Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

39° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Τωρα καθομασταν ολοι στο σαλονι και κοιτουσαμε τον Μαριο που ετοιμαζοταν να μιλησει.

-Τι εγινε,Μαριε;Πες μου μονο οτι δεν πρεπει να φυγουμε παλι;ειπα.
-Οχι,δεν θα φυγουμε.
-Ειστε προστατευμενοι για το  αμεσο μελλον,ειπε η Χριστινα και ο Μαριος την κοιταξε.
-Χριστινα, θα παρακαλουσα να μην με διακοπτεις,ειπε.
-Ο Φον Βαγκχεν και ο αδελφος του,μας εψαχναν παντου ολον αυτον τον καιρο. Απειλησαν  θεους και δαιμονες,ωστε να μας βρουν.
-Κινδυνευουμε ακομα;ρωτησε ο Νικος.
-Οχι πια. Και οι δυο σκοτωθηκαν πριν τρεις μηνες, εκει που ηταν φυλακισμενες η Δημητρα με τις υπολοιπες.
-Η οργανωση το εκανε;ρωτησα.
-Ναι. Με την επιτυχη οργανωση και διοικηση της αδελφης μου,της Χριστινας, που ηταν αντικαταστατρια μου,για οσο καιρο ελειπα.
-Χριστινα μου!Χαιρομαι τοσο πολυ για εσενα. Εισαι πραγματικα πολυ δυνατη,ειπα.
-Σκοτωσατε ανθρωπους μεσω μιας παρανομης οργανωσης και χαιρεστε;ειπε η Ελισσαβετ και διεκρινα την απεχθεια στα ματια της.
-Ελισσαβετ μου,ηρεμησε. Πρεπει να καταλαβεις οτι αυτο εγινε για το καλο μας. Αν δεν στηνοταν αυτη η επιχειρηση,θα γυρνουσαμε στην πατριδα υστερα απο αρκετα χρονια.
-Δεν με νοιαζει,αλλα αρκετες ζωες δεν χανονται καθημερινα στους δρομους;Πρεπει να σκοτωνουμε κι εμεις;
-Μα, οι κατακτητες φταινε που οι δικοι μας ανθρωποι πεθαινουν στους δρομους. Το αξιζουν αυτο,ειπα.
-Κανενας ανθρωπος δεν αξιζει να πεθανει,ομως οταν υπαρχει πολεμος τα παντα επιτρεπονται,ειπε η Χριστινα.
-Πολυ σωστα. Στον καιρο αυτο που ζουμε, η ανθρωπινη ζωη εχει εξευτελιστει,ειπε ο Νικος και η Ελισσαβετ σηκωθηκε και πηγε στο δωματιο μου,που το μοιραζομασταν με την Κατερινα και την Αθανασια.
-Πειραχτηκε πολυ,αλλα δεν την φοβαμαι θα το ξεπερασει σε λιγες μερες,ειπε η Αθανασια και μας κοιταξε ολους εναν-εναν.
-Τι οργανωση ειναι αυτη που λεγατε; ρωτησε.
-Μια οργανωση που πολεμαει εναντια στους κατακτητες και προσπαθει να τους κανει να φυγουν επιτελους απο τον τοπο μας,ειπε η Χριστινα.
-Υπαρχουν πολλες τετοιες οργανωσεις σε ολη την Ελλαδα,ειπε ο Μαριος.
-Γινεται να μπουμε κι εμεις;ρωτησε η Κατερινα.
-Φυσικα και μπορειτε,ειπα.
-Ωραια. Εγω θελω να παρω μερος,ειπε η Κατερινα και ολοι κοιταξαμε την Αθανασια.
-Και εγω θελω,ειπε.
-Απο εδω και περα λοιπον εχουμε δυο καινουργια μελη στην οργανωση μας,ειπε ο Μαριος και εβγαλε μερικες προκηρυξεις απο την τσεπη του παντελονιου του.
-Ποτε προλαβες να τις φτιαξεις;ρωτησε ο Νικος.
-Η Χριστινα τις εφτιαξε και σας πληροφορω οτι ειναι πολυ καλες,ειπε ο Νικος και κοιταξε την Κατερινα και την Αθανασια.
-Ειστε προθυμες να αναλαβετε την πρωτη σας αποστολη;ρωτησε.
-Ναι,απαντησε η Κατερινα,αφου κοιταξε την Αθανασια.
-Ωραια,λοιπον. Αυτες οι προκηρυξεις,θα πρεπει να σκορπιστουν αυριο βραδυ στους δρομους της Αθηνας.
-Τους δικους μας,ποτε θα τους δουμε;ρωτησε η Αθανασια και ο Μαριος εμεινε σκεπτικος για λιγο.
-Ηθελα να το πω αυτο σε ολες σας αυτο,αλλα αφου δεν ειναι εδω η Ελισσαβετ θα το πει μια απο εσας,ειπε.
-Τι εχει γινει;Κατι κακο;ρωτησε η Κατερινα.
-Ναι. Αθανασια μου,ο πατερας σου,μαζι με τον αντρα της Κατερινας και τους γονεις της Ελισσαβετ εκτελεστηκαν τον καιρο μετα την φυγη μας.
-Η μητερα μου που ειναι;ρωτησε η Αθανασια.
-Η τυχη της αγνοηται.
-Ο γιος μου;ρωτησε η Κατερινα κλαιγοντας.
-Απ'οτι εμαθα ειναι σε καποιο ορφανοτροφειο στο Αιγαλεω.
-Να παμε να τον παρουμε. Θελω τον γιο μου,ειπε.
-Θα παμε να τον βρουμε αυριο,Κατερινα,ειπα.

Το επομενο πρωι,πηγαμε στο Αιγαλεω με τον Νικο για να παρουμε τον γιο της Κατερινας. Μπηκαμε μεσα και ειδαμε πολλες γυναικες να πηγαινοερχονται μεσα. Μια απο αυτες μας ειδε και μας πλησιασε.

-Καλημερα σας. Μπορω να σας βοηθησω;μας ρωτησε.
-Φερανε το παιδι μου εδω,ειπα.
-Φιλοξενουμε πολλα παιδια. Ποτε το φερανε περιπου;
-Πριν ενα χρονο,ειπα και η γυναικα με κοιταξε παραξενα.
-Νοσηλευομουν με αμνησια σε μια κλινικη και οταν γυρισα ο αντρας και το παιδι μου ελειπαν απο το σπιτι μας,ειπα και τοτε η γυναικα κοιταξε τον Νικο που στεκοταν διπλα μου.
-Ειμαι ο αδελφος της κοπελας,ειπε ο Νικος και με κοιταξε.
-Εχετε καμια φωτογραφια του παιδιου;ρωτησε ευγενικα η γυναικα.
-Ναι,απαντησα και εβγαλα μια φωτογραφια απο την τσεπη του σακακιου μου,την οποια μου την ειχε η Κατερινα.
-Ακολουθηστε με,ειπε η νοσοκομα αφου ειδε την φωτογραφια και μας οδηγησε σε ενα δωματιο με πολλα παιδια.
Στο βαθος διεκρινα το αγορι να παιζει με ενα αλλο παιδακι στην ηλικια του.
Ετρεξα γρηγορα προς το μερος του και εσκυψα.

-Γεια σου μικρε μου. Ηρθα να σε παω στη μαμα,ειπα και τον αγκαλιασα.