FADING

28×Cyrus×28

- Τι στο καλό κάνεις εδώ Foxie?" Παίζει να ακούγομαι τόσο αδύναμος...

Το συχαινομαι αυτό. Η φωνή μου βγαίνει βραχνιασμενη και με τα βίας.

Τα φώτα με τυφλώνουν και παραμένω ξαπλωμένος έχοντας κλειστά τα μάτια μου ακόμα και όταν την ρωτάω.

- Πίστεψες στα αλήθεια ότι δεν θα ερχόμουν? Με έσωσες από εκείνον τον πανιβλακα. Δεν μπορούσα να σε αφήσω μόνο σου. Ξέρω πως θα έκανες το ίδιο για μένα..." Λέει και νιώθω το απαλό χάδι της στο δεξί χέρι μου.

Στο άλλο χέρι, ο ορος με πονάει αρκετά.

Χαίρομαι που δεν έπιασε εκείνο μα ξαφνιαζομαι και τιναζομε μεταδίδοντας ένα κύμα πόνου σε όλο μου το κορμί.

- Ευχαριστώ." Προσπαθώ να το κρύψω. Δεν θέλω να δείξω περισσότερη αδυναμία. Περισσότερο συναίσθημα.

- Συγνώμη. Σε πόνεσα"

- Καλά είμαι."

- Το βλέπω." Σχολιάζει ειρωνικά και σφίγγω το σαγόνι μου από εκνευρισμό.

- Ωραία αν είσαι τόσο έξυπνη πες μου έναν λόγο που πήγες σε εκείνο το πάρτι μόνη σου." Λέω και νιώθω να νυστάζω απίστευτα πολύ πλέον.

- Πήγα για να γνωρίσω κόσμο..." Λέει δειλά και το ψέμα της μυρίζει από χιλιόμετρα μακριά.

- Εγώ τουλάχιστον είμαι ειλικρινής μαζί σου..." Λέω και την ακούω να ξεφυσαει.

- Καλά. Ήλπιζα βαθιά μέσα μου πως θα ερχόσουν. Είμαι ηλίθια για αυτό αλλά το πίστευα και το ήθελα. Και χαίρομαι που το έκανες. Αν δεν ήσουν εσύ ποιος ξέρει τι θα μου έκανε ο Scalison. Οπότε σε ευχαριστώ και πάλι για την διάσωση. Λυπάμαι για ότι ακολούθησε. Ελπίζω να νιώσεις καλύτερα σύντομα." Οι λέξεις κυλάνε γρήγορα χωρίς να παίρνει ανάσα. Μόλις σταματάει ακούγεται λαχανισμενη και σηκώνεται όρθια, αφήνοντας το χέρι μου να πέσει στο στόμα.

- Heylor, στάσου."

Επικρατεί για αρκετές στιγμές η αυγή και μου φαίνονται αιώνες. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα στο δωμάτιο. Φοβάμαι πως αν ανοίξω τα μάτια μου και δεν είναι εκεί θα...

Cyrus αγόρι μου είσαι ηλίθιος...

- Cyrus... Είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω εδώ και μέρες. Το σκέφτομαι συνέχεια όμως φοβάμαι να το επιχειρήσω. Απλά υποσχεσου μου πως θα κρατήσεις κλειστά τα μάτια σου μέχρι να σου πω..." Λέει χαμηλόφωνα και ανακουφίζομαι απίστευτα ακούγοντας την αγγελική φωνή της.

Αφήνω μια κομμένη ανάσα μου να χαθεί στο δωμάτιο και ξέρω τι θα ακολουθήσει. Ακούω τα γρήγορα βήματα της να έρχονται προς το μέρος μου. Νιώθω πως κάθεται στο κρεβάτι και βάζει τα χέρια της στα μάγουλα μου.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω μέσα στα δικά της. Πλησιάζει αργά το πρόσωπο της στο δικό μου. Κλείνει τα μάτια της και δαγκώνω τα χείλη μου. Βρισκόμαστε μονάχα μια ανάσα μακριά.

Είναι ετοιμη να με φιλήσει μα ακουμπάω τον δείκτη μου στα ροδαλα χείλη της και ανοίγει τα μάτια της.

- Heylor, όχι τώρα. Όχι εδώ." Ψιθυρίζω και νευει. Οι ματιές μας έχουν κλειδώσει και δεν χάνουμε οπτική επαφή ακόμα και όταν ακούμε την πόρτα να ανοίγει και βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον Nuka να μας πλησιάζει.

- Συγνώμη που διακόπτω μα πρέπει να μιλήσουμε. Heylor, μας αφήνεις για λίγο μόνους?" Την ρωτάει και ενώ εκείνη με κοιτάζει ακόμα και την κοιτάζω κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και φεύγει από το δωμάτιο μερικές στιγμές αργότερα.

Ακουμπάω την πλάτη μου πίσω στο κρεβάτι για να ξεκουραστώ και εκείνος κάθεται στην καρέκλα δίπλα από αυτο την οποία δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα.

- Έχασα κάτι?" Ρωτάω χαλαρά και μου ρίχνει ένα εξοργισμένο βλέμμα.

- Ναι Cyrus. Την γη κάτω από τα πόδια σου έχασες αγόρι μου. Μα τι στο καλό σκεφτόσουν!?" Απορεί και δεν σκέφτομαι καν την απάντηση.

- Εκείνη. Σκεφτόμουν εκείνη." Λέω και κοιτάζω στο άπειρο.

- Ωραία. Και επειδή έχω καταλάβει τι κάνεις σταματά το. Την θέλεις και σε θέλει. Κάντε κάτι. Μην την διώχνεις μακριά γιατί θα την χάσεις αδερφέ. Άνοιξε τα μάτια σου Cy."

- Nuka δεν καταλαβαίνεις. Το κάνω για το καλό της γιατί όταν θα-."

- Όταν θα τι!?" Αναφωνεί και μαλώνω τον εαυτό μου που παραλίγο να του αποκαλύψω το σχέδιο μου.

- Τίποτα... Απλά έχω την τάση να πληγώνω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου. Και δεν θέλω να την σπάσω..."

- Σταμάτα να διώχνεις τους ανθρώπους μακρια για να τους προστατεύσεις. Άσε εμας να ξέρουμε καλύτερα από εσένα τι είναι καλύτερο για τους εαυτούς μας. Και νομίζω πως είναι ήδη σπασμένη. Οπότε μην χαλιεσαι και ζήσε το λίγο." Προσπαθώ να εμπεδωσω κάθε του λέξη και προς στιγμής το κάνω. Ξέρω πως έχει δίκιο, όμως το μυαλό μου έχει μπλοκάρει.

- Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Φοβάμαι πιο πολύ να ζήσω παρά να πεθάνω..."