FADING

It's my fault

Σφίγγει γερά το κινητό στο χέρι του καθώς δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα του. Το άλλο του χέρι έχει σχηματίσει μια γροθιά και τα νύχια του μπιγονται βαθιά στην σάρκα του.

- Όχι όχι όχι ΟΧΙ!!" Ουρλιάζει και κλοτσαει με δύναμη το τραπεζάκι μπροστά του στέλνοντας το στον τοίχο.

Το νερό.

Πήγε στην θάλασσα.

ΓΑΜΩΤΟ!!!

Πετάγεται από την θέση του. Κάνει κύκλους στο σπίτι μέχρι που εντόπιζει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τα κλειδιά της μηχανής.

Τα αρπαζει και βγαίνει από το σπίτι. Αφήνει την πόρτα διάπλατα ανοιχτή πίσω μου και ανεβαίνω στην μηχανή. Τα χέρια του τρέμουν μα καταφέρνει να βάλεο το κλειδί στην μίζα.

Αφήνει την γειτονιά πίσω του. Βγαίνει στον κεντρικό και νιώθει να καταρεει εσωτερικά.

Μα ίσως τον προλάβει....

Τρέχει όσο πιο γρήγορα αντέχει το σαραβαλο και μετά από λίγο αφήνει και την πόλη πισω του.

Ο ουρανός είναι γκρίζος και γεμάτος σύννεφα. Σύντομα χοντρές σταγόνες βροχής πέφτουν πάνω μου και ο δρόμος γυαλίζει.

Λίγο ακόμα.

Λίγο ακόμα και θα τον σώσει.

Φτάνει μπροστά στην ακτή.

Η απλή ψιχαλα είδει πλέον μεταμορφωθεί σε ισχυρή μπόρα μα χέστηκε.

Αφήνει το μηχανάκι να πέσει στην άμμο και πετάει τα παπούτσια του και το μποουφάν του εκείνου κάτω. Βγάζει την μπλούζα του και βουτάει στην ανταριασμενη θάλασσα.

Δεν βλέπει τίποτα. Το νερό έχει ανακατέψει τα πάντα μα ακόμα μια μικρή σπίθα ελπίδας επιπλέει μέσα στην ψυχή του.

Φουντώνει ακόμα περισσότερο όταν επιτέλους βρίσκει το χέρι του.

Χωρίς να βλέπει κολυμπάει και τραβάει τον αδερφό του στην ακτή.

Βγαίνει έξω σέρνοντας τον στην υγρή άμμο και σταματάει λίγα μέτρα μακριά από το νερό.

Κοιτάζει το σώμα.

Εχει μια φρικτή απόχρωση του μοβ και του μπλε.

Είναι δύσκολο να κοιτάζει μα τι κάνει.

Άργησε.

Ένα αγόρι στην παραλία, μέσα στην βροχή, σφίγγει γερά το σώμα του νεκρού αδερφού του πάνω του καθώς τα δάκρυα του έχουν γίνει ένα με την βροχή.

Και ουρλιάζει. Τραβάει τα μαλλιά μου και γρατζουναει το σώμα του.

Άργησε.

Τον κρατάει γερά και τον παρακαλεί να επιστρέψει.

Μα δεν το καταλαβαίνει?

Άργησε.

Εκείνος πάει πια. Είναι νεκρός.

Τελείωσε.

Ουρλιάζει πράγματα ακαταλαβιστικα προς τον ουρανό.

Κλαίει και οδύρεται.

Ένα όχημα σταματάει λίγα μέτρα μακριά τους.

Τους πλησιάζει κάποιος που θα πονέσει εξίσου πολύ με εκείνον.

Ο Nuka.

Σταματάει ακριβώς δίπλα και μόλις αντικρίζει την σωρό πέφτει στα γόνατα του με βλέμμα κενό.

Τραβάει το παιδί από το σώμα μα εκείνο δεν κουνιέται.

Η βροχή ξεπλένει τα δάκρυα μα όχι τον πόνο.

Το παιδί ουρλιάζει ξάνα μέχρι που η φωνή του κλείνει και ο λαιμός του πονάει.

Μα συνεχίζει να ουρλιάζει και χωρίς ήχο. Σαν μια δυνατή σιγή.

Μα εκείνος πέθανε.

Τα τρία αγόρια έγιναν δύο.

Και σύντομα ένα.

Ο Nuka τραβάει ξανά το αγόρι με όλη του την δύναμη να είναι λες και είναι ραμενο με το σώμα.

Το μοβ σώμα που σε τίποτα πια δεν θυμίζει το σαγηνευτικό πρόσωπο εκείνου.

- 9-1-1 ποίο είναι το επείγον περιστατικό?"

- Στην παραλία North Coast. Ενα παιδί. Ο αδερφός μου. Πέθανε."

- Στέλνουμε περιπολικά. Παραμείνετε στο σημείο."

Η βροχή δυναμώνει.

- Nuka δεν βλέπεις? Αυτός δεν είναι ο Kenneth. Δεν είναι ο ο αδερφός μας. Μην τους λες ψέματα. Αυτό το μπλε άψυχο σώμα δεν είναι δικό του. Δεν καταλαβαίνεις? Δεν είναι δικό του. Εγώ φταίω..." Λέει και το φωνάζει αηχα στον ουρανό.

Εκείνος δεν σκότωσε τον πόνο του, απλά τον μετέφερε και τον μοίρασσ σε άλλους.