Ik had een talent om dingen te repareren. Snuisterijen, huizen en gebouwen, alles dat opknapte in mijn minuscule stad. Het was niet erg ambitieus, maar mijn ouders hebben het tenminste goedgekeurd.
Het maakte me een bescheiden hoeveelheid geld die me vooruit hield op mijn rekeningen, maar voor mij was het meer dan alleen een manier om de kost te verdienen. Knutselen, iets beters maken met een paar wendingen van mijn moersleutel, gaf me een voldoening die onvergelijkbaar was met al het andere.
Zoals alle jonge mensen, kreeg ik er genoeg van om het goed te hebben. Mijn leven was gebroken na het lekkende toilet, en de eentonigheid ervan maakte mijn gedachten naar buiten gericht, naar grotere beloningen en de verborgen risico's die daarmee gepaard gingen.
Op een vrijdag in april, 7 jaar geleden, terwijl ik mezelf naar huis sleepte, klaar voor het weekend, viel me iets op in de mail. Bovenop de stapel lag een brief, helder en wit. Er staat geschreven in looping kalligrafie, mijn naam en adres.
Ik trok een wenkbrauw op.
Niemand die ik kende, stuurde brieven meer en elke familiekerstkaart had al veel eerder moeten komen. Ik opende het, en de brief binnen verbluft en opgewonden me.
Beste John,
Wij , hier in Mentona op Isilad, hebben gehoord van jullie uitstekende vakmanschap en kwaliteitswerk. De historische klokkentoren van Mentona functioneert al maanden niet meer. We hebben elke klusjesman in de regio gebeld, maar geen enkele heeft de nodige vaardigheden, dus we zijn begonnen met het doorkruisen van het hele land. Als je ermee instemt om de toren te repareren, bieden we je een tijdelijke plek om te verblijven, samen met een betaling van $ 10.000. Binnen is een cheque van $ 5000 en een vliegticket. Je krijgt de rest bij het repareren van de toren.
We zullen wachten,
Edward, de burgemeester van Mentona
De controle was binnen, precies zoals de brief zei dat het zou zijn.
"Het moet een oplichterij zijn," mompelde ik bij mezelf, maar de woorden smaakten bitter in mijn mond. Plots leek het idee om voor de rest van mijn dagen van een klein salaris te leven niet zo uitnodigend.
Alleen al met vijfduizend kon ik zoveel doen: een vakantie naar het Caraïbisch gebied, een hond adopteren, misschien mezelf die mooie massagestoel kopen waar ik naar had uitgehunkerd. Met het volledige bedrag dat mij was beloofd, waren de mogelijkheden eindeloos.
Dus pakte ik kleding in en ging ik naar het vliegveld naar de stad Mentona, het spoor van geld volgend als een uitgehongerde dwaas.
Het eerste wat me opviel toen ik aankwam, was de krachtig vrolijke atmosfeer. De gebouwen waren versierd en goed onderhouden, beplakt met levendige kinderachtige schilderijen aan de zijkanten. De mensen waren veel hetzelfde, overdreven beleefd en met een constante glimlach op hun gezichten.
Met de overdreven enthousiaste hulp van een paar winkeliers ging ik naar het gemeentehuis. Daar werd ik naar een wachtkamer geleid, waar ik een conciërge naar zichzelf zat te fluiten terwijl hij een plastic varen bewaterde.
Eindelijk opende een dikke man met kaal grijs haar een kantoordeur en leidde me naar binnen.
'Welkom in mijn mooie geboortestad, Mentona.' Hij grijnsde. "Mijn naam is Edward, de burgemeester. Ik ben zo blij dat je hebt besloten hierheen te gaan om de klokkentoren te repareren. 'Ik knikte ongeduldig en wilde graag naar de betaalmogelijkheden. "Hoe en wanneer zal ik ... betaald worden?"
Ik probeerde nonchalant naar binnen te glippen. Edward trok zijn wenkbrauwen op en hij grinnikte. "Oh natuurlijk! Als het je lukt om de klok weer te laten lopen, ontvang je nog eens vijf mille, zoals vermeld in mijn brief. "
Mijn hart zweefde. In mijn achterhoofd voelde ik een klein snuifje verdenking rukken om tien voor een klokkentoren? Maar mijn roep om rijkdom overmeesterde het.
"Hier is het adres van het hotel; het is niet te ver weg, en het is ook vier sterren. Slaap lekker.
