Toen ik nog maar een kleine jongen was, had ik een denkbeeldige vriend. Ik dacht tenminste dat hij een denkbeeldige vriend was. Vandaag weet ik het niet zo zeker.
Ik zou hem van tijd tot tijd rond mijn huis zien. Hij was een man en hij loerde in de schaduw. Hij was helemaal zwart van top tot teen en zijn huid was verkoold en pokdalig, als een verbrande lucifer. Ik kon zijn gezicht of andere kenmerken niet onderscheiden. Ik zag alleen zijn rode ogen. Hij had de meest angstaanjagende rode ogen. Zelfs nu, als ik aan hen denk, krijg ik de rillingen.
Hij verscheen willekeurig en zonder waarschuwing. Ik zou met mijn speelgoed spelen en opeens zou hij er zijn. Hij heeft nooit een geluid gemaakt. Hij heeft nooit een woord gezegd. Hij deed nooit iets anders dan daar staan, naar me staren en glimlachen. Dan zou hij zo stil en zo plotseling verdwijnen als hij was gekomen.
Naarmate de tijd verstreek, raakte ik aan zijn aanwezigheid gewend. Het kwam op het punt waarop hij zou verschijnen en ik zou hem even aankijken en dan weer gaan spelen met mijn speelgoed. Ik kon zijn ogen altijd op me voelen terwijl hij zo dichtbij of ooit zo ver weg stond.
Mijn familie wist van hem, maar ze zagen hem nooit zelf. Mijn moeder en vader vonden het 'schattig' dat ik een denkbeeldige vriend had, maar toen ik hun hem beschreef, raakten ze een beetje afgeleid. Mijn zus was de enige die geloofde dat hij echt was en zij zei dat ze bang voor hem was.
Op een keer was ik net klaar met naar het toilet gaan en was mijn handen aan het wassen. Ik stond op een krukje zodat ik de gootsteen kon bereiken. Plotseling zag ik de man uit mijn ooghoek. Hij liep de trap op. Ik belde mijn zus en vertelde haar dat de man hier was. Ze kwam overreden, maar precies toen ik op het punt stond naar de man te wijzen, liep hij achteruit de trap af tot hij uit het zicht was. Toen ze wegging, kwam hij terug de trap op kruipen. Ik gaf het op om hem aan mensen te laten zien omdat hij duidelijk niet gezien wilde worden.
Uiteindelijk zijn mijn ouders verhuisd. Ik herinner me dat ik de man met de rode ogen had zien toekijken terwijl de verhuiswagen wegreed. Hij volgde ons niet en ik zag hem daarna niet meer terug. Ik ontsloeg hem als een verzinsel van mijn kinderlijke verbeelding. Er gingen jaren voorbij en ik vergat hem.
Toen ik op een avond 16 was, liep ik naar boven naar mijn slaapkamer. Het was na middernacht. Terwijl ik door de gang liep, kwam er iets uit een van de andere slaapkamers. Het stapte uit in het licht en ik realiseerde me tot mijn schrik dat het de man met de rode ogen was.
Ik stopte in mijn tracks en bevroor. Mijn hart zat in mijn keel. Hij stond daar gewoon en staarde me aan. De rode ogen brandden fel en hij wierp me een kwaadaardige glimlach toe. Toen staarde hij me, nog steeds starend, langzaam over de gang naar mijn slaapkamer.
Als dit een film was, zou ik hem misschien hebben achtervolgd en hem hebben gedwongen om mij te vertellen wie of wat hij was. Misschien zou het zijn geëindigd dat ik hem tot de dood heb bestreden. Maar dit was geen film. Het was het echte leven en ik heb geen van deze dingen gedaan.
Ik draaide me gewoon om, rende de trap af en vluchtte weg van mijn huis. Ik ging buiten op de stoep zitten, bibberend en trilend, tot de ochtend aanbrak. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien.
