Met z'n drieën zijn we samen opgegroeid. We waren beste vrienden. "Beste vrienden tot het einde". Dat is wat we altijd zeiden. Ik was altijd de verantwoordelijke. Dave was de nerdy. Jimmy was de wilde. Hij had een slechte gokgewoonte. Het was als een verslaving. Hij kon zichzelf niet stoppen.
Poker was zijn spel en hij speelde voor high stakes. Het probleem was, hij was op een losing streak. Hij leende geld dat links en rechts bleef, maar hij bleef verliezen. Al snel was hij ver over zijn hoofd. Hij was een paar heel slechte mannen veel geld verschuldigd. "$ 30.000", zei hij. Als hij ze niet zou betalen, zouden ze hem doden.
Hij vertrouwde ons toe en legde uit hoe smerig hij was. We waren tenslotte zijn beste vrienden. Toen hij ons kwam opzoeken, brak hij snikken af. Hij had onze hulp hard nodig. "Beste vrienden tot het einde," zeiden we. We spraken af hem te helpen op welke manier we maar konden.
Jimmy had het allemaal gepland. Hij zei dat hij de bank bijna een maand had gadegeslagen. We zouden daar met maskers naar binnen gaan en de twee beveiligingscamera's met spuitverf verwijderen. Dan zouden we de plaats omhoog houden. De kluis zou op een timer worden vergrendeld, maar er zou genoeg geld in de laden van de stemopnemers zijn. We zouden weglopen met minstens $ 50.000. Dat was meer dan voldoende om de schulden van Jimmy te dekken. Dave en ik zouden de rest tussen ons splitsen.
We zijn echter nooit bij de bank gekomen. Terwijl we daar reden, kwam een busje voor ons stil tot stilstand en acht gewapende mannen stapten uit. Ze hebben ons onder schot gekidnapt en ons achter in het busje gebundeld. We lagen daar op de vloer terwijl ze onze handen en voeten vastbonden. Jimmy keek vanaf de bestuurdersstoel achterom. "Sorry jongens," zei hij. "De waarheid is dat ik veel meer dan $ 50.000 nodig heb en dat de orgelmarkt tegenwoordig een hoge vlucht neemt ..."
