Een 17-jarige jongen genaamd Billy Weaver ging naar Londen om een baan te vinden. Toen hij uit de trein stapte en zijn koffer droeg, ging hij op zoek naar een plek om te overnachten. Er was een rij hoge huizen aan elke kant van de straat en ze zagen er allemaal hetzelfde uit.
Billy zag een bord in een venster dat luidde: "Bed and Breakfast". Hij stak de straat over en tuurde door het raam. Er brandde een vuur in de haard en een kleine hond lag opgerold op het tapijt. Hij zag dat de kamer mooi was ingericht. Er was een piano, een grote bank en in de hoek stond een papegaai in een kooi. Het zag eruit als een leuke plek om te verblijven.
Hij belde aan en voordat hij zelfs tijd had gehad om zijn vinger van de knop te halen, zwaaide de deur open en stond daar een vrouw van middelbare leeftijd. Ze gaf hem een beetje schrik.
"Kom binnen, kom binnen," zei ze met een verwelkomende glimlach.
Billy ging naar binnen en ze deed de deur achter zich dicht.
"Ik was op zoek naar een kamer voor de nacht," zei hij.
'Het staat allemaal voor je klaar, liefje,' zei ze terwijl ze zijn jas pakte en die in de gang ophing. "Vijf pond per nacht, inclusief ontbijt."
Het was heel goedkoop en de vrouw leek aardig en vriendelijk. Ze herinnerde hem aan zijn moeder.
"We hebben de plaats voor onszelf," zei ze terwijl ze de weg naar boven leidde. "Het is niet vaak dat ik bezoekers heb. Zie je, ik ben geneigd om gewoon een beetje een beetje kieskeurig en bijzonder te zijn. "
Billy volgde haar naar de 2e verdieping.
'Hier is je kamer,' zei ze. "Ik hoop dat je het leuk vindt."
"Bedankt," zei Billy.
Het bed was gemaakt en het beddengoed was aan één kant netjes teruggedraaid, alles klaar voor iemand om binnen te komen.
"Ik zal je verlaten om je spullen uit te pakken," zei ze. "Dan kun je naar beneden komen en het gastenboek tekenen."
Ze gaf hem een handgebaar en liep vlug de kamer uit en deed de deur dicht.
De hospita was een beetje vreemd, maar dat stoorde Billy niet. Ze was tenslotte onschuldig en ze was duidelijk een aardige en genereuze ziel.
Na het uitpakken van zijn koffer en het wassen van zijn handen, ging hij naar beneden. In de woonkamer brandde het vuur nog steeds in de haard en de kleine hond lag er nog steeds voor.
Het gastenboek lag open op de piano, dus pakte hij de pen op en noteerde hij zijn naam en adres. Er stonden twee andere vermeldingen boven hem op de pagina. De ene was een Christopher Mulholland uit Cardiff. De andere was Gregory Temple uit Bristol.
"Dat is grappig," mompelde hij bij zichzelf. "Die namen doen een belletje rinkelen. Waar heb ik ze eerder gehoord? Christopher Mulholland? Gregory Temple? '
"Wat een charmante jongens," zei een stem achter hem. Hij draaide zich om en zag de hospita de kamer binnenkomen met een theeblad in haar handen.
"Ik weet zeker dat ik die namen eerder heb gelezen in de krant," zei hij. "Ze waren niet beroemd, hè?"
'Beroemd?' Zei de hospita terwijl hij het dienblad neerlegde en op de bank ging zitten. "Oh nee, ik denk niet dat ze beroemd waren. Ze waren gewoon jong en knap, mijn schat, precies zoals jij. Kom hier nu, liefje, en ga naast me zitten op de bank en neem een lekker kopje thee voordat je naar bed gaat. '
'Ik ben bijna zeker dat het in de kranten was die ik ze heb gezien,' zei Billy. "Ik zal het in een seconde bedenken. Ik weet zeker dat ik het zal doen. '
"Kom hier nu en zit naast me en warm jezelf voor dit heerlijke vuur. Kom op. Je thee staat al voor je klaar. 'Ze klopte op de lege plek naast haar op de bank en ze zat daar glimlachend naar Billy.
Hij ging op de rand van de bank zitten en plaatste zijn theekopje op de tafel voor hem.
"Daar zijn we," zei ze. "Hoe mooi en gezellig is dit, toch?"
Billy begon zijn thee te nippen. Ze deed hetzelfde. Even spraken geen van beiden, maar Billy voelde haar ogen naar hem kijken.
'De heer Mulholland was geweldig voor zijn thee,' zei ze uitvoerig. "Nooit in mijn leven heb ik iemand zoveel thee zien drinken als mijn lieve, lieve meneer Mulholland."
"Wanneer ging hij weg?" Vroeg Billy.
"Verlof?" Zei ze. "Maar mijn lieve jongen, hij is nooit weggegaan. Hij is er nog steeds. Mr Temple is ook hier. Ze zijn op de derde verdieping, allebei samen. '
Billy zette zijn kopje langzaam op tafel en staarde naar zijn hospita. Ze glimlachte naar hem en klopte op zijn knie. "Hoe oud ben je, mijn liefste?" Vroeg ze.
"Zeventien," antwoordde hij.
"Zeventien!" Huilde ze. "Oh, het is de perfecte leeftijd! De heer Mulholland was ook zeventien. Maar hij was een beetje korter dan jij en meneer Tempel was iets ouder. Hij was eigenlijk achtentwintig. En toch zou ik het nooit geraden hebben als hij het mij niet had verteld. Er was geen vlek op zijn lichaam. Zijn huid was net als die van een baby. '
Billy pakte zijn beker en nam nog een slok thee. Hij staarde naar de papegaai in de kooi en merkte dat hij helemaal niet bewoog.
"Is die papegaai gevuld?" Vroeg hij. "Jij weet iets? Het had me helemaal voor de gek gehouden. Ik had kunnen zweren dat het nog leefde. Wie heeft het gedaan?"
"Ik heb het zelf gedaan," zei de hospita. "En heb je mijn kleine basilicum ook gezien?"
Billy keek naar de hond die opgerold voor de openhaard stond en plotseling besefte hij dat hij de hele tijd net zo stil en bewegingloos was als de papegaai. Hij stak zijn hand uit en raakte de hond aan. Het was hard en koud.
"Wow," zei hij. "Dat moet heel moeilijk zijn."
"Helemaal niet," zei ze. "Ik stop al mijn huisdieren als ze overlijden. Wil je nog een kop thee, liefje? '
"Nee, dank u," zei Billy.
Hij vond de thee niet lekker. Het had een vreemde smaak, zoiets als bittere amandelen. De kamer begon erg heet te worden en Billy had moeite om op adem te komen.
"Ik ben blij dat je het gastenboek hebt ondertekend," zei de hospita. "Omdat ik erg vergeetachtig ben. Later, als ik vergeet wat je werd genoemd, kan ik hier naar beneden komen om het op te zoeken. Dat doe ik nog steeds bijna elke dag met de heer Mulholland en de heer ... Mijnheer ... "
'Mijnheer Temple,' zei Billy. "Zijn hier in de afgelopen twee jaar geen andere gasten geweest dan zij?"
"Nee, liefste," zei ze met een glimlach. "Alleen jij."
