Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

5° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η σημερινή μέρα ήταν η δεύτερη μέρα του Νοεμβρίου. Ήμουν στο δωμάτιο μου και ετοιμαζόμουν για να φύγω στον Ερυθρό Σταυρό.

-Καλημέρα,είπα στην γιαγιά και τον μπαμπά που καθόταν στο σαλόνι.
-Καλήμερα,παιδί μου,είπε γιαγιά που ως συνήθως έπλεκε.

Ο πατέρας δεν μίλησε και φαινόταν αρκετά προβληματισμένος.

-Δήμητρα, έλα στην κουζίνα να φας πρωινό,είπε η μητέρα που ήρθε βιαστική απο την κουζίνα.

Εκείνη την στιγμή,ο εκφωνητής του ραδιοφώνου άρχισε να μιλάει και η μητέρα πάγωσε στην θέση της.

-Άνοιξέ το κι άλλο να ακούσουμε,φώναξε ο πατέρας και έτρεξα να ανοίξω κι άλλο την φωνή.

" Σήμερα κατά την εννέα η ώρα πρωινή ιταλικά αεροσκάφη,βομβάρδισαν το Καλπάκι,το αεροδρόμιο Ιωαννίνων καθώς και την πόλη των Ιωαννίνων με αρκετές ζημίες και θύματα".

Αφού τελείωσε ο εκφωνητής,κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας.

-Φεύγω,είπα και άνοιξα την πόρτα.
-Έλα εδώ κορίτσι μου,άκουγα την μητέρα μου να φωνάζει καθώς έφευγα.

Έτρεμα στην ιδέα ότι κάποια μέρα θα έβλεπα τον αδελφό μου ή τον Μάριο στο κρεβάτι του πόνου ή χειρότερα νεκρούς!Το δεύτερο το φοβόμουν περισσότερο. Η σκέψη αυτή με κατέτρωγε από την μέρα που έφυγαν και οι δύο στο μέτωπο.
Στο κέντρο του σαλονιού ένα φέρετρο που θα οδηγούσε τον νεκρό πλέον στην τελευταία του κατοικία. Και εκείνος να κάθεται εκεί πιο ήρεμος από ποτέ.
Ένιωσα την ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί και αμέσως έδιωξα μακριά αυτή την σκέψη.

Απ'έξω απο το νοσοκομείο συνάντησα την Χριστίνα.

-Άκουσες τι είπε το ραδιόφωνο; με ρώτησε.
-Ναι. Έφυγα αμέσως απο το σπίτι και έτρεξα εδώ.
-Πάμε μέσα τώρα.

Μπήκαμε μέσα,όπου υπήρχαν νοσοκόμες εδώ κι εκεί σκόρπιες,οι οποίες τακτοποιούσαν.

-Ελάτε κορίτσια. Στην άκρη του θαλάμου, υπάρχουν άστρωτα κρεβάτια. Πηγαίνετε και στρώστε τα,είπε η Χαρούλα και εμείς κατευθυνθήκαμε προς το τέλος του θαλάμου.

18 Νοεμβριου 1940
Σήμερα είχα φύγει πρωι-πρωι για το νοσοκομείο, καθώς σήμερα κατέφθαναν οι πρώτοι τραυματίες απο το μέτωπο. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο,που στηνόταν για να υποδεχθεί
τα πρώτα παλικάρια που έφταναν στην πατρίδα. Κάποιοι άλλοι πήγαιναν στον σταθμό Λαρίσης και ζητωκραύγαζαν για αυτά τα γενναία παιδιά που έκαναν την Ελλάδα μας περήφανη με κάθε τους επιτυχία.