Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

26° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Οκτωβριος 1942

Το αερακι του Οκτωβριου ειχε κανει την εμφανιση του. Καθομουν στο κρεβατι μου με την πλεκτη μου την ζακετα,την οποια ειχε πλεξει η γιαγια. Ξαπλωμενη στο πατωμα ηταν η Σαρα και κοιμοταν. Διπλα της καθοταν η Ελισσαβετ και την κοιτουσε.

Σηκωθηκα και πηγα μπροστα στον καθρεφτη μου. Κοιταξα το προσωπο μου. Ηταν χλωμο. Το σωμα μου ηταν αρκετα αδυνατισμενο και το φορεμα που φορουσα,μου ηταν μεγαλο. Εκλεισα τα ματια και προσπαθησα να μην σκεφτομαι.

Τοτε ακουσα την Ελισσαβετ να φωναζει. Γυρισα αποτομα και πηγα προς το μερος της.

-Τι επαθες αγαπη μου;ρωτησα αφου εσκυψα στα γονατα.
Η Ελισσαβετ με κοιταξε με το αθωα της ματια. Ηταν δυο ετων και δεν καταλαβαινε και πολλα απ'οσα συνεβαιναν γυρω της.

Τοτε,η Σαρα ξυπνησε με ενα βηξιμο,που τρανταξε ολο της το κορμι.

-Εισαι καλα;την ρωτησα αφου ανοιξε τα ματια.
-Ναι,απαντησε και αλλη μια κριση βηχα την τρανταξε.

Τοτε μικρες κηλιδες αιματος πεταχτηκαν πανω στο φορεμα της.

-Σαρα;ειπα και την κοιταξα τρομαγμενη. Τοτε εκεινη κοιταξε το αιμα στο φορεμα της και αρχισε να κλαιει.
-Παρε το παιδι απο κοντα μου. Δεν πρεπει να κολλησει,ειπε η Σαρα και πηρα την Ελισσαβετ στην αγκαλια μου.

-Σαρα,εισαι καλα;ρωτησε ο Αβρααμ που μπηκε αποτομα μεσα στο δωματιο.

Κοιταξε με ανοιχτο το στομα το ασπρο φορεμα της Σαρας που ειχε κοκκινες πιτσιλιες απο το αιμα.

-Εισαι αρρωστη;ρωτησε και εκατσε διπλα της.
-Δεν βλεπεις;Σε λιγο καιρο θα πεθανω,ειπε η Σαρα και αρχισε να κλαιει με λυγμους.
-Δεν θα πεθανεις,Σαρα. Θα ζησεις και θα δουμε την κορη μας να μεγαλωνει.
-Αβρααμ, μη προσπαθεις να με εμψυχωσεις. Ξερω οτι οσοι παθαινουν φυματιωση καταληγουν νεκροι,ειπε η Σαρα,αφου τον κοιταξε στα ματια. Ο Αβρααμ κατεβασε το κεφαλι και στο δωματιο επικρατησε σιωπη.

Περπατησα προς την πορτα αγκαλια με την Ελισσαβετ και απο πισω μου ηρθε αργα ο Αβραα. Πηγαμε στο σαλονι,οπου ηταν συγκεντρωμενοι ολοι οι υπολοιποι.

-Τι εγινε,κοριτσι μου;ρωτησε η γιαγια που καθοταν στην πολυθρονα.
-Η Σαρα ειναι ασχημα,ειπα.
-Την ακουσαμε να βηχει δυνατα,ειπε η θεια.
-Ναι. Απ'οτι φαινεται εχει φυματιωση, ειπε ο Αβρααμ.
-Το καημενο το κοριτσι,ειπε η Αιμιλια.
-Αμα πεθανει,δεν θα εχω κανεναν πια. Θα πρεπει να ειμαι μονος μου με την μικρη.
-Θα εχεις εμας,Αβρααμ. Θα ειμαστε εμεις η οικογενεια σου,ειπα και κοιταξα τον πατερα μου που καθοταν στον φθαρμενο καναπε.
-Ναι,αγορι μου. Θα σε εχω σαν τον γιο μου,ειπε ο πατερας.
-Σας ευχαριστω,ειπε ο Αβρααμ και τοτε ακουσαμε την Σαρα να βηχει.