Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

27° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Νοεμβριος 1942

Ξυπνησα απο το δυνατο βηξιμο της Σαρας,που κοιμοταν διπλα μου. Σηκωθηκα απο το κρεβατι τρεμοντας απο το κρυο, πηρα το ποτηρι με το νερο απο το κομοδινο και της εδωσα να πιει λιγο.

-Ενταξει ειμαι,ειπε η Σαρα και ανακαθισε στο κρεβατι.

Ηταν πεντε η ωρα τα ξημερωματα και ολοι υπολοιποι κοιμοταν. Ο Αβρααμ, με τον Νικο και την μικρη Ελισσαβετ στο δωματιο του Φιλιππου. Η θεια Αντιγονη με την αδελφη της,την Αιμιλια μαζι με την γιαγια στο δωματιο της. Μονο οι γονεις μου ειχαν μεινει στο δωματιο τους μονοι. Αυτο το σπιτι ηταν γεματο απο κοσμο,αλλα και πονο.

Η πορτα του δωματιου ανοιξε αργα και ειδα την μητερα να στεκεται πισω της.

-Πως ειναι;ρωτησε ενω εγω πηγα κοντα της και εκλεισα πισω την πορτα.
-Μερα με τη μερα χειροτερευει. Νομιζω πως πρεπει να την δει καποιος γιατρος.
-Που να τον βρουμε τον γιατρο,Δημητρα μου;Ολοι θα θελουν υψηλο ανταλλαγμα και εμεις δεν εχουμε να φαμε.

Εμεινα σιωπηλη και σκεφτηκα κατι παρατολμο και συναμα επικινδυνο για την Σαρα.

-Τι σκεφτεσαι κορη μου;με ρωτησε η μητερα και την κοιταξα μεσα στα ματια.
-Μην το κανεις αυτο. Ειναι πολυ ακραιο. Θα μας σκοτωσουν ολους.

Αυτο που ηθελα να κανω ηταν να ζητησω απο τον Φον Βαγκχεν να βρει εναν γιατρο και να φερει στο σπιτι.

-Σε παρακαλω!Θα βαλεις τοσους ανθρωπους σε κινδυνο. Σκεψου το παιδι. Αν δεν το σκοτωσουν,θα μεινει ορφανο.

Εμεινα λιγο σκεπτικη. Ημιυν σε διλημμα. Απο τη μια δεν αντεχα να βλεπω τη Σαρα να υποφερει και απο την αλλη κανοντας τη σκεψη μου πραξη,θα μας ανακαλυπτε ο Φον Βαγκχεν και θα μας εστελνε ολους στο εκτελεστικο αποσπασμα.

-Το καημενο το κοριτσι δεν εχει ελπιδες. Αυτο με κανει να θλιβομαι ακομη περισσοτερο,γιατι σκεφτομαι τον Φιλιππο,που εφυγε κι εκεινος τοσο αδικα,ειπε η μητερα κλαιγοντας.
-Μακαρι να μπορουσα να κανω κατι. Μακαρι να ηταν ολα διαφορετικα,ειπα.
-Αυτο ευχομαι κι εγω,κοκονα μου. Να μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω. Στην εποχη που ημασταν ολοι ευτυχισμενοι. Αλλα αυτο δυστυχως δεν γινεται.

Εκεινο το βραδυ ειδα ενα παραξενο ονειρο. Εμοιαζε τοσο αληθινο και πιστεψα τοσο πολυ σε αυτο.

Ημασταν ολη η οικογενεια μαζι. Ακομη και ο θειος μου με τον Φιλιππο. Καθομασταν γυρω απο ενα μεγαλο τραπεζι με εκλεκτα εδεσματα. Κοτοπουλο,πατατες,κρεας και αλλα πολλα φαγητα και γλυκα γεμιζαν το τεραστιο αυτο τραπεζι. Μολις πηγα να παρω ενα κομματι κοτοπουλο,ο Φιλιππος που καθοταν διπλα μου σταματησε το χερι μου. Εγω τον κοιταξα παραξενεμενη.