Haykırış-TAMAMLANDI-

Canhıraş

Evden ağıtlar yükseliyordu, şimşeklerin dinmeyen gürültüsünde. Ormanda kalbini yerinden çıkartacak kadar koşan küçük kız; yeniden böyle hissetmek için kilometrelerce koşman gerekebilir. Koş!
☽ ☽ ☽
Ormanlık alanın ortasına geldiğimi düşünüyordum. Koşmaktan harap olmuş ayaklarım daha fazla dayanamayıp bir adım bile gitmiyor, olduğum yere çöküyordum.
Ağlama.
Ağlama.
'Feriştahı gelse benim kadar canı yanamaz'
Evet. Canım yanıyor, sevdiğim insana nefret sözcüğünü kullanmıştım.
Haykıra haykıra ağlıyordum, yaram olan yara bandım oluyordu. Hayır!
Şimşekler eşliğinde çığlık ata ata ağlıyordum.
Birikmiştik vardı elbette, dipsiz bir kuyu değildim.
Kafamın içindeki bütün sesler şiddetini artırıyordu. Saçlarımı çekiştirmeme rağmen susmuyorlar. Susmalarını dilerdim.
Sus.
'Ada' ayağa kalkmaya çalıştığım esnada arkamda duruyordu. 'Lütfen peşimden gelme!'
Ağıtlar yükseldi. Ayırt edilemezdi artık.
'Bırak gideyim, her zerrem acıyor kuzey bırak gideyim' tek kelime etmesine izin vermemiştim, koşmaya devam ettim. Arkamdan sesleniyor benimle birlikte koşuyordu. Hayır!
Önüme uçurum çıktığında yorulmuştum. Denizle bakışıyorduk, ay bana gülümsüyordu. Siyahın en koyu tonunda olsanız bile karanlıktan korkarsınız, ben karanlık için fazla korkaktım. 'Ada, seni bulmuşken yapma'
'Senin yanında olsam bile, uçurumun kenarındaymışız gibi hissettiriyorsun.'
Ağlamam kesilmişti ama görme yetimi kaybetmiş gibiydim, ayaklarım yorgun düşmüştü. Kalbim feryat figan olmuş, acıyordu. Bir adım daha gittim, artık tek hamlemle düşecektim. Ruhum özgürlüğüne kavuşacaktı.
'Hayat bir yarıştır Ada, hızlı olmazsan kaybedersin, kaybettiğinde ölürsün.'
'Öyleyse ben yarışmak istemiyorum. Kaybedecek bir şeyim kalmadı'
Kalbim tekliyordu, olduğum yere çökmüştüm.
Ruhumu saran karanlık beni esir aldığı gecede,prangalarını vurmuş kaçışım yoktu. Tanıdık gelen, vanilya kokusu haricinde.