Tüm hayatı işi olan bir kadın...
Hayatını oğluna adamış bir adam...
Kaderin tüm kötülüklerinden habersiz küçük bir çocuk...
Bu üç kişiyi bir araya getirecek tek şey ise; Sevgi.
...
Yemeğin tuzunu koyup, karıştırdıktan sonra elimdeki kaşığı kenara bıraktım. Ocağın altını kıstıktan sonra dumanı tüten kahvemi alıp bir yudum içtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mutfakta camın önüne yürüyüp akan trafiği izlemeye başladım. İşten geldiğimden beri melankolik bir ruh hali içindeyim. Her ne kadar sıyrılmak istesem de bir türlü yapamadım.
Bende kendimi mutfağa attım. Emir ve Demir gelmeden yemek yapma işine girişerek kendimi oyalamaya çalıştım.
Elbette ki bir işe yaramadı. Tam tersi elimi kesmeme ve yakmama sebep oldu. Şu an sevgili sağ elimde hem bir yara bandı hem de yanık kremi var.
Bu kafayla iş başına geçersen olacağı bu. Ama hiç biri elimde değil.
Babamın benim dediğimden sonra tek kelime etmeden ofisten çıkıp gitmesi beni büyük bir içsel kaosa sürükledi.
Babamın neden böyle davrandığını çözemedim. Bu sessizliğin iyi mi, kötü mü? Olduğunu kestirememek canımı sıkıyor. Aynı zamanda da korkutuyor.
Ne olursa olsun o benim babam. Belki çok kırdı, incitti, üzdü ama ondan vazgeçemem. Vaz geçmek istemem. Bu raddeye gelmemizden korkuyorum.
Bir anda belime sarılan kollarla ağzımdan kaçan çığlığa engel olmadım. Yerimden sıçrayarak başımı çevirdiğimde Emir'i gördüm.
Gerilen bedenim anında rahatladı. Tabi bu Emir'in çatık kaşlarını görene kadardı.
"Nelere daldın bu kadar miniğim?" Dediğinde boş boş yüzüne baktım.
Bu konuyu telefonda konuşmak istemediğim için Emir'e henüz bir şey anlatmadım. Şimdi de ne tepki vereceğini bilemediğimden tedirgin oluyorum.
"Hoş geldin canım. Öyle dışarıya dalmışım o yüzden korktum." Dediğimde eğilip yanağımdan öptü.
"Korkma meleğim. Sana bir tek ben böyle sarılabilirim." Dediğiyle gülümsedim.
