Tüm hayatı işi olan bir kadın...
Hayatını oğluna adamış bir adam...
Kaderin tüm kötülüklerinden habersiz küçük bir çocuk...
Bu üç kişiyi bir araya getirecek tek şey ise; Sevgi.
...
Dün o adamın yanından eve döndüğümüzden beri Emir büyük bir sessizliğe gömüldü. Üzerine gitmek istemediğim için onu kendi halinde bıraktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben ise korkularım ve tedirginliğim ile kafayı yemek üzereydim. Demir'in o kadınla olması, Emir'in içine kapanması, karnımdaki miniğimin stresten uzak olması gerekiyor derken kaça bölüneceğimi şaşırdım.
Kendimi boğuluyormuş gibi hissedince ayaklandım. Dün geceden beri bu haldeydim. Ne Emir ne de ben doğru dürüst uyumamıştık. Hoş ben bir ara uyuyakalmışım ama Emir hiç uyumadı.
Bütün gece bahçedeki masada oturmuş ve düşünmüştü. Şimdi ise gece kendini güneşin aydınlığına bırakmıştı. Ne gariptir ki bir biz aydınlanamamıştık.
Düşüncelerimi bir kenara bıraktım ve mutfağa geçtim. İkimize de birer nescafe yaptım ve kupaları elime aldım. Kendiminkini bol sütlü yapmıştım. Bebeğe zarar vermesini istemiyorum.
Bahçeye çıkmadan önce üzerime şal aldım. Sabah ayazı üşütmeme sebep olabilir. Bahçeye kapısından çıktığımda Emir'i net bir şekilde görebildim.
Karşımızdaki ormana doğru gözlerini dikmiş bakıyordu. Aklından her ne geçiriyorsa yüzünde hüzün ve sinir vardı. Onu böyle görmek içimdeki huzursuzluğu daha da arttırdı.
Minik adımlarla yanına gitmeye başladım. Ya daldığı için beni fark etmedi ya da tepki vermedi. Ne yanı oturduğumda ne de kupaları masaya koyduğumda.
Derin bir nefes aldım ve elimi Emir'in bacağına koyup;
"Canım." Diye seslendim.
Emir transtan çıkmış gibi irkildi ve yüzünü bana çevirdi. Gözlerinde şaşkınlık vardı.
"Sırma ne oldu?" Derken kafası karışık duruyordu.
"Bütün gece burada durdun." Dediğimde daha da şaşırdı.
İnanamıyormuş gibi kafasını kaldırdı ve aydınlanan gökyüzüne baktı. Sanki güneşin doğduğunun farkında değildi.
"Dalmışım. Fark etmedim." Dediğinde gözlerim doldu.
Benim koca hulkuma ne kadar yüklendiler böyle? Güneşin doğduğunu bile fark etmemiş.
"Emir iyi misin?" Diye sorarken sesimin titremesine engel olamadım.
Bana bakıp derin bir nefes aldı ve ormanı izlemeye geri döndü. Sessizliği devam ederken bende onun gibi ormanı izlemeye başladım.
Normalde bana huzur veren bu görüntü, şu an hiçbir işe yaramıyor.
"İyi değilim." Diyen Emir'in sesi kısık aynı zamanda hırıltılıydı.
Kendini ağlamamak için sıktığını anlamak zor değildi.
