Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

9° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ο βομβαρδισμός άφησε πίσω του ερείπια. Τα πάντα κατεστραμμένα και ό,τι απέμεινε από τους τοίχους του νοσοκομείου είχε γίνει σκόνη ή ήταν με μεγάλα κομμάτια στοιβαγμένα πάνω από κρεβάτια τραπεζάκια και καρέκλες. Τα περισσότερα αποθέματα τους στα φάρμακα είχαν χαθεί και αυτά, και άκουγες φωνές,κραυγές πόνου και αγωνίας για το μέλλον, για την ζωή τους. Όσοι τελικά είχαν επιζήσει από όλο αυτό, φοβόταν πόσο άσχημα θα κατέληγαν στο μέλλον. Στο μέτωπο πολεμούσαν σαν λιοντάρια, αντιμετώπισαν τα τέρατα,τα θηρία τα ίδια και με τον Θεό τον ίδιο θα τα έβαζαν αν ήταν δυνατόν. Αυτοί οι άνδρες άντεξαν τόσα,τα μάτια τους είδαν άλλα τόσα και σε αυτόν τον βομβαρδισμό έκαναν σαν παιδιά. Πόσα άντεξαν έως τώρα και πόσα θα αντέξουν έως το τέλος. Μακάρι να ξυπνούσα και ο πόλεμος να ήταν ένα κακό όνειρο. Αυτή η σκέψη με κατέκλιζε για ώρα, ο πόλεμος να μην είχε ξεκινήσει ποτέ ή και να άρχιζε να φτάναμε στο τέλος του επιτέλους. Τόσες κτηνωδιες, τόση βαρβαρότητα, τόσοι θάνατοι... Είχα χαθεί εντελώς στην σκέψη μου, όταν είδα την Χριστίνα να εμφανίζεται και να κατευθύνεται προς το μέρος μου.

-Πώς είσαι κορίτσι μου; με ρώτησε ήρεμη,αλλά ήξερα ότι ήταν και εκείνη αναστατωμένη σαν εμένα.
-Τρομερό αυτό που συνέβη,είπα, Τίποτα δεν θυμίζει το νοσοκομείο που ήταν κάποτε. Βασικά δεν θυμίζει τίποτα,είπα και άκουσα την μελαγχολία στην φωνή μου.
-Έχεις δίκιο. Φοβήθηκα πολύ εκείνη την ημέρα.
-Θα πας στην Αλεξανδρούπολη τελικά;με ρώτησε η Χριστίνα.
-Ναι,απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη.
-Είσαι απολύτως σίγουρη για αυτό; Τα πράγματα νομίζω ότι είναι χειρότερα εκεί.
-Είμαι απολύτως σίγουρη για την απόφαση μου,Χριστίνα μου. Δεν αντέχω άλλο την κατάσταση εδώ. Τα πράγματα χειροτερεύουν μέρα με την μέρα και στο σπίτι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
-Τί έχει συμβεί, Δήμητρα;Πες μου. Ξέρεις ότι μπορείς να με εμπιστευτείς. Τόσον καιρό γνωριζόμαστε και είμαστε φίλες.
-Η ατμόσφαιρα στο σπίτι μου είναι αποπνικτική.Δεν με χωράει πια. Νιώθω σαν να πνίγομαι εκεί μέσα. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Ο πόλεμος... Και όλα τα άλλα...
-Εσύ;ρώτησα θέλωντας να αλλάξω συζύτηση και εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι διστακτικά.
-Δεν θα έρθεις. Δεν πειράζει, Χριστίνα μου. Ολα καλά. Θα σου στέλνω γράμματα και θα σου λέω τα νέα μου.Το πως είναι η κατάσταση εκεί πάνω. Τώρα παω σπίτι να πάρω κάποια πράγματα μου και θα παω στον σταθμό των τρένων.
-Θα μου λείψεις,είπε η Χριστίνα και αγκαλιαστήκαμε σφιχτά. Δεν ήξερα πότε θα την έβλεπα ξανά μετά από αυτή την μέρα. Ο καιρός ήταν δύσκολος με τον πόλεμο να συνεχίζεται στο μέτωπο. Ακόμα και το επόμενο πρωινό δεν ξέραμε τι μας ξημερώνει, τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή... Όλα ήταν αβέβαια. Το μέλλον μπροστά μας. Τα πάντα να χάνονται γύρω μας...