6° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

229 22 6
                                    

Δεκέμβριος 1940

Τις μέρες που ακολούθησαν ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα γράμματα στο σπίτι,απο τον Φίλιππο και τον Μάριο. Η Χριστίνα έλεγε πως ο αδελφός της ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου.

Στο νοσοκομείο ερχόταν πολλοί άντρες απο το μέτωπο με κρυοπαγηματα. Εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε για να τους βοηθήσουμε. Και φοβόμουν πολύ αν όλα είναι ρόδινα όπως μας τα έγραφαν ο Μάριος και ο Φίλιππος.

Τα στρατεύματά μας είχαν καταλάβει πια τους Άγιους Σαράντα,το Αργυροκαστρο,το Πογραδετς και τη Χειμαρα και κάθε φορά ο Φίλιππος μας έλεγε στα γράμματα του,πως έγιναν οι μάχες. Υπήρχαν πολλά που δεν μας έλεγε και το ήξερα. Το ένστικτο μου,μου έλεγε ότι μας έκρυβε τα πιο σκληρά πράγματα που συνέβαιναν.

Ήταν απόγευμα,έκανε κρύο και ήμουν με την μητέρα στην κουζίνα και μιλούσαμε.

-Δεν μου λες, τι γίνεται με σένα;με ρώτησε η μητέρα.
-Τι να γίνεται;ρώτησα με απορία.
-Δεν καταλαβαίνεις,ε;Με σένα και τον Μάριο λέω. Τι τρέχει;
-Τώρα κατάλαβα. Να, έχουμε ένα μικρό φλερτ. Δεν τρέχει τίποτα.
-Σίγουρα;Γιατί αλλιώς, φωτιά που μας έκαψε.
-Γιατί το λες αυτό μητέρα;Εγώ δεν έχω το δικαίωμα να αγαπήσω;
-Το 'χεις. Είπα εγώ,ότι δεν το έχεις κορίτσι μου,αλλά όχι τώρα. Αργότερα.
-Πότε αργότερα εννοείς; Ο πόλεμος μπορεί να μην τελειώσει ποτέ,μητέρα.
-Θα τελειώσει σύντομα. Στο λέω εγώ. Αφού, ο στρατός μας πήρε όλα αυτά τα μέρη θα τελειώσει.
-Μακάρι να είναι έτσι,όπως τα λες,είπα και πήγα στο σαλόνι μαζί με τον πατέρα και την γιαγιά που έπλεκε για τον Φίλιππο και τα υπόλοιπα παλικάρια που ήταν στο μέτωπο. Σε λίγο ήρθε και η μητέρα και κοιταχτήκαν με τον πατέρα με ένα συνωμοτικό βλέμμα.

-Πάνε στο δωμάτιο σου να ξεκουραστείς,κοκόνα μου. Τόσους τραυματίες είχατε σήμερα,είπε η μητέρα αφού προηγουμένως ο πατέρας είχε ξεροβήξει.

-Καλά,είπα και σηκώθηκα,αφήνοντας το πλεκτό μου στην καρέκλα μου. Όμως δεν πήγα στο δωμάτιο μου. Στάθηκα στον διάδρομο,που οδηγούσε σε αυτό,γιατί ήθελα να ακούσω τι σημαντικό θα πουν και με έδιωξαν έτσι. Τελευταία το έκανα συχνά αυτό. Οι τρεις είχαν όλο μυστικά, απο τότε που άρχισε ο πόλεμος.

-Σου είπε κάτι η μικρή;ρώτησε ο πατέρας ανήσυχος.
-Είπε ότι είχαν μόνο ενα φλερτ,απάντησε η μητέρα.
-Και την πιστεύεις;
-Δεν ξερω.
-Αυτή η οικογένεια είναι άτιμη. Και η κόρη μας,όσο και ο γιός μας πρέπει να σταματήσουν τα πάρε δώσε με αυτά τα παιδιά. Όπως έκαναν κακό σε εμάς, οι γονείς τους,έτσι μπορεί να κάνουν και τα παιδιά τους στα δικά μας. Δεν γίνεται να συμβεί αυτό. Όσο για το φλερτ που λέει η κόρη σου,ότι έχει με τον γιο τους πρέπει να κοπεί. Εγώ την Δήμητρα δεν την έχω για τα μούτρα τους. Θα την παντρέψουμε με ένα καλό παιδί που δεν θα την θέλει μόνο για την προίκα της.

Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗOù les histoires vivent. Découvrez maintenant