One Heartless Woman

Chapter 1

Chap. 1

"Lalayne Laurel!" Mrs. Torres our advicer call me in the middle of our class ng may mag excused sa for me sa kanya.

"Yes, Miss. Why po?" I ask Mrs. Torres.

"You can go now, your sister waiting for you outside. May emergency daw sa bahay niyo." sabi ni Mrs. Torres at tinignan naman ako ng mga kaklase ko.

Napakunot ang noo ko, what emergency? I ask to myself. Tumayo na lang ako na may pagtataka, at lumabas. Nag thank you muna ako kay Mrs. Torres.

At nagpaalam din kay Yka ang bff ko.

Sa labas naghihintay sakin si Lindzey, pagkakita niya sakin agad siyang lumapit at yumakap. Ramdam ko din ang paghikbi niya.

"What happen?"

"Ate lets go."

Sa parking lot nakaabang na si mang Tano, family driver namin.

Pagkapasok sa loob ng kotse saka lang medyo nahimasmasan si Lindzey at nagkwento.

"Ate, mama was at the hospital. Nagwala daw ng hindi nagpaawat si dad sa pag-alis. Nagkulong sa room si mama, katok ng katok si yaya Sol ng tumahimik bigla si mama sobrang nag-aalala na sila. Pinuwersa na nila Mang Tano ang pinto ng room nakita nila sa bathtub si mama walang malay at bumubula ang bibig, may hawak pang bote ng gamot, nag over doze. May basag ding bote ng wine sa sahig puro sugat din si mama sa paa. I dont know kung naglaslas kasi naputol na ang line ng sasagot si yaya." She started crying again.

Namumugto na ang mga mata ni Lindzey, this time i pull her to hug. "Hush Lindz. Stop crying." Hinimas ko ang buhok niya.

Ramdam ko ang tingin ni Mang Tano sa amin. Alam ko na naaawa at nanghihinayang siya sa kalagayan namin ngayon. Matagal na siya sa pamilya, sa lolo't lola ko pa na magulang ni dad siya nag-umpisa gaya ni Yaya Sol. Kaya saksi sila sa mga nangyayari sa amin ngayon.

"Ate would mama be okey? Why dad leave? Nag- aaway pa ba sila, ate?"

"Enough na Lindz. Namamaga ng mata mo kakaiyak. Mama is gonna be alright. Everything would be fine." I said gusto ko nga maging nega sa kapatid ko pero hindi na muna ngayon. Alam ko na alam nila ni Arth na nag-aaway ang magulang namin, hindi lang sila aware kung gaano na 'yon kalala.

I can't cry not even a single tears marahil ubos na ang luha ko, tapos na ko for being a cry baby. I'm done to felt what Lindzey feel now. I'm their ate, i should be brave for Lindzey and Arth.

Sa hospital, sabi ng doktor okay na si mama mabuti na lang naagapan we don't have to worry anymore.

Nalipat na si mama ng room dumating din si Arth pagkatapos pinauwi ko din silang dalawa ni Lindzey at nagpaiwan upang magbantay kay mama.

Tinignan ko si mama na hanggang ngayon ay tulog pa. Maraming tanong sa isip ko? Bakit ba kami nagkaganito? Ano bang puno't dulo ng mga nangyayari ngayon? Biglang bumalik sakin ang mga alaala noon.

We are a happy and good family, in fact good to be true. Dad was a cool father and loyal husband well that was we knew. While mama is the understanding one. They we're a good parents to us. Pero bigla na lang nagbago ang lahat isang gabing umuwi ng late si dad. They we're quarelling and shouting to each other. I was 10 at that time si Lindzey 6 naman at si Arth ay 3 pa lang, hindi ko alam kung matagal na silang nag-aaway, alam ko naman na dumadaan ang mga pamilya sa pagsubok at di pagkakaunawaan pero 'yon lang ang time na nakita ko silang ganon. Hindi ko matagalan ang nakikita't naririnig kung kaya't pumasok na lang ako ng room ko at nagtakip ng unan saka umiyak ng umiyak.

End of flashback

I told myself that I should expect for the worst to happen to avoid disappoinment. Kasi pag nangarap ka naman ng maganda, masasaktan ka lang in the end if it doesn't happen. Parang ang pamilyang inakala kong okey ay hindi pala. Maraming lihim at pagkukunwari. Hindi ko alam kong sino bang may kasalanan o sinong dapat sisihin pero nalulungkot ako at nasasaktan sa nangyayari.