PARADISE Shqip

Epilog

-I ke sjellë ushqimet? Zgarën, qymyrin, të gjitha? Je e sigurt që nuk kemi harruar asgjë? - e pyeste Ejdeni cdo pesë minuta, karakteri i tij i rregullt prej ushtari duke dalë përherë në pah.

-Gjithcka është në rregull, burri im i kujdesshëm dhe i disiplinuar, - e puthi ajo e buzëqeshur.

-Eja, të tjerët po na presin, - njëra nga duart e tij mbante pothuajse gjithcka, qeskat e ushqimeve, bidonat e ujit, termosin e vogël me birra dhe limonada për të, po, limonada për gruan e tij shtatzënë, së cilës, edhe pse barku ende nuk i dukej mirë, i ishte ndaluar kategorikisht alkooli që prej dy muajsh tashmë.

Në bregdetin australian, ku puhiza e kripur iu përplasej butë pas fytyrave të skuqura dhe supeve të nxira lehtë, ku dielli mbretëronte ende fronin e tij të pafundmë, edhe pse ora e kishte kaluar gjashtën, si një herë e një kohë, ata po organizonin një nga ato festat e këndshme verore me miqtë e afërt dhe familjarët e tyre. Të rinjtë pinin, shijonin rrezet e fundit të diellit dhe kërkonin vëmendjen e vajzave që ende mbanin në trup rrobat shumëngjyrëshe të banjës. Të tjerë kërcenin nën tingujt e këngëve të qeta. Disa kishin sjellë kitarat dhe bënin duete të lezetshme pranë zjarrit, duke kërkuar të kapnin me zërat mashkullorë prej basësh këtë apo atë notë.

Zhaklina e shihte tërë skenën me një mall të pakuptueshëm, me një nostalgji të pakuptueshme. Diku kishte dëgjuar se nostalgjia është mohimi, të mospranuarit e të tashmes dhe fiksimi i pashlyeshëm me të shkuarën, sikur kjo e fundit të mos shkëputej dot kurrë plotësisht prej teje. Nuk ishte aspak dakord me të. E shkuara për të, kishte mbetur pas, qindra e mijëra kilometra pas, në Afganistanin jugor, në thellësitë e largëta të tokës arabe. Nuk e kishte harruar, sepse si mund të harroje martesën tënde, fillimin e jetës familjare e bashkëshortore, fillimin e një jete të re për gjithësecilin prej tyre. S'kishte harruar asnjërin prej njerëzve që kishte njohur, prej vendeve që sytë i kishin parë, prej kulturës së re. Akoma gatuante kebab afgan dhe përgatiste Tamar Hindi për burrin e saj që nuk ngopej kurrë. Akoma i ruante në sirtarë si të qenë gjëja më e shtrenjtë që posedonte veshjet e shkëlqyshme arabe, fustanin e saj të bardhë të martesës me motivet e arta përreth mëngëve. Ende e kishte regjistrin e vogël të kuq që vërtetonte martesën e tyre, që mbante firmën e Adnanit të nënshkuar pranë firmave të tyre. Adnani do të mbetej pjesë e familjes së tyre të madhe, e historive të shumta që tregonin me njëri-tjetrin përgjithmonë. Ata kishin ngritur dy varre madhështore për mikun e tyre, një në Kandahar dhe një në Melburn, ku Zhaklina dhe Ejdeni mund ta vizitonin cdo përvjetor. Guximi i tij kishte mbajtur gjallë burrin e saj dhe në një formë shpërblimi e mirënjohjeje, ajo i dërgonte cdo muaj nënës së tij të ve, të vetme e të papunë para. E dinte që paratë s'do të mund t'ia sillnin birin nga bota e të vdekurëve, por do ta mbanin atë larg asaj bote sa më gjatë të qe e nevojshme.

-Pse ra gruaja ime në mendime? - Ejdeni i rrethoi qafën me krahë, ia mbështeti shpinën pas kraharorit të tij, i puthi qafën dhe i përkëdheli barkun që sa vinte e rritej.

-A nuk duhet të jesh pas zgarës duke gatuar tani në vend që të pllaquritesh me mua?

-Oh, po ti e di që duhet t'iu a bëja me dije atyre vajzave të vogla atje tej se e kam një grua, në të kundërt ato do të vinin të kërkonin salsicen time... domethënë salsicen që unë gatuaj, - u vetkorrigjua ai.

Zhaklina kuptohet se i hodhi një vështrim të shpejtë radhës së të rejave që prisnin me padurim dhe entuziasëm ardhjen e kuzhinierit të tyre.

-Ato e dinë edhe vet që s'kanë asnjë shans kundër meje, s'është nevoja t'iu a bëj unë të qartë, - buzëqeshi ligësisht dhe puthi të shoqin.

Dëgjoi thirrjet e zhgënjyera të vajzave.

-Je shumë e keqe Xheki, kaq e keqe.

-Iuu, babiii!