Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

40° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Δεκεμβριος 1943

Ηταν Δευτερα 13 Δεκεμβριου. Αυτη την μερα θα μεινει για παντα χαραγμενη στο μυαλο μου.
Ηταν νωρις το πρωι οταν χτυπησε το κουδουνι και εμφανιστηκαν ο Μαριος,με τον Νασο,τον Παναγιωτη και τον Ζαχαρη.

-Νικο,Αβρααμ,ετοιμαστειτε!φωναξε ο Μαριος.
-Τι εγινε;ρωτησα και ολοι μαζευτηκαν κοντα μας.
-Που θα πατε;ρωτησε η θεια Αντιγονη.
-Στα Καλαβρυτα!απαντησε ο Παναγιωτης.
-Τι θα κανετε εκει;ρωτησε η μητερα.
-Δεν πρεπει να μαθει κανεις τιποτα,ειπε ο Μαριος και τοτε ο Νικος με τον Αβρααμ,ηρθαν απο το δωματιο τους,που ειχαν παει μολις ηρθαν τα παιδια.
-Που παμε;ρωτησε ο Νικος.
-Καλαβρυτα,απαντησε ο Μαριος.
-Ωραια. Φευγουμε,ειπε ο Αβρααμ και αρχισαν να βγαινουν ολοι εξω.
-Να προσεχετε. Η Παναγια μαζι σας,ειπε η θεια Αντιγονη.

Οι ωρες περνουσαν χωρις να εχουμε κανενα νεο απο τους εξι αντρες,που ειχαν φυγει το πρωι. Ειχαμε σε λειτουργια το ραδιοφωνο,που εστεκε αγερωχο εκει οπου ηταν απο τοτε που ημουν μικρη.

-Δεν εχει πει καποιο νεο μεχρι τωρα το ραδιοφωνο,ειπε η γιαγια και η Αντιγονη αναστεναξε.
-Μη φοβαστε,κυρια Αντιγονη. Μια χαρα θα ειναι ο γιος σας,ειπε η Ελισσαβετ.
-Δεν γινεται να μην ανησυχω. Ξερω οτι κατι θα συμβει. Εχω ενα κακο προαισθημα. Ειναι απογευμα και λειπουν απο το πρωι. Τοσες ωρες θα ειχαν κανει κατι και θα το ειχαμε μαθει,ειπε η θεια και τοτε ακουστηκε η φωνη του ομιλητη στο ραδιοφωνο.

"Κυριες και κυριοι σας καλησπεριζω με ενα δυσαρεστο γεγονος. Σημερα 13 Δεκεμβριου 1943, Γερμανοι στρατιωτες συγκεντρωσαν ολοκληρο τον αρρενα πληθυσμο τον Καλαβρυτων στην κεντρικη πλατεια,ενω τα γυναικοπαιδα κλειδωθηκαν στο σχολειο. Οι αρρενες θανατωθηκαν και στη συνεχεια εκπληρωθηκε η πυρποληση ολων των σπιτιων των Καλαβρυτων. Οφειλω να πω,πως προκειται για ενα τρομερο εγκλημα"

Η φωνη του ομιλητη σωπασε και η θεια ξεσπασε σε λυγμους.

-Ο γιος μου!Τον σκοτωσαν!ειπε και η Αιμιλια την αγκαλιασε.
-Αδελφη μου,ξερω ποσο πονας.
-Κανεις δεν μπορει να νιωσει τον πονο μου. Πρωτα,σκοτωσαν τον αντρας μου και μετα το παιδι μου. Απο τον Θεο νατον βρουν!

Η υπολοιπη μερα περασε δραματικα στο σπιτι. Εγω μολις εμαθα τα νεα,πηγα να κλειστω στο δωματιο μου. Ξαπλωσα στο κρεβατι μου και αρχισα να κλαιω.
Ολοι ειχαν χαθει. Ο Μαριος,ο Νικος... Εκλαιγα για ωρες και σκεφτομουν ολα αυτα που ειχα περασει μαζι με τον Μαριο,τον Νικο και ολους τους αλλους. Ειχαν σωσει εμενα και τις υπολοιπες κοπελες απο τον θανατο και εκεινοι πεθαναν μεσα σε ενα λεπτο.
Σκεφτομουν επι ωρες αυτα που περασαμε μεχρι να φυγουμε απο την Ελλαδα και να παμε στο Καιρο,στην Αλεξανδρεια,το ναυαγιο μας στην Κρητη. Με πηρε ο υπνος τις πρωινες ωρες. Ειχαν ερθει στο δωματιο και η Ελισσαβετ με την Αθανασια και την Κατερινα πριν ωρες και καποια στιγμη ακουσα την Αθανασια να κλαιει.

