FADING

27×Heylor×27

Δεν ξέρω ίσως είναι η ιδέα μου... Μα ελπίζω να μην είμαι η μόνη στο σύμπαν που θα συναντήσει έναν άνθρωπο και θα νιώσει κατευθείαν ότι επρόκειτο να παίξει συμπαντικό ρόλο στην ζωή μου. Κάτι σαν προαίσθημα.

Κάτι τέτοιο συνέβη και εδώ.

Το ξέρω μόνο πέντε μέρες. ΠΈΝΤΕ. Και νιώθω μια απόλυτη γαλήνη όταν βρίσκεται γύρω μου. Νιώθω γεμάτη μετά από καιρό. Ίσως είναι ενθουσιασμός. Δεν το αποκλείω. Απλά μοιάζει σαν να είναι κάτι παραπάνω από αυτό.

Τον νιώθω πολύ κοντά μου. Νιώθω πως θέλω να τον φιλήσω. Να τον φιλήσω και να μην μπορώ να αναπνεύσω μακριά του.

Και μονο με αυτές τις σκέψεις μου τρομάζω.

Πως γίνεται να είμαι τόσο εξαρτημένη από έναν άνθρωπο? Και αν αυτός ο άνθρωπος που ερωτεύομαι σιγά σιγά δεν υπάρχει μα τον πλάθω εγώ με την φαντασία μου?

Αυτό κι αν είναι τρομακτικό.

Και αν αυτός ο άνθρωπος ξεθωριάζει σιγά σιγά και κάποια μέρα εξαφανιστεί τελείως από προσώπου γης, τι θα κάνω? Χωρίς εκείνον νιώθω μόνη κια ας υπάρχουν άνθρωποι που μ'αγαπανε.

Μα εδώ υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια.

Άλλο να είσαι μόνος και άλλο να νιώθεις μόνος.

Ειλικρινά δεν ξέρω πιο με τρομάζει πιο πολύ. Και τα δύο είναι αρκετά μακάβριες καταστάσεις για να τις χωνέψει το μυαλό μου αυτήν την προκείμενη στιγμή.

Κάθομαι εδώ και ώρα στην αίθουσα αναμονής μόνη μου με τα ακουστικά στα αυτιά μου να παίζουν δυνατή μουσική και περιμένω.

Εντοπίζω μια νοσοκόμα που πλησιάζει μα δεν κάνω ξανά κίνηση να της μιλήσω. Είμαι σίγουρη πως θα μου πει ακριβώς ότι μου είπε και πριν από λίγη ώρα που ξαναπέρασε...

- Θα σας ενημερώσουμε για την κατάσταση του ασθενούς όταν θα έχουμε εξελίξεις."

Συνεχίζω να κοιτάζω το πάτωμα μέχρι που νιώθω ενα σκουντηγμα στον ώμο μου. Σηκώνω το βλέμμα μου και πρώτα αντικρίζω ένα χάρτινο ποτήρι του καφέ και έπειτα τον Nuka να μου χαμογελάει μελανχολικα.

- Πάρε." Λέει και μου δίνει το ποτήρι. Είναι ζεστό και μπορώ να διακρίνω ατμούς να βγαίνουν κάτω από το καπάκι. Το ανοίγω και η χαρακτηριστική μυρωδιά της σοκολάτας μου χτυπάει την μύτη.

- Δεν ήξερα τι πίνεις οπότε σου έφερα σοκολάτα γλυκιά." Συμπληρώνει και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου.

- Ευχαριστώ." Αποκρίνομαι και πίνω. Το καυτό ρόφημα μου καεί την γλώσσα και έτσι σταματάω.

Κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου. Πέντε παρά... Είμαστε εδώ περίπου τρεις ώρες...

Δεν μιλάω. Δεν έχω κάτι να πω παρόλο που θέλω να πω τα πάντα. Νομίζω πως αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα...

- Ειδοποίησα την μάνα του, άλλα λογικά δεν θα έρθει. Ξέρεις έχει να βγεί από το σπίτι εδώ και μήνες και ο πατέρας του δεν..."

- Καταλαβαίνω..."

- Καλυτερα να πας σπίτι. Οι γονείς σου θα σε ψάχνουν."

Νιώθω οργή να γεμίζει τις φλέβες μου και τα μάτια μου να υγραίνονται.

Κοιτάζω το πάτωμα και σφίγγω τις γροθιές μου.

- Οι γονείς μου δεν- δεν με ψάχνουν." Λέω και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να καταφέρω να ηρεμήσω.

- Τότε πάνε να ξεκουραστεις. Δείχνεις κουρασμένη..." Μα γιατί προσπαθεί να με διώξει?

- Nuka δεν πρόκειται να τον αφήσω και να φύγω."

- Γιατί όχι!?" Με ρωτάει και σηκώνω και εγώ το βλέμμα μου. Ανοίγω το στόμα μου να απαντήσω μα αντιλαμβάνομαι πως δεν έχω κάτι αρκετά καλό να πω. Τελικά μιλάω.

- Δεν ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να φύγω. Και να μπορούσα δεν θα το έκανα. Τον νοιάζομαι και θέλω να είναι καλά. Δεν μπορώ να τον βλέπω να υποφέρει. Τον νοιάζομαι υπερβολικά πολύ θα έλεγα. Και ξέρω πως αν πάθαινα κάτι παρόμοιο δεν θα έφευγε. Δεν θέλω να τον απογοητεύσω..." Λέω και νιώθω τις λέξεις να κυλάνε από το στόμα μου σαν νερό.

Δεν φανταζομουν πως είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να τα πω μέχρι που το έκανα.

Είναι έτοιμος να πει κάτι μα η πόρτα λίγο πιο κάτω ανοίγει και ένα γιατρός βγαίνει χαλαρός από το δωμάτιο.

Τιναζομαστε και οι δύο όρθιοι και ξεχνάμε την συζήτηση. Πλησιάζουμε τον λευκοντυμενο άντρα με τα ποτήρια ακόμα στα χέρια μας.

Κρεμομαστε κυριολεκτικά από τα χείλη του.

- Δεν είναι κάτι το ανησυχητικό. Απλώς έπαθε κρίση πανικού. Καλό θα ήταν να αποφεύγει τις έντονες καταστάσεις. Μπορείτε να τον δείτε." Λέει στο τέλος και εγώ τρέχω προς την πόρτα ενώ ακούω τον Nuka να λέει ευχαριστώ στον γιατρό.

Ανοίγω βιαστικά την πόρτα και με κοιτάζει μπερδεμένος. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Η όλη εικόνα του σακατεμενου Cyrus με πονούσε.

Δεν σκέφτομαι. Πέφτω πάνω του με φορά και τον αγκαλιάζω σφιχτά λες και θα μου φύγει αν τον αφήσω.

Δεν θέλω να φύγει.