεί να με πετάξει μέσα στο νερό.

Νιώθω λες και είμαι μόνος μου σε ολόκληρη την πόλη. Κάνεις δεν φαίνεται στον κοντινό ορίζοντα.

Πηγαίνω προς την προβλήτα. Μακριά από τις αποβάθρες.

Πονάω. Πονάω πολύ. Μα πρέπει να κάτσω κάπου.

Σκοτάδι παντού.

Ο αέρας όλο και δυναμώνει.

Κρυώνω.

Πρέπει να πάω σπίτι μα νιώθω τόσο κουρασμένος.

Και εκεί που νόμιζα πως ήμουν μόνος μου, στο σκοτάδι διακρίνω μια φιγούρα.

Σίγουρα θηλυκή.

Πλησιάζω.

Χρειάζομαι βοήθεια.

Πονάω.

Δεν έπρεπε να πω στον Nuka να με αφήσει μόνη μου.

Πονάω.

Πρέπει να πάω σπίτι.

Κρυώνω.

Και τα δεκα βήματα που κάνω μοιάζουν με τριακόσια.

- Cyrus? Εσύ είσαι?"

- Morgan... Morgan, Foxie... Μην ξεχνιέσαι..." Της θυμίζω και κρατάω το στομάχι μου.

- Cyrus τι στον διάολο έπαθε το πρόσωπο σου!?"