-Εισαι καλα;την ρωτησα.
-Καθολου. Ποναω πολυ. Εκτελεστηκε ο πατερας μου και η μητερα μου δεν ξερω που ειναι και τωρα...
-Τωρα;ρωτησα.
-Αφησε με,Δημητρα, ειπε εκλεισε τα ματια.
-Πες μου Αθανασια. Δεν θα μαθει κανενας τιποτα.
-Το υποσχεσαι;ρωτησε και ανοιξε τα ματια.
-Ναι. Πες μου τωρα,ειπα.
-Ο ξαδελφος σου,ο Νικος. Τον αγαπαω,ειπε και αρχισε να κλαιει.
-Ξερω πως νιωθεις. Κι εγω αγαπουσα τον Μαριο. Σκοτωθηκαν για το καλο της πατριδας μας.

Περασαν δυο μερες,αλλα μου φανηκαν αιωνες. Η θεια μου ηταν χαλια και εκλαιγε συνεχεια και η Αιμιλια,η αδελφη της προσπαθουσε να την παρηγορησει.

-Το φαγανε το αγορι μου. Θα το πληρωσουν ολοι τους,ελεγε και ξαναελεγε,η Αντιγονη.
-Ησυχασε,Αντιγονη μου. Θα παθεις κατι απο το κλαμα,ελεγε η Αιμιλια.

Ηταν δεκα η ωρα το πρωι και χτυπησε η πορτα επιμονα. Εγω σηκωθηκα και πηγα απο πισω της,μεχρι που ξαναχτυπησε.

-Ποιος ειναι;ρωτησα.
-Εμεις,ακουσα μια αντρικη φωνη να λεει. Ηταν ο Νικος! Ανοιξα αμεσως την πορτα και μπηκε μεσα. Απο πισω του ηταν ο Μαριος,ο Αβρααμ,ο Ζαχαρης και ο Νασος.

-Νικο μου;ειπε η Αντιγονη και αφου σηκωθηκε ορθια και ηρθε κοντα,τον αγκαλιασε.
Εγω πηγα στον Μαριο και τον αγκαλιασα σφιχτα.

-Αγαπη μου!Νομιζα οτι ειχατε σκοτωθει,ειπα και ενωσε τα χειλη του με τα δικα μου.
-Δεν θα σε αφησω τοσο ευκολα. Ποτε δεν θα σε αφησω. Θα ειμαι παντα μαζι σου,ειπε.

Αφου μιλησαμε λιγο,καθισαμε ολοι και ο Μαριος μας εξηγησε τι ειχε συμβει την μερα που εφυγαν.

-Οπως ξερετε θα πηγαιναμε στα Καλαβρυτα. Ομως,δεν καταφεραμε να φτασουμε. Στον δρομο μαθαμε πως οι Γερμανοι ειχαν παει σε καποιες πολεις της Πελοπονησου,αναμεσα τους και τα Καλαβρυτα. Το αρχικο μας σχεδιο ηταν να παμε εκει και να τους κανουμε ενα σαμποταζ. Αυτο το σαμποταζ εγινε χθες στο Λουτρακι,ειπε ο Μαριος και μας κοιταξε.
-Δεν ακουσατε κατι στο ραδιοφωνο,ρωτησε ο Νικος.
-Απο τοτε που ακουσαμε για την σφαγη των Καλαβρυτων δεν ανοιξαμε ξανα το ραδιοφωνο,ειπε η γιαγια.
-Ευτυχως που μαθατε τα νεα,αλλιως δεν θα αντεχα να χασω και εσενα αγορι μου,ειπε η Αντιγονη.
-Δεν θα με χασεις,μητερα. Προσεχω πολυ,ειπε ο Νικος.
-Ακομη και να προσεχεις ποτε δεν ξερεις απο που θα σου ερθει. Ολα στη ζωη αυτη και ειδικα αυτη την περιοδο τιποτα δεν ειναι σιγουρο.