By Chance

Chapter Forty Five

I took a deep breathe in. Halos hindi na rin ako makahinga, iyak lang ako nang iyak. I've been like this for how many weeks, I was getting homesick at nilalamon na ako ng lungkot. Pakiramdam ko lunod na lunod na rin ako sa sarili kong luha at kahit ano pang gawin ko para sumaya--everything just felt, empty.

Unique have probably noticed. The past few weeks, sobrang distant ko rin sa kaniya. Pakiramdam ko nababaliw na rin ako, iniisip na tuwing mapapalapit ako kay Unique mas lalo siyang mapapaso. Nirarason ko na lang na nade-depress na ako sa studies kahit ang totoo, hindi naman. But I was losing interest on doing anything, pakiramdam ko araw-araw iniisip ko na lang kung paano ko hindi masasaktan si Unique.

He's had his fair share of the pain. Ayoko nang makitang masaktan siya.

Pero mali, e. Alam ko naman. The more na ipilit ko sa sarili ko na okay lang ako, na mahal ko si Unique, na ayos lang kaming dalawa, mas lalo lang kaming nahihirapan.

Pero siya na lang 'yung natitira kong pag-asa para mabuhay. Siya na lang 'yung rason. Tuwing nandiyan siya nakakaramdam ako na ang aliwalas ng paligid ko, pero tuwing lumalayo ako sa kaniya—umiiyak na lang ako. Iiyak nang iiyak hanggang sa matuyo. Mas mabuti nang pasanin ko na lahat ng sakit, kaysa kay Unique.

Ginusto ko 'to.

Sinugal ko lahat.

The least I can do is to not make Unique sad.

But I knew I was doing otherwise.

***

Kaunting oras na lang, matatapos na 'yung last film namin for our requirements. Napansin naman ni Kirs na wala ako sa sarili ko kaya sinolo na muna niya 'yung buong directing, konting minuto na lang naman ang natitira, at kaya na rin naman ni Kirs i-interpret 'yung script.

"Nag-away ba kayo ni Unique?" tanong ni Kirs at uminom ng tubig. Napatingin lang ako sa kaniya, pero hindi ako umimik. Napa-buntonghininga naman siya. "Grade 12 na tayo o. Konti na lang."

Napangiti ako kay Kirs. Hindi ko magawang magsinungaling kay Kirs, she did nothing but offer me kindness kaya wala rin akong maisikreto sa kaniya.

Baka mas lalo akong sumabog kung itatago ko lang sa sarili ko lahat.

So I told her everything. Lahat-lahat. Mula sa simula.

Pero, sana hindi na lang.

"That girl? She's a bitch," rinig kong sambit ng isa sa mga kasamahan namin sa ginagawa naming film. The past few days, hindi na rin lumalapit sa akin si Kirs, which is kind of odd. Lumayo na rin siya sa akin at lumipat ng upuan. I wanted to shrug it off, but almost everyone's giving me a clue of what's really happening.

I kept my silence the whole week kahit ako na yata ang laman ng lahat ng chismis. Hindi ko alam kung ano'ng kwinento ni Kirs sa buong batch. 

Hanggang sa nalaman ko na lang na ikinalat niyang may boyfriend ako sa Pilipinas pero nagpapakarat lang ako dito—kay Unique. Sa mismong harapan ng bulletin board ng art school, naka-post lahat ng pictures namin ni Blaster, tapos mayroon ding pictures namin ni Unique.

Naistatwa lang ako sa kinatatayuan ko. Pinagmamasdan lang ang mga litrato namin, hinahayaang pumatak ang mga luha mula sa mga mata ko.

"C-Cass..." Napalingon ako kay Kirs, ngumiti kahit peke. "H-hindi ko sinasadya..."

"Hindi sinasadya?" Natawa ako. "Alam ko namang gusto mo si Unique, Kirs, e. Tama na, huwag na tayong maglokohan dito." Lahat ng mga estudyanteng nakapalibot sa amin nagbubulungan lang. 'Yung iba tinatapunan ako ng tingin pero iirapan lang din ako kapag napatingin ako sa kanila.