Tüm hayatı işi olan bir kadın...
Hayatını oğluna adamış bir adam...
Kaderin tüm kötülüklerinden habersiz küçük bir çocuk...
Bu üç kişiyi bir araya getirecek tek şey ise; Sevgi.
...
Eve geldiğimizden beri Demir çok fazla konuşmadı. Onunla konuşmak için birkaç girişimde bulundum ama cevap alamayınca vazgeçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafamı ağrıtmadığı sürece benim için sorun yok. Saatlerdir tek yaptığı televizyonda açtığım çizgi filmi izlemekti.
Guruldayan midem ile elimdeki telefonu bırakıp mutfağa geçtim. Dolabı açtığımda boş haline yüzümü buruşturdum.
Bu ev üniversiteden bir arkadaşımındı. Buraya geldiğimde mahkeme için evini benim üzerime verdi. Bu sayede rahatlıkla Demir'i alabileceğim.
Sonra da asıl planımı devreye sokabilirim.
Dolapta olan domates ve salamı çıkardım. Ekmeklikteki ekmek poşetinden de iki sandviç ekmeği aldım.
Biri oldukça bayatlamıştı. Öbürü ise biraz daha tazeydi. İkisine de birer sandviç hazırladım. Taze olanı hızla mideme indirdim.
Sonra da bir tabak alıp diğerini içine koydum ve salona geçtim. Demir bıraktığım gibi televizyona bakıyordu.
"Demir senin için yiyecek bir şeyler hazırladım." Dediğimde bakışları önce bana sonra da elimdeki tabağa döndü.
En son tekrar yüzüme bakıp;
"Ben onu yemem." Dedi.
Sinirlerim gerilse de sakin kalmaya çalışarak;
"Ye şunu." Dedim.
Demir omuzlarını silkip önüne döndü.
"Demir beni sinirlendirme." Dediğimde bana bakmadan;
"Yemeyeceğim!" Diye bağırdı.
"Bana sesini yükseltme!" Diye bağırdığımda sesim tüm evde yankılandı.
Demir korkarken kulaklarını kapattı.
"Bana bak." Dediğimde ellerini indirip bana döndü.
Gözleri dolmuştu.
"Sakın ağlayayım deme. Bir de bununla uğraşamam. Ye şunu."
"Yemeyeceğim." Ya sabır!
"Demir ben senin annenim! Beni dinleyeceksin!" Diye sinirle konuştum.
Demir kaşlarını çatıp;
"Benim annem Sırma. Ben bir tek onu dinlerim." Dediğinde daha da öfkelendim.
Sinirle elimdeki tabağı yere attığımda, Demir yerinden sıçradı. Hızla yanına gidip kollarından tuttum ve kendime yaklaştırdım.
"Bana bak küçük benim sinirlerimi bozma. Senin annen benim o kadın değil! Bir daha da lafımı dinlemezsen çok fena olur! Şimdi işimi zorlaştırmaktan vazgeç!" Dedikten sonra tuttuğum kollarını savurarak bıraktım.
