Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

10° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Απρίλιος 1941

Ήμουν στην κουζίνα με τη μητέρα μας και την βοηθούσα στο μαγείρεμα,όταν χτύπησε η πόρτα. Μετά απο λίγο άκουσα την φωνή του Μάριου και της Χριστίνας και πήγα στο σαλόνι να τους υποδεχτώ.

-Γειά σας,παιδιά,είπα. Πώς είστε;ρώτησα.
-Γειά σου φιλενάδα μου. Καλά είμαστε. Ήρθαμε να σας δούμε λίγο,είπε η Χριστίνα και με αγκάλιασε.
-Ελάτε να κάτσετε,είπε η γιαγιά και καθίσαμε όλοι γύρω της στο σαλόνι.

-Για πείτε μου τα νέα σας,είπε η γιαγιά και άφησε το πλεκτό της πάνω στα πόδια της.
-Δεν μάθατε τα νέα;ρώτησε ο Μάριος. Είδα το βλέμμα του που ήταν αρκετά σοβαρό.
-Το ραδιόφωνο έχει χαλάσει από χθες το βράδυ,είπα.
-Οι Γερμανοί ήρθαν σε εμάς. Στην χώρα μας.Οι πολιτικοί είναι έτοιμοι για συνθηκολόγηση,αλλά οι στρατιώτες μας τους θερίζουν.Δεν θα κάνουν πίσω στο πεδίο της μάχης.

Μετά απο λίγο χτύπησε η πόρτα και κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας.Ήταν η ώρατου πατέρα να επιστρέψει από την δουλειά,αλλά είχε το κλειδί του σπιτιού εκτός κι αν το είχε ξεχάσει.

-Ποιός είναι;ρώτησε η μητέρα που ήρθε απο την κουζίνα με μια πετσέτα στο χέρι.
-Τώρα παω να ανοίξω,είπα και σηκώθηκα όρθια.

Άνοιξα την πόρτα και είδα τον ταχυδρόμο να στέκεται απο έξω.

-Οικία Χατζηπάνου;ρώτησε.
-Ναι,απάντησα και ένευσα καταφατικά.
-Αυτό είναι για εσάς,είπε και μου έδωσε έναν φάκελο που κρατούσε στο χέρι του.

Αφού έφυγε, έκλεισα την πόρτα και μπήκα μέσα.

-Τί είναι αυτό;ρώτησε η μητέρα και διάβασα την αγωνία στα μάτια της.
-Δεν ξέρω. Κάτσε να το ανοίξω.
-Μπορεί να είναι γράμμα απο τον Φίλιππο,είπε ο Μάριος.

Με μια κίνηση άνοιξα τον φάκελο, έβγαλα ένα χαρτί απο μέσα και άρχισα να διαβάζω.

"Προς την οικογένεια Χατζηπάνου,

Είμαστε στη δυσάρεστη θέση,να σας ανακοινώσουμε ότι ο υιός σας,ο στρατιώτης Φίλιππος Χατζηπάνου του Άγγελου,έπεσε ηρωικά στο πεδίο της μάχης. Σας παραθέτουμε τα θερμά μας συλληπητήρια"

Τα δάκρυα μου,έπεφταν καφτά στα μάγουλα μου. Ο αγαπημένος μου αδελφός,δεν ήταν πια στην ζωή. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα τον έβλεπα ξανά. Ότι δεν θα άκουγα ξανά την φωνή του...

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση,η μητέρα άρχισε να φωνάζει και να κλαίει με λιγμούς.

-Όχι!Το παιδί μου!Ο γιόκας μου. Το καμάρι μου. Δεν γίνεται να πέθανε!
-Μητέρα ηρέμησε. Θα πάθεις τίποτα,είπα και την αγκάλιασα.
-Δεν γίνεται αυτό!συνέχισε να φωνάζει.
-Ηρεμήστε,σας παρακαλώ. Ο Φίλιππος δεν πέθανε. Κάποιο λάθος θα έγινε. Είμαι σίγουρος,είπε ο Μάριος και έβλεπα την απόγνωση στα μάτια του.