Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

45° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ιουνιος 1944

Ο χρονος ειχε φτασει για ακομη μια φορα στα μισα του και το καλοκαιρι ηταν στις αρχες του. Ημουν στο δωματιο μονη και σκεφτομουν διαφορα,μεχρι που ακουσα μια φασαρια απο το σαλονι και βγηκα εξω για να δω τι γινεται.
Ηταν ολοι συγκεντρωμενοι εκει και τους εβλεπα να χαμογελανε. Παραξευτηκα αρκετα με αυτην την εικονα και κοιτουσα σαστισμενη,μη ξεροντας τι να κανω. Τοτε,με πλησιασε η Χριστινα και με αγκαλιασε.

-Δημητρα,εχουμε ευχαριστα νεα. Σε λιγο καιρο οι δυσκολιες μας θα περασουν,ειπε με ενα τεραστιο χαμογελο στα χειλη.
-Τι εννοεις;Δεν καταλαβαινω.
-Οι συμμαχοι πραγματοποιησαν αποβαση στη Νορμανδια. Αυτο ειναι πολυ καλο,γιατι θα τελειωσουν τα βασανα μας,ειπε μα το χαμογελο να μην φευγει απο τα χειλη της,ενω εγω δεν ηξερα πως να αντιδρασω. Χαμηλωσα τα ματια και αρχισα να σκεφτομαι.

-Δεν χαιρεσαι;με ρωτησε και τοτε ηρθαν κοντα μας ο Μαριος με τον Φιλιππο.
-Της μετεφερες τα ευχαριστα νεα;ρωτησε ο Φιλιππος.
-Ναι,αλλα απο οτι φαινεται δεν χαιρεται και τοσο πολυ,απαντησε η Χριστινα.
-Δημητρα, τι εχεις; Εισαι καλα;με ρωτησε ο Φιλιππος.
-Μια χαρα ειμαι,απλως σκεφτομαι, απαντησα και κοιταξα τον Φιλιππο.
-Ξερω τι σκεφτεσαι. Τους γονεις μας. Ετσι δεν ειναι;ρωτησε ο Φιλιππος.
-Πολυ σωστα μαντεψες. Σε λιγο καιρο θα ειμαστε ελευθεροι και εκεινοι πεθαναν φυλακισμενοι.
-Μα τωρα ειναι πραγματικα ελευθεροι. Ελευθερωθηκαν πιο μπροστα απο εμας,ειπε και με εκλεισε στην αγκαλια του. Αυτη την αγκαλια την ειχα πραγματικα αναγκη,καθως με εκανε να ξεχασω για λιγο ο,τι συνεβαινε γυρω μου.

Την υπολοιπη μερα ολοι οι αντρες εκτος απο τον πατερα του Μαριου και τον κυριο Φωτη,ελειπαν απο το σπιτι.
Οι δυο τους ηταν στο σαλονι και συζητουσαν.

-Που ειναι ολοι τους;Γιατι εχουν αργησει τοσο πολυ; ανησυχουσε η γιαγια.
-Θα εχουν καμια δουλεια να εκτελεσουν σχετικα με την οργανωση,ειπα και θυμηθηκα εκεινη την ημερα που τους ειχα ακολουθησει.

Οι επομενες μερες περνουσαν χωρις να το καταλαβω και χωρις να εχουμε καποιο καινουργιο νεο σχετικα με την εκβαση του πολεμου. Μεχρι εκεινο το πρωι που εφτασε ο Μαριος στο σπιτι και μας ειδοποιησε για κατι τρομερο. Ημασταν συγκεντρωμενοι στο δωματιο του, ολοι εκτος απο τους γονεις του,την γιαγια και τον κυρ-Φωτη.

-Αυτο που εκαναν οι Γερμανοι ειναι τρομερο,ειπε ο Μαριος με μια εκφραση αηδιας και θυμου στο προσωπο.
-Σε τι κτηνωδια επεσαν παλι;ρωτησα.
-Χθες στο Διστομο,σκοτωσαν 228 ανθρωπους αναμεσα τους πολλες γυναικες και παιδια. Τα καθαρματα!φωναξε ο Μαριος και αφου σηκωθηκε ορθιος χτυπησε με δυναμη με μπουνια τον τοιχο.