Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

11° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Απο εκείνη την ημέρα και ύστερα ήμουν σχεδόν κάθε μέρα έξω απο το σπίτι. Πήγαινα κάθε μέρα στην οργάνωση και βοηθούσα. Συνεχώς όλο και περισσότερα άτομα έμπαιναν για να βοηθήσουν να ελευρωθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ένα βράδυ, ενώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου,άνοιξε η πόρτα του δωματίου μου. Για μία στιγμή,νόμισα πως ήταν ο Φίλιππος.  Νόμισα πως ήρθε για ακόμα μια φορά στο δωμάτιο μου για να με πειράξει. Νομισα  πως όλα ήταν όπως παλιά,πριν τον πόλεμο.  Πως ολα αυτά ήταν ένα μεγάλο κακό όνειρο και όταν άνοιγα τα μάτια θα ήταν όλα ενα ψέμα,αλλά τίποτα δεν έγινε. Άνοιξα τα μάτια και τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Το κακό όνειρο ήταν εκεί και ήταν η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που θα ζούσαμε όλοι απο εδω και πέρα...

-Δεν κοιμάσαι,Δημητρούλα μου;με ρώτησε η γιαγιά.
-Όχι, γιαγιά μου. Δεν έχω ύπνο.
-Θα μου πεις τι σου συμβαίνει, κορίτσι μου;Όλη μέρα λείπεις απο το σπίτι και συμπεριφέρεσαι αρκετά περίεργα. Που πηγαίνεις όλες αυτές τις μέρες;Ανησυχώ πολύ για σένα. Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Πρέπει να προσέχεις διπλά.
-Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα. Ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου.
-Ξερω ότι κάτι κρύβεις. Δεν θα πεις στην γιαγιά σου,που την αγαπάς πολύ. Εμείς που τα λέμε όλα μεταξύ μας;
-Γιαγιά,αυτό δεν γίνεται να στο πω. Πρέπει να μείνει οπωσδήποτε κρυφό.
-Σχεδιάζετε κάτι με τον Μάριο έτσι δεν είναι;
-Ναι,αλλά δεν πρέπει να το ξέρει κανείς άλλος. 
-Αφού ξέρεις,ότι αυτά που λέμε μένουν μεταξύ μας,είπε η γιαγιά και αφού με φίλησε στο μέτωπο βγήκε απο το δωμάτιο.

Το επόμενο πρωί χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν απο το σπίτι,πήγα στο σπίτι της οργάνωσης.

-Που είσαι,Δήμητρα;με ρώτησε η Χριστίνα μόλις μπήκα μέσα.
-Άσε. Μου βγήκαν τα πόδια μεχρι να ερθω.
-Δεν σε παρακολούθησε κανείς έτσι;με ρώτησε ο Μάριος.
-Οχι. Κάθε τόσο γυρνούσα πίσω το κεφάλι μου για να δω. Ήμουν πολύ αγχωμένη.
-Ωραία. Ελάτε στην αίθουσα,είπε ο Μάριος και τον ακολουθήσατε.

Ο Μάριος έκατσε και πάλι στην κεφαλή του τραπεζιού.

-Σήμερα,ολοκληρώθηκε η κατάληψη της Κρήτης απο τον γερμανικό στρατό,είπε ο Μάριος, είδα την θλίψη και την αποφασιστηκότηα στα ματια του.
-Παει λοιπόν και η Κρήτη μας η λεβεντογέννα. Τόσο άντεξε,είπε ο Ρένος.
-Πρεπει να κάνουμε κάτι να τους σαμποταρουμε,είπα.
-Κάτι θα γίνει. Έχουμε ετοιμάσει κάποιες προκηρύξεις. Και κάποιοι απο εδώ θα αναλάβουν να γράψουν συνθήματα εναντίον των Γερμανών στους τοίχους.
-Εγώ θα το κάνω,είπε ο Παναγιώτης.
-Θέλω να ξέρεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο και ίσως μπορεί να σε πιάσουν,ειπε ο Μάριος.
-Το ξέρω, όπως και το ξέρουν ολα τα άτομα που βρίσκονταισε αυτήν εδώ την αίθουσα.  Αυτό που κάνουμε είναι άκρως επικίνδυνο και παράνομο,αλλά προτιμάμε να διακυνδυνεύσουμε την ελευθερία μας, ακόμη και την ίδια μας την ζωή για την πατρίδα μας. Για ενα καλύτερο αύριο,ενα καλύτερο μέλλον, οπου θα ζούμε στην Ελλάδα μας ελεύθεροι, δίχως τον τύρρανο να μας κλέβει τον αέρα που αναπνεύουμε, την κάθε μας ανάσα,τις χαρές της ζωής,την ίδια μας την ζωή.  Θα έκανα τα πάντα για την πατρίδα μας. Για την δική μας Ελλάδα. Για να κυματίσει και πάλι η γαλανόλευκη ψηλά στην Ακρόπολη. Την ζωή μου την ίδια θα έδινα και το απέδειξα ήδη μια φορά.
-Είσαι πολύ θαρραλέος. Και νομίζω ότι όλοι συμφωνούν με αυτά σου τα λόγια,ειπε ο Μαριος.