Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

29° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ενας μηνας ειχε περασει απο το μεγαλο σαμποταζ που καναμε στο που εδρευε ο Βαγκχεν. Ειχε γινει μεγαλο θεμα και οι Γερμανοι εψαχναν να βρουν τους ενοχους,ωστε να τους στειλουν στο εκτελεστικο αποσπασμα. Δεν βρηκαν κανεναν. Ολοι φυλαγομασταν καλα και πριν ξεκινησουμε για οπουδηποτε,ελεγχαμε αν καποιος μας ακολουθουσε.

Ο μισος Δεκεμβριος ειχε φυγει και το κρυο ηταν τσουχτερο. Μαζι του σιγα-σιγα ειχαν φυγει και τα ξυλινα επιπλα που ειχαμε στο σπιτι και το σπιτι να αδειαζει. Δεν ηταν μονο το δικο μας σπιτι που αδειαζε ηταν εκατονταδες σε ολη την χωρα. Εξω δεν υπηρχε ουτε κλαρακι για να καψουμε,αρα αναγκαζομασταν να σπαζουμε και να καιμε τα επιπλα του σπιτιου,που με τοσο κοπο ειχαμε αποκτησει.

Στο σπιτι μας τωρα,ειχε ερθει ο Ζαχαρης με τον Νασο και τον Βασιλη,ο καθενας σε διαφορετικη ωρα για να μην κινησουν τις υποψιες των ανθρωπων τις γειτονιας. Σε λιγη ωρα θα ερχοταν και ο Μαριος με τη Χριστινα.

Εγω με τα παιδια που ηρθαν,τον Αβρααμ, τον Νικο και την γιαγια καθομασταν στο σαλονι,προσπαθωντας να πιασουμε καποιον σταθμο στο ραδιοφωνο.

-Πιασατε κατι;ρωτησε ο πατερας που εμφανιστηκε στο σαλονι και εκατσε μπροστα στο τζακι,το οποιο εκαιγε νωχελικα.
-Οχι,αγορι μου,απαντησε η γιαγια παιζοντας με τη βερα, που φορουσε στο δαχτυλο της.
-Ο Μαριος και η Χριστινα εχουν αργησει,ειπε νευρικα ο Νασος, αφου πρωτα κοιταξε το ρολοι.
-Οντως. Επρεπε να ειναι εδω τουλαχιστον πριν απο τριαντα λεπτα,ειπε ο Βασιλης.
-Λες να επαθαν κατι ή να τους συνελαβαν;ρωτησα και αρχισα να περπαταω γρηγορα περα-δωθε.
-Μην αγχωνεσαι. Μια χαρα θα ειναι,ειπε η γιαγια και κοιταξε την Ελισσαβετ που προχωρουσε αναμεσα μας, με μια αναμαλλιασμενη κουκλα στο χερι. Την κοιταξα κι εγω και σκεφτηκα ποσο αθωα ειναι. Δεν καταλαβαινε και πολλα απο οσα συνεβαιναν κι αυτο ηταν καλο.

-Μαμ,ειπε και κοιταξε τον Αβρααμ. Εκεινος μας κοιταξε ολους,χωρις να πει κατι.
-Εγω παω να δω,αν θελει κατι η Σαρα,ειπε ο Αβρααμ και σηκωθηκε.
-Ατιμος πολεμος,ειπε ο πατερας και εβαλε τα χερια στο κεφαλι. 

Ενας χτυπος ακουστηκε στην πορτα και κοιταχτηκαμε ολοι μεταξυ μας. Η γιαγια αμεσως εκλεισε το ραδιοφωνο που επαιζε χαμηλοφωνα.

-Ποιος ειναι;ρωτησε ο πατερας σιγανα.
-Τα παιδια θα ειναι,ειπε ο Νικος και πηγε να ανοιξει.

Ο Μαριος με τη Χριστινα μπηκαν μεσα γρηγορα και ο Νικος αφου κοιταξε διακριτικα εξω,εκλεισε την πορτα.

Κοιταξα τον Μαριο και χαμογελασα ελαφρα. Ηταν τοσο επιβλητικος,με τα λεπτα χαρακτηριστικα του να διαγραφονται στο προσωπο του.
Πηγα κοντα του και χωθηκα στην αγκαλια του. Εμεινα εκει για λιγα λεπτα και εκλεισα τα ματια. Ενιωθα το χερι του Μαριου να μου χαιδευει την πλατη και ηρεμουσα.

-Ποσο μ'αρεσει να ειμαι στην αγκαλια σου. Ηρεμω και δεν σκεφτομαι απολυτως τιποτα,ειπα.
-Οταν εισαι μαζι μου,δεν χρειαζεται να σκεφτεσαι τιποτα,ειπε ο Μαριος και μου χαιδεψε απαλα στα μαλλια.

Το στομα του ηταν σε αποσταση αναπνοης απο το δικο μου και τοτε η γιαγια αρχισε να ξεροβηχει. Την κοιταξαμε και υστερα εγω κοιταξα τον πατερα. Απο το βλεμμα του καταλαβα,οτι δεν τον πειραζε πια,που ημουν μαζι με τον Μαριο.

-Λοιπον,ας ανοιξουμε το ραδιοφωνο,ειπε ο Μαριος και η γιαγια απλωσε το χερι της και γυρισε το κουμπι.

Τοτε,ηρθαν στο δωματιο η μητερα,η θεια με την αδελφη της και τηροντας την σιωπη που επικρατουσε αναμεσα μας,δεν μιλησαν καθολου.

Το ραδιοφωνο επαιζε σιγα και με λιγες παρεκβολες στον ηχο.
Ο εκφωνητης ανακοινωσε την νικη των συμμαχων στη μαχη του Ελ Αγκειλα στην Αφρικη και εμεις χαμογελασαμε και ο Μαριος σηκωθηκε ορθιος. Εβγαλε εναν φακελο απο το σακακι του και τον αφησε στο τραπεζι που ηταν στο κεντρο του δωματιου.

-Ειναι οι καινουργιες προκηρυξεις,ειπε.
-Ωραια. Θα τους μοιρασουμε το βραδυ,ειπα και τον κοιταξα.
-Μπορουμε και στην βολτα μας αυριο να μοιρασουμε,ειπε η γιαγια.
-Ειναι επικινδυνο. Καλυτερα απο την καλυψη του σκοταδιου το βραδυ,ειπε ο Νικος.
-Γιατι τι θα μου κανουν οι Γερμανοι,αγορι μου;ρωτησε η γιαγια και γελασε.
-Εγω δεν φοβαμαι. Το ιδιο και η Δημητρουλα,πιστευω,συνεχισε.
-Ουτε εγω φοβαμαι. Αλλωστε δεν θα παμε σε κεντρικο μερος,ειπα.