İnsan bazen ayakta durmak için birine ihtiyaç duyar. Bir kol gibi, bir el gibi veya'da SEN gibi.
SEN
Karanlık oda doğan güneşin ışıgı ile hafif aydınlanırken, gözlerimden akan yaşları umursamadan, yırtılmış kazagıma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
42. BÖLÜM
Ali olsaydı beni yerden kaldırıldı ...
Günler sonra açıyorum gözlerimi aynı odadayım . Aynı serum şişesi başımda , Odaya Uzay giriyor Hande giriyor Ayhan giriyor Selman giriyor herkez girip çıkıyor ama Ali hiç girmiyor . Hastane odasında yarı açık yarı kapalı gözlerimle hep Aliyi arıyorum . Bağırmak istiyorum , duvarları yumruklamak istiyorum . Bir ara doktorun sesini duyuyorum " Hiç iyi degil , gözetimimiz altında olması gerek ." Gözlerim yavaşca kapanıyor kolumu bir iğnenin girdiğini hissediyorum .
Bağıra bağıra açıyorum gözlerimi . " Ali ! Ali ! Ali ! " Nefes nefese kanter içindeyim . Bağırıyorum çığlıklar atıyorum uzay ve bir hemşire dalıyor odaya . Uzay elimi tutuyor , beni sakinleştirmeye çalışıyor .
" Aliiiiii ! ... Ali neredesin ? "
İki kişi kolumdan tutuyor, beni durdurmaya çalışıyorlar ben ise deliler gibi çırpınıyorum . Bir iğne saplanıyor üst bacağıma gözlerim kapanıyor sesler yavaş yavaş azalıyor . Aliyi görüyorum rüyamda bana elini uzatıyor beni yine yerden kaldırmak istiyor ama ben alinin elini tutamayıp düşüyorum . Günler sonra uyanıyorum ama benim kalbimdeki o acı dinmiş degil . Yanındaki koltukta uzayın uyuduğunu görüyorum , hava karanlıktı galiba akşamdı gözlerimi tam açamadığım için seçemiyordum . Kafamı çama çevirdim yağmur yağıyordu , yağmur taneleri camdan süzülüp akıyordu . Biraz Aliyle yağmuru izlediğimizi hayel edip tekrar uykuya daldım . Saatler sonra başımda sesler duyuyorum galiba handenin sesiydi . Zorda olsa gözlerimi açıyorum herkez odamdaydı uzayın annesi ve babası bile vardı. Sayamadığım kadar çok insan vardı ama Aliyi göremedim . Karşımda bana merakla bakan Handeye sordum '' Ali erede, niye gelmedi ? " Hande sorumu çevaplamak yerine Karşımda katıla katıla ağladı . Soruma çevap vermeleri gerekirken herkez ağlıyordu . Uzay elimi tuttu alnımdan öpüp ''biraz dinlen uyu artık " dedi . Hande Karşımda katıla katıla ağlarken gözlerimden bir iki damla yaş aktı . Bu ne demekti şimdi ağlamaları neye işaretti şimdi . Herkez Karşımda benim konuşmamı ağzımdan bir cümle çıkmasını beklerken ben sadece ağladım . Hande " Zeynep , Zeynep diyerek bana sarılıyor hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Ben sadece " Ali , Ali , Ali " diyorum , bağırıyorum , haykırıyorum , Hande ise boynuma sarılıp ağlıyor . Neden kimse bana birşey söylemiyor Ali niye gelmiyor neden herkes ağlıyor . Doktor bana doğru yaklaşıyor Ayhan handeyi üzerimden alıyor ve uzay ellerimi sıkıca tutuyor .
" Zeynep hanım üç haftadır hastanemizde kalıyorsunuz ağır bi tıramba geçirdiniz . Buğün diğer ğünlere bakılış daha iyi gözüküyorsunuz. Sizi seven çok insan var burada ki herkez sizin için burada . "
" Ali yok ! "
Doktor yüzüme baktı robot gibi dondu kaldı . Doktordan bi çevap bekliyorum oda bu cevabı bana vermek zorundaydı .
Kurumuş boğazımda Zorda olsa " Ali nerede ? dedim .
Hande hıçkırarak odadan çıktı uzay elimi daha çok kavradı .
" Zeynep hanım Ali bey hastanemize geldiğinde çok kan kaybetmişti . Kalbine saplanan kurşunu çıkarırken cansız bedeni daha fazla dayanamadı , kaybettik . "
Kalbime sanki o an bi kaktüs saplandı , hızla biri kaktüsü çekti tekrar sapladı , çekti sapladı, çekti sapladı, çekti sapladı . Uzayın gözlerinden akan yaşlar yanağıma aktı . Kendimi tutamadım haykırdım bağırdım, çağırdım .
" Aliiiiii ... "
" Ali ! Lütfen yanımda ol "
" Ali ! "
Doktor kolumdan tutuyor beni yatağa sabitlemeye çalışıyorlar ben Ali diyorum doktor koluma yine bir iğne sağlıyor . Gözlerim karalıyor ağlama sesleri yavaş yavaş kesiliyor , sesler tamamen kesildiğinde karanlık bir çukura düşüyorum . Ali olsaydı elini uzatır beni yerden kaldırıldı .
