Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

20° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Απο την μερα που ειδα το ονειρο με τον Φιλιππο,τον σκεφτομουν συνεχεια. Αυτο το ονειρο με ειχε ταραξει αρκετα και αναρωτιομουν αν σημαινε κατι. Οταν συναντηθηκαμε με την Χριστινα στο μυστικο σπιτι,της το ειπα και εκεινη προσπαθησε να με καθυσηχασει.

-Λες να σημαινει κατι αυτο το ονειρο;
-Εγω λεω να το διωξεις απο το μυαλο σου. Ειδες τον Φιλιππο στον υπνο σου,γιατι σου λειπει.
-Ετσι λες,Χριστινα;
-Ναι,Δημητρα. Βγαλτο απο το μυαλο σου. Ενα απλο ονειρο ηταν.
-Καλα. Θα προσπαθησω.
-Τι λετε εδω εσεις και απομονωθηκατε;ρωτησε ο Παυλος ενα παιδι απο την οργανωση.
-Τιποτα. Τωρα ερχομαστε,ειπε η Χριστινα και βγηκε εξω απο το δωματιο,ενω εγω μετα απο λιγο την ακολουθησα.

Καθισαμε ολοι γυρω απο το μεγαλο τραπεζι στο δωματιο που συγκεντρωνομασταν. Ο Μαριος καθοταν οπως παντα στην κεφαλη του τραπεζιου.

-Γεια σας,παιδια,ειπε ενω ειχε πλεξει μεταξυ τους τα χερια του.
Καταλαβα οτι κατι τον απασχολουσε. Ολοι σταματησαν να μιλανε μεταξυ τους και τον κοιταξαν.

-Λοιπον,πρεπει να μιλησουμε πολυ σοβαρα.
-Τι συμβαινει;ρωτησα ανησυχη.
-Θα σας πω αμεσως,Δημητρα,ειπε και επικρατησε για λιγο σιωπη στο δωματιο. Επειτα ξεκινησε να μιλαει.

-Οι Γερμανοι εχουν συλλαβει τρεις δικους μας. Τον Βασιλη,τον Νασο και τον Ζαχαρή. Αυτη τη στιγμη που μιλαμε τους βασανιζουν,ωστε να μιλησουν.
-Πρεπει να κανουμε κατι,ειπε ο Παναγιωτης.
-Να καταστρωσουμε ενα σχεδιο να τους απελευθερωσουμε,ειπε η Χριστινα.
-Αυτο εχω στο μυαλο μου και εγω,απαντησε ο Μαριος.

Μετα απο ωρες καταφεραμε να σχεδιασουμε ενα καλο,αλλα επικινδυνο σχεδιο,το οποιο θα ολοκληρωνοταν το βραδυ.

-Μαριε,εγω δεν μπορω να ερθω,ειπε ο Αβρααμ.
-Δεν πιστευω να φοβασαι,ειπε ο Μαριος και τον κοιταξε καταματα.
-Δεν φοβαμαι για μενα,αλλα για τους δικους μου. Αν μαθουν οι Γερμανοι,θα τους σκοτωσουν.
-Τι να μαθουν,Αβρααμ;
-Δεν το ξερει κανενας.
-Εμεις ξερεις πως δεν θα προδοσουμε το μυστικο της οικογενειας σου,ειπα.
-Ειμαστε Εβραιοι!Αυτα τα καθαρματα,μας θεωρουν μιασματα και μας σκοτωνουν κατα χιλιαδες,ειπε ανησυχος ο Αβρααμ.
-Το μυστικο σου ειναι ασφαλης,ειπε ο Μαριος.

Εμεις οι κοπελες ειχαμε αναλαβει να απασχολουμε ολους τους ανωτερους αξιωματικους,ωστε να μπορεσουν οι αντρες να ελευθερωσουν τους τρεις δικους μας.

Στις εφτα η ωρα το απογευμα ξεκινησα με τα ποδια για το γραφειο του αξιωματικου,που εκανα παρεα. Ηταν εκει φυσικα. Οταν μπηκα στο γραφειο του φαινοταν εξοργισμενος.

-Ποιος σε εκνευρισε;τον ρωτησα με ψευτικο ενδιαφερον.
-Μην ανακατευεσαι στις δουλειες μου,ειπε ενω πηγαινοερχοταν πανω κατω στο γραφειο.
-Οπως θες. Τι λες παμε μια βολτα να χαλαρωσεις;Δεν θελω να σε βλεπω θυμωμενο. Τρομαζω,ειπα χαμηλοφωνα.

Μολις ακουσε τα λογια μου ενα παγωμενο χαμογελο εμφανιστηκε στα χειλη του.

-Γιατι να τρομαζεις καλη μου;Εχεις κατι να κρυψεις μηπως;με ρωτησε,ενω χαιδεψε αργα με το χερι του μαγουλο μου.
-Οχι,φυσικα. Τι να κρυψω;Σου εχω πει τα παντα για μενα.
-Μπραβο. Εισαι καλο κοριτσι. Τωρα παμε την βολτα που λεγαμε;ειπε, κατευθυνθηκε προς την πορτα και την ανοιξε για να περασω εγω πρωτη.

Πηγαμε στην ταβερνα,που ειχαμε φαει την προηγουμενη φορα.

-Ελπιζω να φας κατι αυτη τη φορα,ειπε.

Αφου καθισαμε και περιμεναμε να ερθουν τα φαγητα,ειδα να ερχεται η Χριστινα με τον αξιωματικο που την συνοδευει αυτον τον καιρο.

-Ο αξιωματικος Στασερ,ειπε ο φον Βαγκχεν.
-Σε πειραζει να τον καλεσω στο τραπεζι μας;με ρωτησε.
-Οχι,απαντησα ξερα.

Ο φον Βαγκχεν ειπε κατι στα γερμανικα με τον αξιωματικο Στασερ και μετα απο λιγο βρεθηκαμε και οι τεσσερις καθισμενοι γυρω απο το ιδιο τραπεζι.

Οι ωρες περνουσαν και οι δυο αξιωματικοι που συνοδευαμε εγω και η Χριστινα ειχαν πιει αρκετα,ωστε να φωναζουν και να γελουν δυνατα.

Εγω κοιταξα ανησυχη το ρολοι μου. Η ωρα ηταν δεκα και μιση. Τα παιδια τωρα πρεπει ετοιμαζοταν για την επιθεση. Η καρδια μου χτυπουσε γρηγοροτερα στη σκεψη,οτι θα παθαιναν κατι ή οτι θα τους επιαναν οι Γερμανοι.

Κοιταξα την Χριστινα με νοημα και εσκυψα κοντα της.

-Εφτασε η ωρα,της ειπα τοσο σιγανα,που δεν ημουν σιγουρη αν το ακουσε.