FADING

3×Cyrus×3

Τελείωσα με τον πάνω όροφο και ο κάτω ήταν σχεδόν έτοιμος.

Το μόνο πράγμα που έμενε να κάνω ήταν να σφουγκαρισω και το τελευταίο τμήμα του διαδρόμου και θα είχα ακριβώς τέσσερα λεπτά πριν το διάλειμμα.

Δηλαδή τέσσερα λεπτά για να χαθώ από το σχολείο και να πάω στην αποθήκη, στην οποία με περιμένει κιαλλη ζέστη σοκολάτα.

Τα χέρια μου με πονούσαν ήδη και η μέση μου...

Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για την μέση μου.

Πονεμένη ιστορία.

Κυριολεκτικά.

Και οι διάδρομοι ήταν έτοιμοι.

Πεντακάθαροι και περίμεναν τα βόδια για να τους ξανακάνουν σκατα σαν τα μούτρα τους μέχρι το τέλος της ημέρας.

Καθίκια.

Ακριβώς τέσσερα λεπτά.

Κουμπώνω μερικά από τα κουμπιά του jacket μου και καθώς κραταω το πιο σημαντικό εργαλείο της δουλειάς μου,(σφουγκαριστρα),και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

Μα σταματάω μπροστά στο ντουλάπι μου.

Γρήγορα με αντικατέστησαν.

Σκέφτομαι και ακουμπάω τα δάχτυλα μου στην κλειδαριά με τον συνδικαλισμό.

Δεν θα έπρεπε να το ανοίξω μιας και πλέον έχει νέο ιδιοκτήτη, αλλά κάποτε άνοικε σε εμένα και το βρίσκω δίκαιο να πάρω από μέσα κάτι που είναι δικό μου.

Βάζω τον συνδυασμό και σμπρωχνω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ανοίγω την μπλε πόρτα και χώνω το χέρι μου μέσα από την τσάντα εκείνης της κοπέλας.

Όντως το είχα δει κάτω από το χαρτόνι που είχα βάλει σε περίπτωση διαρροής στις πάτο.

Προσπαθώ με τα δάχτυλα μου να βρω την λαβή για να το τραβήξω αλλά ανταφτου έρχονται σε επαφή με την κοφτερή λεπίδα και ένα τσούξιμο μένει σε εκείνο το σημείο.

Γαμοτο.

Όταν επιτέλους το πιάνω σωστά το τραβάω έξω και το βάζω στην τσέπη μου.

Τα δάχτυλα μου αιμορραγούν και αφήνουν μικρές κόκκινες σταγόνες στην πόρτα του ντουλαπιου καθώς την κλείνω με περισσότερη δύναμη από όσο θα έπρεπε.

Ελπίζω μονάχα να μην λέρωσα τίποτα στο εσωτερικό...

Σκέφτομαι καθώς πλέον έχω βγει στην βροχή και κατευθύνομαι στην αποθήκη.